Zofia Artymowska
| Data i miejsce urodzenia |
16 stycznia 1923 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2000 |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Odznaczenia | |
| |
Zofia Artymowska z domu Bochenek (ur. 16 stycznia 1923 w Krakowie, zm. 2000 w Warszawie) – polska malarka, graficzka i akademiczka.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W latach 1945–1950 studiowała na Wydziale Malarstwa krakowskiej ASP, gdzie uzyskała dyplom w pracowni Eugeniusza Eibischa[1]. W 1952 r. zawarła związek małżeński z Romanem Artymowskim.
Zofia Artymowska zmarła w 2000 roku w Warszawie. Oboje z mężem zostali pochowani na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera A3 tuje-1-22)[2].
Praca zawodowa
[edytuj | edytuj kod]W latach 1950–1951 pracowała jako asystentka w Katedrze Perspektywy na krakowskiej ASP, a od 1952 r. na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie.
Od 1962 r. redagowała pismo graficzne „Argumenty” i współpracowała z tygodnikiem „Świat”[3].
W latach 1971–1983 była docentką na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego wrocławskiej PWSSP[4]. Podczas kilkakrotnych dłuższych pobytów w Iraku (1959–1960, 1964–1968, 1977–1979) wykładała malarstwo ścienne i rysunek na Uniwersytecie Bagdadzkim[1]. Wykładała również w Tahrrer College na [[Uniwersytet w Teheranie|Uniwersytecie w Teheranie[potrzebny przypis]]].
Była komisarzem wystawy malarstwa polskiego Intergroup 62 w Niemczech[potrzebny przypis].
W 1992 r. wraz z mężem Romanem założyła fundację „Promocja Polskiej Sztuki Wizualnej” z siedzibą w Łowiczu[5].
Twórczość artystyczna
[edytuj | edytuj kod]
W 1953 r. wspólnie z mężem wykonała fresk na elewacji kamienicy Rynku Starego Miasta 29, przedstawiający martwą naturę i putta. W 1954 r. z grupą artystów przystąpiła do opracowania pierzei czterech kamienic Rynku Starego Miasta w Warszawie. Do 1957 r. wykonała również sgraffita przy ul. Nowomiejskiej 2, przy Kościelnej 13 oraz przy Nowym Rynku 27, a także fresk na Freta 53/55. Po 1957 r. wykonywała kompozycje niefiguratywne w mozaice ceramicznej i monotypie. Swoje dzieła wystawiała w Galerii Krzywego Koła w Warszawie.
Tworzyła malarstwo abstrakcyjne o silnie zaakcentowanej konstrukcji. Malarka posługiwała się w swoich pracach formą walca. Od 1970 roku tworzyła cykl Poliformy, w którym posługiwała się zwielokrotnionym modułem formy cylindrycznej[6]. Według Marzeny Kozaneckiej-Zwierz, kustosza Muzeum w Łowiczu, historyka sztuki:
Obrazy Artymowskiej są studiami przestrzeni malarskiej. Artystka „badała” w nich podział kompozycji, możliwość zestawienia różnych form. Dzięki tym eksperymentom Artymowska doszła do Poliform. Punktem wyjścia stała się dla niej forma walca – jako jednostka lub część maszyny. Poliformy tworzone były z matematyczną dokładnością, wyliczeniem miejsca każdego elementu. Powstawały w postaci obrazów (oleje, akryle) a także w rysunkach, grafikach, collages
.
Ważniejsze wystawy
[edytuj | edytuj kod]Miała 30 indywidualnych wystaw, m.in. w warszawskiej „Zachęcie”, w Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku, w Pradze, Budapeszcie, Bagdadzie. Poza tym brała udział w wielu wystawach zbiorowych m.in. w: Monachium, Meksyku, Santa Cruz de Tenerife, Bogocie, Paryżu, Kolonii, Edynburgu, New Delhi, Teheranie, Caracas, Bredzie, Kairze, Ammanie, Stuttgarcie, Pekinie, Ankarze, Londynie i Kuwejcie[6].
W 1974 r. wystawiała swoje prace w warszawskiej Galerii Zapiecek i w The Mall Galeries w Londynie. W 1975 r. wzięła udział w wystawach we Francji i Holandii. Prezentowała Poliformy na wystawach w Galerii Domu Artysty Plastyka w Warszawie i w Galerii Sztuki Współczesnej w Chełmie.
