Dżedkare

władca starożytnego Egiptu
Poprzednik	Menkauhor
Następca	Unis
Dane biograficzne
Dynastia	V dynastia
Miejsce spoczynku	piramida Dżedkare w Sakkarze
Małżeństwo	Setibhor
Multimedia w Wikimedia Commons

Dżedkare – władca starożytnego Egiptu z V dynastii.

• 2405-2367 p.n.e. (Kwiatkowski)
• 2410-2380 p.n.e. (Schneider)
• 2388-2356 p.n.e. (Tiradritti, De Luca)

Nie znamy jego koligacji rodzinnych. Niektórzy sądzą, że mógł być synem lub bratem Menkauhora, inni, że synem Neferefre, a tym samym kuzynem swojego poprzednika Menkauhora. Wiemy, że miał córki Chekeretnebti (zmarła w wieku 35 lat) i Hedżetnebu, które został pochowane w mastabach w południowym Abusir. W l. 50. XX w. na północ od jego świątyni grobowej archeolodzy odkryli zespół grobowy jego żony (Kwiatkowski), chociaż niektórzy (Schneider) twierdzą, że nie należał on do królowej.

Długość jego rządów nie została dokładnie określona, chociaż na pewno panował długo – Kanon Turyński podaje 28 lat, Maneton (nazywający go Tancheresem) – 44 lata. Za tą drugą liczbą przemawia tekst z papirusu z Abusir, wspominający o 21 spisie ludności za tego władcy, a spisy odbywały się w Egipcie co 2 lata. Również wiemy, że obchodził święto sed, jedno albo więcej (wymienione „pierwsze święto sed” na naczyniu alabastrowym z Luwru). Napis z mastaby Idu w Abusir mówi o 14 spisie ludności, czyli spisie w 28 roku panowania Dżedkare.Podczas eksploracji piramidy Dżedkare archeolodzy natrafili na resztki mumii mężczyzny, który w chwili śmierci miał około 50 lat. Była to najprawdopodobniej mumia samego władcy. Wynika z tego, że Dżedkare wstąpił na tron w młodym, albo nawet bardzo młodym, wieku.

Był władcą, który zerwał z doktryną solarną swoich poprzedników. W związku z tym nie wybudował żadnej świątyni solarnej. Różne przesłanki pozwalają wysnuć wniosek, że za jego czasów doszło do dalszego osłabienia władzy centralnej na rzecz urzędników dworskich i w poszczególnych prowincjach (nomarchowie). Dzięki odkrytym, w dużej mierze z jego czasów, papirusom z kancelarii świątyni grobowej Neferirkare I można poznać lepiej gospodarkę świątynną Starego Państwa. Z okresu jego panowania pochodzi również zbiór nauk wezyra Ptahhotepa, zapisany na Papirusie Prisse.

Prowadził ożywioną politykę zagraniczną oraz wspierał handel zagraniczny. Zabytki z jego imieniem odkryto w Wadi Maghara na Synaju, w Nubii, w Toszke, w Tomas (te ostatnie poświadczające wyprawy do kamieniołomów diorytu na zachód od Abu Simbel), a także na szlaku oazowym Dachla – Dungul i w Byblos. W jego świątyni grobowej odkryto fragment listy z wymienionymi obcymi zwierzętami, roślinami i miastami. Wysyłał wyprawy do okolicznych krajów, w tym do krainy Punt, z której statki przywoziły drogocenne towary, w tym mirrę, elektron i heban. Z jednej z takich wypraw do Sudanu lub Punt przywieziony został karzeł-tancerz, o którym jeszcze wiek później mówiono na dworze w Memfis (wspomina go raport z wyprawy Herchufa z czasów Pepiego II).

Przejęcie rządów przez jego następcę odbyło się prawdopodobnie w sposób pokojowy, a różne zniszczenia w kompleksie grobowym Dżedkare i użycie bloków kamiennych z jego świątyni grobowej w kompleksie Unisa najprawdopodobniej wiąże się z innymi przyczynami (Munro).

 Osobny artykuł: Piramida Dżedkare.

Został pochowany w piramidzie w Sakkarze.

• Książki:
  • Grimal N. „Dzieje starożytnego Egiptu”, PIW, Warszawa 2004, s. 87, ISBN 83-06-02917-8
  • Kwiatkowski B. „Poczet faraonów”, Iskry, Warszawa 2002, s. 172-174, ISBN 83-207-1677-2
  • Schneider Th. „Leksykon faraonów”, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 2001, s. 119, ISBN 83-01-13479-8
  • Tiradritti F., De Luca A. „Skarby egipskie”, Muza SA, Warszawa, s. 24, ISBN 83-7200-635-0