Lifestyle Khazanah Profil Baru Dram Lists Ensiklopedia
Technopedia Center
PMB University Brochure
Faculty of Engineering and Computer Science
S1 Informatics S1 Information Systems S1 Information Technology S1 Computer Engineering S1 Electrical Engineering S1 Civil Engineering

faculty of Economics and Business
S1 Management S1 Accountancy

Faculty of Letters and Educational Sciences
S1 English literature S1 English language education S1 Mathematics education S1 Sports Education
teknopedia

teknopedia

teknopedia

teknopedia

teknopedia

teknopedia
teknopedia
teknopedia
teknopedia
teknopedia
teknopedia
  2. Wereldencyclopedieën
  3. Ulica Jagiellońska w Sanoku – Wikipedia, wolna encyklopedia
Ulica Jagiellońska w Sanoku – Wikipedia, wolna encyklopedia
ulica Jagiellońska
Śródmieście
Ilustracja
Podjazd ulicą Jagiellońską przy Okopisku
Państwo

 Polska

Miejscowość

Sanok

Przebieg
0 ul. Tadeusza Kościuszki (wybiega z niej od prawej) i ul. 3 Maja (prosto)
80m Zaułek Dobrego Wojaka Szwejka
130m Schody Balowskie
450m ul. Ignacego Daszyńskiego (w prawo) i ul. Podgórze (w lewo)
550m ul. Stanisława Konarskiego
560m Potok Płowiecki
650m ul. Jana Kochanowskiego
770m ul. Kolejowa (w lewo) i ul. Kazimierza Lipińskiego (biegnie dalej prosto)
Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica Jagiellońska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „ulica Jagiellońska”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Jagiellońska”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Jagiellońska”
Ziemia49°33′27,0″N 22°12′09,5″E/49,557500 22,202639
Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Jagiellońska w Sanoku – ulica w dzielnicy Śródmieście miasta Sanoka[1].

Zaczyna się u zbiegu ulic Tadeusza Kościuszki i 3 Maja w centrum miasta, biegnąc w stronę południową w swojej pierwszej części, a następnie w kierunku wschodnim aż do przejazdu kolejowo-drogowego i w tym miejscu przechodzi w ulicę Kazimierza Lipińskiego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Północna część ulicy w 1914
Widok ulicy przed 1936

Ulica została wytyczona w czasach monarchii austro-węgierskiej w wyniku zbiorowej decyzji władz miasta z 16 czerwca 1867, podjętej podczas urzędowania burmistrza Sanoka Erazma Łobaczewskiego. Funkcjonowała wówczas pod nazwą ulicy Lwowskiej, a jej przebieg określono od budynku poczty do domu Ramera[2][3].

Na wniosek „komitetu obchodu rocznicy porażki Krzyżaków pod Grunwaldem” uchwałą Rady Miejskiej z 4 września 1902 ulicę Lwowską przemianowano na Jagiellońską[4][5][6].

W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej na przełomie XIX/XX wieku ulicę zamieszkiwała w zdecydowanej większości ludność żydowska[7]. Przed 1906 staraniem Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka ulica została obsadzona 80 lipami[8]. W kolejnych latach w obrębie ulicy powstawały punkty handlowe i sklepy (dotychczas skupione na placu św. Michała i sanockim rynku)[9]. Wraz z rozwojem ulic Tadeusza Kościuszki i Jagiellońskiej ich arterie stały się drogami krajowymi, tym samym sprawiając kłopoty związane ze wzmożonym ruchem ulicznym w centrum miasta[9]. Szczególne utrudnienie stanowił podjazd przy starym cmentarzu żydowskim (tzw. Okopisko). W 1937 ulica została poszerzona[10].

