Ten artykuł od 2016-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Konstal WPK/PN

Warszawski wagon PN nr 0-611 (w tle, po prawej)
Dane ogólne
Kraj produkcji	Polska
Miejsce produkcji	Bydgoszcz Chorzów Warszawa
Lata produkcji	1962–1963
Dane techniczne
Liczba członów	3
Długość	21 390 mm
Szerokość	2195 mm
Wysokość	3300 mm
Masa	26 000 kg
Rozstaw wózków	1000/1435 mm
Moc silników	2 × 60 kW
Typ silników	LT-31
Prędkość maksymalna	55 km/h
Wnętrze
Liczba miejsc siedzących	36
Liczba miejsc ogółem	172
Wysokość podłogi	765/945 mm

Konstal WPK i PN^[1] – przegubowy tramwaj powstały poprzez połączenie wagonów N i ND ze względu na małą pojemność dotychczasowo produkowanych pojazdów. Przebudową pojazdów zajmowały się głównie warsztaty zakładów komunikacji miejskiej.

Chorzowskie warsztaty zbudowały 7 pojazdów WPK w latach 1962 i 1963. Pozostałe 4 powstały w fabryce Konstal.

W Warszawie zbudowano 11 pojazdów PN, co oznaczało Przegubowy Normalizowany. Warszawskie wagony PN zbudowane w 1963 roku nie były udane, dlatego w II połowie lat 60. po pożarach tych tramwajów skasowano 2 pierwsze egzemplarze. Pozostałych 9 sztuk sprzedano w latach 1969–1970 do Poznania^[2], gdzie przyjęto dla nich taką samą nazwę. Służba na poznańskich ulicach jedynie potwierdziła opinię o tej konstrukcji jako o nieudanej i wszystkie egzemplarze zezłomowano w latach 1971 (jeden) oraz 1973^[3].

W roku 1962 w Bydgoszczy zmontowano jedyną wersję wąskotorową oznaczoną numerem 75. W 1974 roku w wyniku wypadku wagon ten został skreślony ze stanu taboru liniowego.

Dwa wagony zostały połączone dwoma przegubami, między które wstawiono dodatkowy niewielki segment. Nie opierał się on na szynach, lecz na usztywnionych w pionie przegubach, dzięki czemu umożliwiał swobodę ruchu względem siebie w poziomie obu skrajnych członów, a także zwiększał pojemność tramwaju.

Tramwaj był jednokierunkowy. Zamontowano w nim wiele elementów pochodzących z tramwaju 13N, m.in. miękkie siedzenia zwrócone przodem do kierunku jazdy i harmonijkowe drzwi otwierane automatycznie. WPK miały również ściany pomostów pochodzące od 13N. W większości PN pozostawiono stare czoła. Układy pomocnicze niskiego napięcia czerpały prąd z akumulatorów, bowiem wagon nie miał przetwornicy. Zastosowano nowocześniejszy pulpit, a korbę nastawnika zmieniono na kierownicę samochodową. Pojazd ten miał jednak opinię wadliwego.

Bydgoski pojazd nr 75 uważany był za bardzo udany. Przez wiele lat był jedynym przegubowcem. W przeciwieństwie do warszawskich, 75 posiadał ścianę zwykłego 5N, jednak trochę zaokrągloną.

Państwo	Miasto	Typ	Lata dostaw	Liczba	Numery taborowe
Polska	Bydgoszcz	2PN	1962	1	75	[4]
	konurbacja górnośląska	WPK	1962–1963	11	701–711	[5]
	Warszawa	PN	1962–1963	11	0-601–0-611	[6]
Łączna liczba:				23

• lista tramwajów produkowanych w Polsce