Wiesław Mering

Wiesław Mering (2012)
Iustitia, pax et gaudium Sprawiedliwość, pokój i radość
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1945 Żukowo
Biskup diecezjalny włocławski
Okres sprawowania	2003–2021
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	21 maja 1972
Nominacja biskupia	25 marca 2003
Sakra biskupia	26 kwietnia 2003
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Wiesław Alojzy Mering^[1] (ur. 10 grudnia 1945 w Żukowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk humanistycznych, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie w latach 1992–2003, biskup diecezjalny włocławski w latach 2003–2021, od 2021 biskup senior diecezji włocławskiej.

Urodził się 10 grudnia 1945 w Żukowie^[2]. W roku szkolnym 1958/1959 uczył się w liceum w Kartuzach, następnie przeniósł się do III Liceum Ogólnokształcącego w Gdyni, które ukończył w 1962 zdaniem matury^[3]. W 1962 rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie, z których zrezygnował po dwóch latach. Przeniósł się na studia filozoficzne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które na podstawie pracy Katalog chronologiczny pism Jana Gersona (1363–1429) ukończył w 1969 z magisterium z filozofii^[2][3]. Następnie wrócił do seminarium w Pelplinie, aby kontynuować przerwane studia teologiczne. Święceń prezbiteratu udzielił mu 21 maja 1972 w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni biskup pomocniczy chełmiński Zygfryd Kowalski^[4]. W latach 1974–1976 odbył studia specjalistyczne w zakresie filozofii na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Ukończył je ze stopniem doktora nauk humanistycznych na podstawie dysertacji Koncepcja metafizycznej struktury duszy w tomizmie egzystencjalnym^[2][3]. Następnie w latach 1976–1977 przebywał na rocznym stypendium rządu francuskiego na Uniwersytecie Nauk Humanistycznych w Strasburgu, gdzie uzyskał stopień licencjata teologii^[2].

W latach 1972–1974 pracował jako wikariusz w parafii św. Marcina w Sierakowicach. Po powrocie ze studiów zagranicznych był wikariuszem wpierw w 1978 w parafii Chrystusa Króla w Toruniu, następnie w latach 1978–1981 w parafii Matki Boskiej Różańcowej w Gdyni^[1]. W latach 1981–1983 pracował jako proboszcz w parafii św. Marcina w Lignowach Szlacheckich^[4]. Od 1983 do 1990 pełnił funkcję diecezjalnego wizytatora nauki religii, jednocześnie w latach 1983–1989 był duszpasterzem rodzin diecezji chełmińskiej. Objął funkcję diecezjalnego cenzora ksiąg religijnych. Wszedł w skład kolegium konsultorów i rady kapłańskiej diecezji. Został przewodniczącym Rady Programowej Wydawnictwa Diecezjalnego „Bernardinum” i redaktorem naczelnym rocznika naukowego pelplińskiego seminarium „Studia Pelplińskie”^[2]. Wszedł w skład rad programowych kwartalnika poświęconego formacji kapłańskiej „Pastores” oraz Radia Głos^[2][4]. W 1989 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości, a w 1994 prałata domowego Jego Świątobliwości. W 1992 został kanonikiem honorowym, zaś w 1994 kanonikiem gremialnym Kapituły Katedralnej Pelplińskiej^[4].

W 1983 został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie^[3]. W latach 1992–2003 sprawował w nim urząd rektora^[5]. Ponadto w latach 1984–1986 wykładał w Wyższym Seminarium Duchownym w Koszalinie, a w latach 1994–1995 w Wyższym Seminarium Duchownym w Elblągu^[2].

Z dokumentów znajdujących się w zasobach Instytutu Pamięci Narodowej wynika, że w drugiej połowie lat 70. został zarejestrowany jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Lucjan”. Według Jana Żaryna współpracował z wywiadem w sposób świadomy^[6]. W odpowiedzi na zarzuty Wiesław Mering zaprzeczył współpracy ze służbami PRL^[7].

25 marca 2003 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji włocławskiej^[8][9]. 26 kwietnia 2003 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do bazyliki katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włocławku^[10]. Głównym konsekratorem był arcybiskup Józef Kowalczyk, nuncjusz apostolski w Polsce, a współkonsekratorami Bronisław Dembowski, ustępujący biskup diecezjalny włocławski, i Jan Bernard Szlaga, biskup diecezjalny pelpliński^[11]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Iustitia, pax et gaudium” (Sprawiedliwość, pokój i radość)^[12]. W diecezji włocławskiej zreorganizował kurię. Ustanowił radę ds. święceń, diecezjalny zespół ds. stałej formacji kapłanów i studyjny zespół ds. duszpasterstwa ogólnego. Utworzył Diecezjalny Ośrodek Duszpasterstwa Akademickiego we Włocławku. Przyczynił się do urządzenia Domu Rekolekcyjnego Diecezji Włocławskiej, Domu Dobrego Pasterza w Michelinie oraz schroniska dla bezdomnych we Włocławku. Ustanowił też fundusz solidarnościowy kapłanów diecezji włocławskiej^[3]. 27 kwietnia 2021 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego włocławskiego^[13][14]. Do czasu kanonicznego objęcia diecezji przez następcę, co nastąpiło 7 czerwca 2021, zarządzał nią jako administrator apostolski^[15][16].

W strukturach Konferencji Episkopatu Polski w 2005 został członkiem Rady ds. Dialogu Religijnego, w ramach której objął funkcję przewodniczącego Komitetu ds. Dialogu z Niewierzącymi^[3][17], a w latach 2006–2016 był przewodniczącym Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego^[18].

W 2016 został odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[19].

W 2018 nadano mu honorowe obywatelstwo Uniejowa^[20].

W 2017 został laureatem Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka^[21].

• Nota biograficzna Wiesława Meringa na stronie diecezji włocławskiej. [dostęp 2018-05-29].
• Wiesław Mering na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2024-10-03].
• Wiesław Mering [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-01-02]  (ang.).