Podczas II wojny światowej w okresie okupacji niemieckiej ulica istniała pod nazwami Jagiellońskastrasse[11][12][13] oraz Adolf Hitler Strasse[12][13][14][15] dla uczczenia Adolfa Hitlera[16]). W lipcu 1947 uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku ulica Jagiellońska została przemianowana na ulicę Karola Świerczewskiego[17] (tenże generał spędził ostatnią noc życia w Sanoku[18][19][20]). Ulica pod jego patronatem utrzymywała się przez cały okres PRL. W grudniu 1989 w uchwale Miejskiej Rady Narodowej zapisano, aby ulicę przemianować na ulicę Jagiellońską[21].

W odcinku 2 pt. „Numer próbny” serialu telewizyjnego Droga z 1973 widoczne są autobusy marki Autosan jadące ulicą Jagiellońską w kierunku centrum miasta (w scenie filmowanej od strony restauracji „Karpacka”) ukazany jest teren późniejszego dworca autobusowego „Okęcie” oraz budynki pod numerami 20 i 22[22].

Zabudowa ulicy

[edytuj | edytuj kod]

Do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015, zostały wpisane budynki pod numerami 1, 2, 4, 5, 9, 10, 14, 16, 20, 21, 23, 25, 33, 35, 49, 52, 70 ulicy[23].

Zabudowania ulicy Jagiellońskiej od strony północno-zachodniej u zbiegu z ulicami Tadeusza Kościuszki i 3 Maja w kierunku południowym, a następnie wschodnim:

  • Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 1. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 2 (wschodnią fasadą przylega do ulicy Jagiellońskiej, a północną fasadą do początku ulicy Tadeusza Kościuszki). Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • W 1938 do numeru 3 był przypisany lekarz dr Nathan Wallach[24][25].
  • Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 4. W przeszłości własność rodziny Nowaków, Biedków, w tym Pawła Biedki, gdzie przed 1914 przez krótki czas działała poczta[26]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w kamienicy działał „Sklep Przemysłu Domowego”, założony przez Ligę Kobiet (pod przewodnictwem Stanisławy Tarnawieckiej)[27]. Do początku lat 30. budynek był pod numerem 55[28]. W 1934 pod numerem 4 działał sklep „Przybory sportowe i galanteria”, który prowadził Zdzisław Robel[29]. W 1938 do tego adresu był przypisany Stanisław Biedka i ówczesny burmistrz Sanoka Maksymilian Słuszkiewicz[30]. Po II wojnie światowej w kamienicy mieściła się w niej siedziba Koła Terenowego Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych[31]. Drzwi do kamienicy posiadają zdobienia z motywami roślinnymi[32]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 5. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica przy ulicy Zaułek Dobrego Wojaka Józefa Szwejka 1, której wschodni front przylega do ulicy Jagiellońskiej; dawniej mieściły się w niej kawiarnia „Corso”[33][34] i kawiarnia Szafrana[35].
  • Pod numerem 8 przed 1939 działał sklep Wiedeński Salon Mód Irmy Heftler[36].
  • Kamienica pod numerem 9. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 10, która pierwotnie należała do Jana Słuszkiewicza (stąd płaskorzeźbione inicjały „JS” na fasadzie budynku), następnie do Jana Terleckiego. Wykonana w stylu secesyjnym[37]. W latach 1906–1946 mieścił się w niej lokal gastronomiczny zwany cukiernią Peszkowskich[38] (formalnie położony przy ówczesnej ulicy Liskiej[39], później pod numerem 53 ulicy Jagiellońskiej[40]), którą prowadzili Zygmunt i Maria Peszkowscy, rodzice ks. Zdzisława Peszkowskiego[a]. W 1938 do numeru 10 był przypisany adwokat dr Izaak Nehmer[41] (obecnie nr 13)[potrzebny przypis]. 11 listopada 2013 na fasadzie kamienicy sanoccy harcerze z Hufca Ziemi Sanockiej ZHP umieścili tablicę informacyjną poświęconą pamięci ks. Zdzisława Peszkowskiego[39]. W latach powojennych działała w kamienicy Spółdzielnia Spożywców „Społem” pod nazwą „Ewa”, w tym kawiarnia o tej nazwie[19]. Obecnie sklep pod nazwą „Ewa”. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Budynek pod numerem 11. Do początku lat 30. restauracja i hotel Janusza Steciaka pod numerem 83 (tzw. „Steciakówka”)[42]; w 1938 Handel spożywczo-delikatesowy przy restauracji i pokoju do śniadań, który prowadził Józef Steciak[24]. Na początku 1928 Jan Porewski w restauracji Steciaka przyjmował i wysłuchiwał mieszkańców miasta nowo wybrany burmistrz Sanoka, Jan Porajewski[43].
  • Naprzeciw budynku Steciaka, w kamienicy działał hotel prowadzony przez rodzinę Józefa Mozołowskiego[44][45][46].
  • Do numeru 12 pod koniec lat 30. były przypisane: oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Sanoku[47], Składnica Kółek Rolniczych[24].
  • Kamienica pod numerem 13. W dniu 1 maja 1987, po pięciu latach budowy, w budynku został otwarty Hotel „Turysta” (właścicielem był rzeszowski oddział SPółdzielczego Biura Turystycznego „Turysta”), będący pierwszym na Podkarpaciu hotelem trzygwiazdkowym[48][49]. W późniejszych latach w budynku podjął działalność Hotel „Pod Trzema Różami” i oddział Santander Consumer Banku; przy wejściu do budynku została umieszczona tabliczka informacyjno-pamiątkowa w ramach „Szlaku śladami dobrego wojaka Szwejka”, upamiętniająca pobyt w mieście Józefa Szwejka, opisanego w książce Przygody dobrego wojaka Szwejka autorstwa Jaroslava Haška[50]. Na przełomie XX/XXI w budynku podjęła działalność pizzeria „Palermo”[51].
