58 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

Ten artykuł dotyczy 58 Dywizji Piechoty okresu III Rzeszy. Zobacz też: 58 Dywizja Piechoty - stronę ujednoznaczniającą.

58 Dywizja Piechoty

58. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1939
Rozformowanie	1945
Dowódcy
Pierwszy	gen. por. Ivan Haunert
Ostatni	gen. por. Curt Siewert
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	OKH

58 Dywizja Piechoty (niem. 58. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Luksemburg i Francję oraz ataku na Związek Radziecki^[1].

Sformowana na mocy rozkazu z 26 sierpnia 1939, w 2. fali mobilizacyjnej przez Infanterie – Kommandeur 22 w Lüneburgu w X Okręgu Wojskowym. Rozkazem z dnia 26 sierpnia 1939 rozpoczęto formowanie pierwszej rezerwowej dywizji piechoty X. Okręgu Wojskowego. Sztab dywizji oraz szwadrony oddziału rozpoznawczego były formowane w Lüneburgu, w Oldenburgu, Bremie i Delmenhorst wystawiono 154. pułk piechoty, w Neumünster, Rendsburgu, Malente, Eutin oraz Schleswigu wystawiono 209. pułk piechoty, w Buxtehude, Wandsbeku, Ahrensburgu, Stade oraz Oldenburgu utworzono 220. pułk piechoty. W Rendsburgu, Verden i Oldenburgu wystawiono oddziały artylerii 158. pułku artylerii. Natomiast w Lubece sformowano oddział przeciwpancerny, oddziały łączności i sanitarny. W Harburgu, Nienburgu oraz Lubece utworzono 158. batalion pionierów, kolumnę taborową oraz pozostałe pododdziały dywizyjne.

Kadra wywodziła się w 20% z personelu aktywnych wielkich jednostek X Okręgu Wojskowego. Natomiast pozostała masa ludzka to młodzi rekruci oraz starzy rezerwiści, którzy szkolenie wojskowe przeszli dawno, albo od zakończenia wojny nie mieli w rękach broni.

Pierwsze rozkazy przewidywały odtransportowanie dywizji już po czterech dniach szkolenia na wschód. Jednak szybkie postępy Blitzkriegu spowodowały zmianę rozkazów i pododdziały dywizji pozostały w koszarach. Czas ten poświęcono na ćwiczenia bojowe oraz marsze, które stopniowo zmieniały oddziały dywizji w gotowe do walki.

W drugim tygodniu września, oddziały dywizji otrzymały rozkaz do załadunku, jednak cel podróży nie był podany. Dopiero z kierunku jazdy transportów żołnierze dowiedzieli się, iż jadą nad zachodnią granicę. W obszarze rozładunku nad Mozelą oddziały dywizji są po raz pierwszy razem. Oddział rozpoznawczy dywizji pod dowództwem majora von Woedke został podporządkowany pod rozkazy 86 Dywizji Piechoty i wysłany do Saarburga w celu zabezpieczenia górnej Mozeli. Pozostała część dywizji, na wieść o obsadzeniu przez wojska francuskie Luksemburga, w forsownym marszu idzie w stronę Trewiru (niem. Trier) i zajmuje pozycje na Wale Zachodnim. Informacja o zajęciu Luksemburga przez armię francuską okazuje się jednak nieprawdziwa i rozpoczyna się okres względnego spokoju, który pododdziały dywizji wykorzystują na dalsze szkolenie, a także pomagają Organizacji Todt podczas rozbudowy umocnień Wału Zachodniego.

Od 23 stycznia 1940, dywizję rozpoczęto luzować i przetransportowywać na poligon Ohrdruf w Turyngii. Teraz można było wreszcie zacząć zgodne z planem gruntowne szkolenie rezerwistów i rekrutów. Od 23 lutego rozpoczęto zwalnianie żołnierzy, którzy brali udział w pierwszej wojnie światowej.

Po intensywnym szkoleniu połączonym z ostrym strzelaniem oraz odmłodzeniu szeregów dywizja była wreszcie w pełni gotowa do użycia bojowego. Od 11 marca 1940 dywizję rozpoczęto odtransportowywać z poligonu na zachód w obszar na wschód od Saary i zajęła kwatery w obszarze Saarburga. Dywizja zajmuje pozycje na odcinku od Perl do Orscholz, mając na prawym skrzydle 209. pułk piechoty, w centrum 220. pułk piechoty a na lewej flance 154 pułk piechoty. Natomiast 158 oddział rozpoznawczy otrzymał w ramach dywizji własny odcinek.

Od 22 czerwca 1941 brała udział w ataku na Związek Radziecki. Uczestniczyła w oblężeniu Leningradu. Do niewoli Armii Czerwonej oddała się w maju 1945 na Półwyspie Helskim^[2].

• gen. por. Ivan Haunert 26 VIII 1939 – 4 IX 1941
• gen. por. Friedrich Altrichter 4 IX 1941 – 1 IV 1942
• gen. por. Karl von Graffen 2 IV 1942 – 1 V 1943
• gen. Wilhelm Berlin 1 V 1943 – 7 VI 1943
• gen. por. Curt Siewert 7 VI 1943 – 13 IV 1945

• Skład w sierpniu 1939:

154, 209 i 220 pułk piechoty, 158 pułk artylerii, 158 batalion pionierów, 158 oddział rozpoznawczy, 158 oddział przeciwpancerny, 158 oddział łączności, 158 polowy batalion zapasowy;

• Skład w lutym 1944:

154, 209 i 220 pułk piechoty, 158 pułk artylerii, 158 batalion pionierów, 58 dywizyjny batalion fizylierów, 158 oddział przeciwpancerny, 158 oddział łączności, 158 polowy batalion zapasowy;

• Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
• Carell Paul, Operacja "Barbarossa"; Warszawa 2000; ISBN 831109199-4;
• PaulP. Carell PaulP., Spalona ziemia. Odwrót Wehrmachtu na Wschodzie, KazimierzK. Szarski (tłum.), Warszawa: „Bellona”, 2003, ISBN 83-11-09475-6, OCLC 749204110 . Brak numerów stron w książce
• Haupt Werner, Die deutchen Infanterie Division b.m.w i b.d.w; ISBN 3-89555-274-7;
• Haupt Werner, Army Group North. The Wehrmacht in Russia 1941 - 1945; b.m.w i b.m.r.; ISBN 0-7643-0182-9;
• Pohlman Hartwig, Wolchow 900 Tage Kampf um Lenigrad 1941 - 1944; Wiedeń 2003; ISBN 3-7909-0201-2;
• Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0;
• Stahl Friedrich, Heereseinteilung 1939. Gliderung, Standorte und Kommandeure sämtlicher Einheiten des Friedensheeres am 3.1.1939 und die Kriegsliederung vom 1.9.1939; ISBN 978-3-89555-338-7, ISBN 3-89555-338-7;
• Zydowitz Kurt von, Die Geschichte der 58. Infanterie – Division 1939 – 1945; Kiel 1952;