| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
140–150 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
85 |
| Kod pocztowy |
16-040[4] |
| Tablice rejestracyjne |
BIA |
| SIMC |
0029363[5] |
Położenie na mapie gminy Gródek  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podlaskiego  | |
Położenie na mapie powiatu białostockiego  | |
 53°08′29″N 23°35′29″E/53,141389 23,591389[1]
| |
Waliły – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie białostockim, w gminie Gródek[5][6].
Prawosławni mieszkańcy wsi należą do parafii Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Gródku, a wierni kościoła rzymskokatolickiego do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gródku.
Opis
[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.
Określana jako „Waliły Wieś” dla odróżnienia od dwóch innych miejscowości w pobliżu o tym samym pierwszym członie nazwy.
Miejsce pochodzenia malarza Leona Tarasewicza.
Pod koniec XIX wieku wyróżniano obszary Waliły „dobra” i Waliły „pustkowie” – pierwszy był własnością Ottona Jonasa, a drugie rodziny Remuszewskich.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 143765
- ↑ Wieś Waliły w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2020-11-10], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1317 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Waliły, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 911.