  • Nieistniejący budynek położony w miejscu późniejszego parkingu od strony południowej budynku powyższego hotelu. Mieścił się w nim Hotel Sanocki oraz restauracja, którą prowadzili Kieszkowski, a następnie Józef Steciak i jego żona Julia[52][53]. Później w budynku mieścił się bar „Kubuś”[54], pod ówczesnym adresem ul. K. Świerczewskiego 13[19]. Obiekt został zlikwidowany w 1984[55][56]. W pobliżu przed 1939 Leon Gottdank prowadził zakład fotograficzny[57][58].
  • Od Ulicy Jagiellońskiej pomiędzy numerem 13 i 19 odchodzą Schody Balowskie do ulicy Podgórze.
  • Kamienica pod numerem 14. Do 1955 pod tym numerem funkcjonował internat sanockich szkół ekonomicznych przy tej ulicy[59] (drugim był budynek nr 16)[60]. W 1938 pod numerem 14 istniała restauracja Andrzeja Szmyda[24]. W okresie PRL pod numerem 14 działał hotel „Bieszczady” o charakterze komunalnym[19][59]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Przy ulicy mieściła się drukarnia i księgarnia (według różnych źródeł numery lokalowe: 40[61][62], 15[63], 21); prowadzili je Karol Pollak (założyciel)[64] i Franciszek Patała[65]. W 1938 do numeru 15 był przypisany Inspektorat Powiatowy Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych[41]. Po 1945 kamienicę pod numerem 21 nabył rzemieślnik i mistrz blacharski Jakub Kolano, prowadzący w budynku warsztat[66].
  • Kamienica pod numerem 16. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Pod numerem 17 przed 1914 mieściła się pracownika artystyczno-ślusarska Karola Baranowicza[67].
  • Kamienica pod numerem 20. W okresie okupacji niemieckiej mieścił się w niej hotel pod nazwą „Hotel Deutsches Haus”[68][69]. W 1942 ten hotel był pod adresem Adolf Hitler Strasse 32, a prowadził go Paul Kulig[12]. Po II wojnie światowej mieściło się w nim pogotowie ratunkowe[70]. Na początku XXI wieku miała w nim siedzibę Straż Miejska w Sanok. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica pod numerem 21. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica pod numerem 23. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica pod numerem 25. Mieściła się w niej restauracja Adria[71]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Budynek pod numerem 22. Pierwotnie willa dr. Adolfa Bendla, w późniejszych latach budynek szkolny, w których funkcjonowały Zespół Szkół Zawodowych oraz Zespół Szkół nr 5 im. Ignacego Łukasiewicza do 2015.
  • Nieistniejący dom zabytkowy, położony w głębi, za budynkiem szkoły, rozebrany w latach 70. XX wieku[72].
  • Nieistniejący dom rodziny Malawskich (zamieszkiwał w nim m.in. Tadeusz Malawski); figurował pod numerem 24a ulicy[73], był położony po zachodniej stronie ulicy[74] po prawej stronie łuku zjazdowego[75].
  • Nieruchomość pod numerem 30. Od 1982[76] do 2012 dworzec autobusowy „Okęcie”. Od 2014 Galeria Sanok[77].
  • Tzw. „Okopisko”. Orientacyjnie w tym miejscu istniał w przeszłości stary cmentarz żydowski. Obecnie teren stanowiący zieleniec, na terenie którego umieszczono pięć rzeźb. Ponad Okopiskiem istnieje budynek, w którym funkcjonowała restauracja WSS „Karpacka”[78] (obiekt wybudowany w latach 70. XX wieku[79]).
  • Kamienica pod numerem 33. W 1938 do numeru 33 był przypisany Rudolf Frey[30]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica pod numerem 35; we wnęce fasady budynku znajduje się kapliczka[80], w której został umieszczony krzyż z przełomu XVIII i XIX wieku oraz figura Matki Boskiej Bolesnej, odremontowana w 2006 staraniem sanockich ojców franciszkanów[81]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Dom pod numerem 43. Do 1939 pod tym adresem był przypisany lekarz dentysta, kpt. dr Leopold Dręgiewicz[82][83].
  • Kamienica pod numerem 48. Była karczma „Murowanka”; na przełomie 1845 i 1846 zamieszkali w niej tymczasowo[84] przybyli do miasta Mateusz Beksiński i Walenty Lipiński z zamiarem stałego osiedlenia się[85]; właściciel karczmy udzielił im pomocy w zakupie terenów położonych tuż obok szynku – obaj nabyli kilka morgów ziemi przy ówczesnej ulicy Lwowskiej u zbiegu z ulicami Podgórze[86] i późniejszą ul. Stanisława Konarskiego, gdzie później założyli warsztat kotlarski[87], będący prekursorem Fabryki Wagonów i Autosanu.