Prace artystki w zbiorach muzeów
[edytuj | edytuj kod]Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie i Krakowie, w Museo de Bellas Artes w Bogocie, Museum of Modern Art w Bagdadzie, Muzeum w Bochum oraz w wielu kolekcjach prywatnych i muzeach okręgowych, m.in. w Stanach Zjednoczonych, byłym ZSRR, Szwecji, Danii, Wielkiej Brytanii, Francji, Iraku, Iranie, Niemczech.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Nagroda państwowa II stopnia za wykonanie polichromii na elewacji Rynku Starego Miasta 29 w Warszawie (1953)[8];
- Złoty Krzyż Zasługi za sgraffito przy ul. Nowomiejskiej 2 w Warszawie (1954).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- „Gdy Polak w Polaku jest orzeł...” rzecz o sławnych Łowiczanach, Łowicz: UM w Łowiczu, 2006, s. 11–12. ISBN 83-920613-9-X.
- Wojasiński Rafał, Pewnie nie potrzebna ale jest, „Nowy Łowiczanin”, nr 43/1997, s. 6.
- Literatura dodatkowa[9]
- (A.B), Zofia Artymowska, „Nowy Łowiczanin” 2000, nr 11, s. 13.
- (aj), Prace Zofii Artymowskiej w Domku Ogrodnika, „Nowy Łowiczanin” 2002, nr 19, s. 11.
- Będziemy pamiętać: zmarła Zofia Artymowska, „Łowicz Pismo Miasta” 2000, nr 9/2, s. 1.
- Biernacki Andrzej, Artymowscy - łowicki epilog, „Nowy Łowiczanin” 2000, nr 11, s. 13.
- (eb), Malarstwo Zofii Artymowskiej w piątą rocznicę śmierci, „Nowy Łowiczanin” 2005, nr 8, s. 10.
- (eb), Zofia Artymowska (1923-2000), „Nowy Łowiczanin” 2005, nr 8, s. 10.
- Hołd dla rodziców: zgromadziła ich pamięć, „Łowicz Pismo Miasta” 2000, nr 39/2, s. 8.
- Kowalska Bożena, Polska awangarda malarska: szanse i mity, Warszawa 1988, s. 89, 247, il. 145.
- (ljs), Artymowscy znowu obecni, „Nowy Łowiczanin” 2001, nr 50, s. 5.
- M.J., W hołdzie Zofii Artymowskiej, „Masovia Mater” 2000, nr 20, s. 2.
- Olszewski Andrzej K., Dzieje sztuki polskiej 1890-1980: w zarysie, Warszawa 1988, s. 84, 89, 98, 119, il. 166.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Zofia Artymowska. DESA Unicum. [dostęp 2014-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-27)]. (pol.).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Zofia Artymowska. Podhalański Serwis Informacyjny WATRA. [dostęp 2014-04-27]. (pol.).
- ↑ Andrzej Saj, Andrzej Kostołowski, Wrocław sztuki : sztuka i środowisko artystyczne we Wrocławiu 1946-2006, Wysoka: Agencja Reklamowa i Drukarnia Kontra s.c, 2006, s. 324, ISBN 978-83-925099-1-2, OCLC 233452040 [dostęp 2021-11-12].
- ↑ Wystawa "Roman Artymowski 1919 – 1993. Malarstwo – grafika. Wystawa w 100. rocznicę urodzin", czynna do 10 listopada 2019 r. [online], Muzeum w Łowiczu [dostęp 2021-11-12] (pol.).
- ↑ a b Zofia Artymowska. GaGa galeria. [dostęp 2014-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-27)]. (pol.).
- ↑ POLIFORMY I PUSTYNIA. MALARSTWO ZOFII ARTYMOWSKIEJ. Muzeum Tatrzanskie. [dostęp 2014-04-27]. (pol.).
- ↑ Zofia Artymowska. AgraArt. [dostęp 2014-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-27)]. (pol.).
- ↑ Zofia Artymowska. Miejska biblioteka w Łowiczu. [dostęp 2014-04-27]. (pol.).
