| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||||
Wzór sumaryczny |
HClO | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Inne wzory |
HOCl[1] | ||||||||||||||||||
Masa molowa |
52,46 g/mol | ||||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||||||||
PubChem | |||||||||||||||||||
DrugBank | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Podobne związki | |||||||||||||||||||
Podobne związki | |||||||||||||||||||
Pochodne | |||||||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
Kwas podchlorawy, nazwa Stocka: kwas chlorowy(I), HClO – nieorganiczny związek chemiczny, jeden z tlenowych kwasów chloru. Jest nietrwały i znany tylko w postaci rozcieńczonych roztworów[2][3].
Otrzymywanie
[edytuj | edytuj kod]Można go otrzymać rozpuszczając chlor w wodzie. Następuje wówczas dysproporcjonowanie[2]:
- Cl
2 + 2H
2O ⇄ HClO + H
3O+
+ Cl−
W wyniku tej reakcji w nasyconym wodnym roztworze ok. 1/3 chloru przekształca się w HClO[2].
Lepszą metodą jest reakcja chloru z zawiesiną tlenku rtęci(II)[2][3]:
- 2Cl
2 + 2HgO + H
2O → HgO·HgCl
2 + 2HClO
W ten sposób uzyskał go w 1834 r. jego odkrywca, Antoine Balard[4].
Właściwości
[edytuj | edytuj kod]Kwas podchlorawy jest bardzo słabym kwasem, natomiast ma silne właściwości utleniające[3] i jest stosowany jako środek wybielający i odkażający[2]. Podczas przechowywania ulega dysproporcjonowaniu do kwasu chlorowego i solnego[2]:
- 2HOCl + OCl−
→ ClO−
3 + 2H+
+ 2Cl−
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Neil G. Connelly i inni, Nomenclature of Inorganic Chemistry. IUPAC Recommendations 2005 (Red Book), International Union of Pure and Applied Chemistry, RSC Publishing, 2005, s. 336, ISBN 978-0-85404-438-2 (ang.).
- ↑ a b c d e f g Hypochlorous acid, [w:] Pradyot Patnaik , Handbook of Inorganic Chemicals, London: McGraw-Hill, 2003, s. 387–388, ISBN 0-07-049439-8 (ang.).
- ↑ a b c Adam Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, cz. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 574–576, ISBN 83-01-13816-5 .
- ↑ Thomas Graham, Elements of Chemisty, t. 4, Baillière, 1840, s. 367 [dostęp 2022-02-07] .