  • Na zakupionym terenie, nad Potokiem Płowieckim położony był dworek Beksińskich i Lipińskich, pod ówczesnym adresem Lwowskiej 225[88] (później pod numerem ulicy Lwowskiej 41[89], według innego źródła 43[90], 44[91]), w którym w późniejszych latach zamieszkali, następnie potomkowie Mateusza: Władysław Beksiński, Zdzisław Beksiński. W 1972 obiekt pod numerem 43, stanowiący drewniany dom, a poprzednio zakład kotlarski, został włączony do uaktualnionego wówczas spisu rejestru zabytków Sanoka[92]. Dworek istniał do lat 70. XX wieku. W miejscu jego istnienia, stanowiącym obecnie Zieleńcu Beksińskiego, w 2005 został zasadzony dąb kolumnowy upamiętniający Zdzisława Beksińskiego[93]. Inskrypcja na tabliczce brzmi: W hołdzie wielkiemu sanoczaninowi Zdzisławowi Beksińskiemu. Zarząd Okręgu Bieszczadzkiego LOP. Sanok 11 listopada 2005. Upamiętnienie zostało odsłonięte 10 listopada 2005[94].
  • Budynek pod numerem 49. W przeszłości stanowił kamienicę mieszkalną[95]. Utworzono w nim Hotel Jagielloński[96][97], działający od maja 1995[98]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Kamienica pod numerem 52. Nad wejściem płaskorzeźba z pierwotnym numerem konskrypcyjnym 218. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
  • Pod numerem 53 przed 1914 mieściła się koncesjonowana fabryk wierzchów do obuwia Abrahama Pinkasa[99].
  • Kamienica pod numerem 70. W parterze istniała Apteka im. Ignacego Łukasiewicza, utworzona 21 września 1991 jako pierwsza po 50 latach prywatna apteka w Sanoku (założycielami byli Danuta i Romuald Skalscy)[100][101]. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[23].
Inne w przeszłości
  • Przed 1939 przy ulicy działał Inspektorat Szkolny[102].
  • W 1932 przy ulicy działała restauracja, którą prowadziła Fani Herzig[103].
  • Przy ulicy Jagiellońskiej w latach 30. funkcjonowała elektryczna fabryka wędlin koszernych, którą prowadził Dawid Taubenfeld[104].
  • Podczas okupacji niemieckiej pod numerem 48 działały młyny Karola Baranowicza[12].
  • W 1946 klub piłkarski KS Sanoczanka Sanok posiadał siedzibę pod numerem ulicy 26 na I piętrze[105].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ich dom obecnie nie istnieje. Znajdował się pomiędzy budynkiem Zespołem Szkół nr 5 a zajezdnią autobusową „Okęcie” - Krystyna Chowaniec, Patron sanockiego harcerstwa – ksiądz harcmistrz Zdzisław Peszkowski, Rocznik Sanocki Tom X – Rok 2011, Sanok 2011, s. 175.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ O dzielnicy. sanoksrodmiescie.pl. [dostęp 2015-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-16)].
  2. ↑ Edward Zając. Poczet burmistrzów Sanoka. Dr Erazm Łobaczewski 1867–1868. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 26 (190) z 30 czerwca 1995. 
  3. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 94-95. ISBN 83-909787-0-9.
  4. ↑ Protokoły posiedzeń Rady Miejskiej Rok 1900 (5.2), 1901 i 1902 (18.12) oraz 1895. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 281-282. [dostęp 2021-12-13].
  5. ↑ Księga uchwał Rady Miejskiej w Sanoku od 22.11.1900 - 4.02.1907 roku. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 99. [dostęp 2021-12-13].
  6. ↑ Tu podano rok 1898. Marta Szramowiat. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Przemiany gospodarcze w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 32, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  7. ↑ Alojzy Zielecki, Mieszkańcy. W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 422.
  8. ↑ Kronika. Walne Zgr. Tow. Upiększ. miasta. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 129 z 17 czerwca 1906. 
  9. ↑ a b Alojzy Zielecki: Rozwój ruchu niepodległościowego. W epoce autonomii galicyjskiej. W: Feliks Kiryk (red.): Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 395-396.
  10. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 62, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  11. ↑ Amtliches Fernsprechbuch fűr das Generalgouvernement. Deutsche Post Osten, 1940, s. 35.
  12. ↑ a b c d Amtliches Fernsprechbuch fűr das Generalgouvernement. Deutsche Post Osten, 1942, s. 79.
  13. ↑ a b Amtliches Fernsprechbuch fűr das Generalgouvernement. Deutsche Post Osten, 1942, s. 80.
  14. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom II. Wydarzenia, uroczystości, imprezy. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2011, s. 138, 166-173. ISBN 978-83-60380-30-7.
  15. ↑ Arnold Andrunik (red. Krystyna Chowaniec): Zapiski z osobistych przeżyć w czasie II wojny światowej i okupacji. Sanok: Stowarzyszenie Wychowawców „Eleusis” w Sanoku, 2018, s. 53.
  16. ↑ Franciszek Oberc. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Okupacyjna administracja Sanoka 1939–1944. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 97, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  17. ↑ Wiadomości z Sanoka. Przemianowanie ulicy w Sanoku. „Rzeszowska Trybuna Robotnicza”. Nr 207, s. 5, 30 lipca 1947. 
  18. ↑ Marta Tychmanowicz: Karol Świerczewski: człowiek, który się kulom nie kłaniał. Wiadomości wp.pl, 28 marca 2012. [dostęp 2014-10-01].
  19. ↑ a b c d Stanisław Kłos: Województwo rzeszowskie. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1969, s. 341.
  20. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 370 i nast.. ISBN 978-83-60380-26-0.
  21. ↑ Ulice zmieniają patronów. „Nowiny”, s. 5, Nr 2 z 2 stycznia 1990. 
  22. ↑ Droga, odc. 2. „Numer próbny”, czas 12:35–12:53.
  23. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 1, 4. [dostęp 2016-10-19].
  24. ↑ a b c d Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 623.
  25. ↑ Jafa Wallach (oprac. i red. Elżbieta Rączy): Gorzka wolność. Wspomnienia ocalonej z holocaustu. Rzeszów: Instytut Pamięci Narodowej / Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Oddział w Rzeszowie, 2012, s. 40. ISBN 978-83-7629-352-3.
  26. ↑ Stefan Stefański. Poczta w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”. 15 (98), s. 10, 8 września 1993. 
  27. ↑ Emilia Słuszkiewicz: Pamiętnik (1853–1939). Sanok: 1971, s. 91.
  28. ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 490.
  29. ↑ Katolicki Związek Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej w Sanoku 1923-1934. Jednodniówka. Sanok: 1934, s. 36.
  30. ↑ a b Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 504.
  31. ↑ Arnold Andrunik. Sanoczanie w Oświęcimiu. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, Nr 5 (169) z 3 lutego 1995. 
  32. ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. Bramy naszych kamieniczek. „Tygodnik Sanocki”. 15 (231), s. 6, 12 kwietnia 1996. 
  33. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce. Cz. I. Sanok: Artiv-Druk, 2001, s. 29. ISBN 83-915485-0-3.
  34. ↑ Borys Łapiszczak: Okupacja niemiecka Sanoka 1939–1944. Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Galicja i Lodomeria, Kresy Wschodnie, I wojna światowa. Cz. XV. Sanok: Poligrafia, 2012, s. 91. ISBN 83-918650-9-6.
  35. ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. O balkonikach sanockich kamieniczek. „Tygodnik Sanocki”. 17-18 (233-234), s. 6, 30 kwietnia 1996. 
  36. ↑ Edmund Słuszkiewicz: Przewodnik po Sanoku i Ziemi Sanockiej. Sanok: Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, 1938, s. 149.
  37. ↑ Ewa Śnieżyńska-Stolot, Franciszek Stolot, Sztuka Sanoka między Sanokiem a Wschodem, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 950.
  38. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 103-104. ISBN 83-909787-8-4.
  39. ↑ a b Jolanta Ziobro. Nowy krzyż i tablica na cukierni Peszkowskich. „Tygodnik Sanocki”, s. 3, Nr 46 (1145) z 22 listopada 2013. 
  40. ↑ Miejscowości gminy Zagórz. Zasław. W: Zbigniew Osenkowski: Zagórz nad Osławą. Z dziejów miasta i gminy. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2006, s. 11505. ISBN 83-922799-6-4.
  41. ↑ a b Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 622.
  42. ↑ Spis abonentów Państwowych i Koncesjonowanych Sieci Telefonicznych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) 1931/32 r.. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Poczt i Telegrafów, 1931, s. 491.
  43. ↑ Wiadomości Sanockie. Z Rady miejskiej w Sanoku. „Ziemia Przemyska”. 10, s. 6, 3 marca 1928. 
  44. ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 45 z 6 listopada 1904. 
  45. ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 98 z 12 listopada 1905. 
  46. ↑ Paweł Kosina: Helena Kosinówna. Rodzina i sanoccy przyjaciele. Sanok: Stowarzyszenie Przyjaciół Heleny Kosiny w Sanoku, 2006, s. 53. ISBN 83-924210-0-0.
  47. ↑ Edmund Słuszkiewicz: Przewodnik po Sanoku i Ziemi Sanockiej. Sanok: Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, 1938, s. 137.
  48. ↑ Nowy hotel w Sanoku, Z trzema gwiazdkami do poduszki. „Nowiny”, s. 3, Nr 137 z 13-14 czerwca 1987. 
  49. ↑ Nowy hotel otworzył podwoje. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 19 (418) z 1-10 lipca 1987. 
  50. ↑ Artur Bata. Bohaterowie naszych lektur. Tropem Szwejka. „Nowiny”, s. 11, Nr 9 z 26 lutego 1981. 
  51. ↑ Jolanta Ziobro. Przetarg na Maxa rozstrzygnięty. Nie tylko pizzeria. „Tygodnik Sanocki”. Nr 21 (446), s. 1, 26 maja 2000. 
  52. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce. Cz. I. Sanok: Artiv-Druk, 2001, s. 72. ISBN 83-915485-0-3.
  53. ↑ „Kubuś”. W: Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 59-61. ISBN 83-919470-9-2.
  54. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 374. ISBN 978-83-60380-26-0.
  55. ↑ „Kubuś”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 32 (323) z 10-20 listopada 1984. 
  56. ↑ Marian Struś. Epitafium dla „Kubusia”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 33 (324) z 20-30 listopada 1984. 
  57. ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. „Kubuś”. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 27 z 7 lipca 1995. 
  58. ↑ „Kubuś”. W: Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 59. ISBN 83-919470-9-2.
  59. ↑ a b Elżbieta Kolano. Spotkanie w szkolnej ławie. „Nowiny”, s. 3, Nr 154 (11848) z 4-5 lipca 1987. 
  60. ↑ Teresa Źrebiec: Od trzech budynków do jednego, czyli o szkolnym internacie. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 217-221. ISBN 83-903469-0-7.
  61. ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 40 z 3 października 1904. 
  62. ↑ Skorowidz przemysłowo-handlowy Królestwa Galicyi. Lwów: 1912, s. 663, 801.
  63. ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 2015-07-07].
  64. ↑ Jadwiga Zaleska: Karol Pollak – typographus sanocensis i dzieje jego drukarni. W: Rocznik Sanocki 1986. T. VI: 1986. Rzeszów: Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka, 1988, s. 25. ISBN 83-03-02288-1.
  65. ↑ Anna Fastnacht-Stupnicka. Obecność przeszłości (o Adamie Fastnachcie). „Rocznik Sanocki”. IX, s. 18, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  66. ↑ Ginące zawody. Pokochać metal.... „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 11 (374) z 10-20 kwietnia 1986. 
  67. ↑ Skorowidz przemysłowo-handlowy Królestwa Galicyi. Lwów: 1912, s. 489.
  68. ↑ Stellenanzeigen. „Lemberger Zeitung”, s. 8, Nr 89 z 16 kwietnia 1942. (niem.). 
  69. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. II. Sanok: 2001, s. 36. ISBN 83-915388-1-8.
  70. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 376. ISBN 978-83-60380-26-0.
  71. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. II. Sanok: 2001, s. 49. ISBN 83-915388-1-8.
  72. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 384-285. ISBN 978-83-60380-26-0.
  73. ↑ Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 37.
  74. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 384-385. ISBN 978-83-60380-26-0.
  75. ↑ Arnold Andrunik (red. Krystyna Chowaniec): Zapiski z osobistych przeżyć w czasie II wojny światowej i okupacji. Sanok: Stowarzyszenie Wychowawców „Eleusis” w Sanoku, 2018, s. 64.
  76. ↑ Nowy dworzec autobusowy lipcowym prezentem dla sanoczan. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 8 (242) z 1-10 sierpnia 1982. 
  77. ↑ Galeria Sanok. Kontakt. galeriasanok.com. [dostęp 2015-12-27].
  78. ↑ Operacja „Posesja” zakończona. „Nowiny”, s. 2, Nr 90 z 18 kwietnia 1983. 
  79. ↑ Marian T. Kutiak: Moje miasto. Warszawa: Agencja Dziennikarska M.A.D., 2014, s. 12. ISBN 978-83-64830-00-6.
  80. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 386-387. ISBN 978-83-60380-26-0.
  81. ↑ Na ratunek kapliczce, Tygodnik Sanocki nr 34 (772) z 25 sierpnia 2006, s. 4.
  82. ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 706. [dostęp 2015-07-20].
  83. ↑ Spis Właścicieli Kont Czekowych w Pocztowej Kasie Oszczędności: według stanu z dnia 30 września 1934 r.. Warszawa: Pocztowa Kasa Oszczędności, 1934, s. 469.
  84. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 16. ISBN 978-83-935385-7-7.
  85. ↑ Tomasz Opas, Rynek lokalny, W czasach zaborów i niewoli, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 320.
  86. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 169.
  87. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 10. Fabryka Wagonów. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 maja 2014)].
  88. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 9. Dom Beksińskich. zymon.com.pl. [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 października 2014)].
  89. ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy). Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów, 1932, s. 513.
  90. ↑ Ewa Śnieżyńska-Stolot, Franciszek Stolot, Sztuka Sanoka między Sanokiem a Wschodem, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 948.
  91. ↑ Edward Zając: VI. Okres autonomii. 4. Rzemiosło i handel w powiecie sanockim. W: Życie gospodarcze ziemi sanockiej od XVI do XX wieku. Sanok: Stowarzyszenie Inicjowania Przedsiębiorczości, 2004, s. 146. ISBN 83-914224-9-6.
  92. ↑ Artur Bata. Działalność Powiatowego Konserwatora Zabytków w Sanoku w 1972 r.. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. 17-18, s. 92, 1973. Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. 
  93. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 22. ISBN 978-83-935385-7-7.
  94. ↑ Tygodnik Sanocki nr 46 (732) z 18 listopada 2005, s. 6.
  95. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 34. ISBN 978-83-935385-7-7.
  96. ↑ Hotel Jagielloński w Sanoku. Kontakt. hoteljagiellonski.pl. [dostęp 2016-05-02].
  97. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 390. ISBN 978-83-60380-26-0.
  98. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”. Tom VIII, s. 320, 2001. 
  99. ↑ Skorowidz przemysłowo-handlowy Królestwa Galicyi. Lwów: 1912, s. 625.
  100. ↑ A.K.. Pierwsza w Sanoku apteka prywatna. „Tygodnik Sanocki”. Nr 21, s. 5, 9 października 1991. 
  101. ↑ Królewskie Wolne Miasto Sanok. Informator miejski. Bydgoszcz: Journal, 1995, s. 40. ISBN 83-86002-54-9.
  102. ↑ Edmund Słuszkiewicz: Przewodnik po Sanoku i Ziemi Sanockiej. Sanok: Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, 1938, s. 69.
  103. ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy). Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów, 1932, s. 514.
  104. ↑ Spis Właścicieli Kont Czekowych w Pocztowej Kasie Oszczędności: według stanu z dnia 30 września 1934 r.. Warszawa: Pocztowa Kasa Oszczędności, 1934, s. 774.
  105. ↑ Rzeszowski Okręgowy Związek Piłki Nożnej. Komunikat nr 6/46. „Dziennik Rzeszowski”, s. 4, Nr 137 z 17-18 czerwca 1946. 
Ulice i place w Sanoku
Ulice
Place
Inne

Herb Sanok

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulica_Jagiellońska_w_Sanoku&oldid=75251734”
14 bahasa
Sunting pranala
Pusat Layanan

UNIVERSITAS TEKNOKRAT INDONESIA | ASEAN's Best Private University
Jl. ZA. Pagar Alam No.9 -11, Labuhan Ratu, Kec. Kedaton, Kota Bandar Lampung, Lampung 35132
Phone: (0721) 702022
Email: pmb@teknokrat.ac.id

close