Ten artykuł należy dopracować:

od 2017-12 → zweryfikować treść i dodać przypisy,
od 2017-12 → poprawić błędy językowe lub stylistyczne (pomoc: powszechne błędy językowe).
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nottingham Forest F.C.

Pełna nazwa	Nottingham Forest Football Club
Przydomek	The Reds, Forest, Tricky Trees
Barwy	czerwono-białe
Data założenia	1865
Debiut w najwyższej lidze	1989
Liga	Premier League
Państwo	Wielka Brytania
Kraj	Anglia
Siedziba	Nottingham
Adres	NFFC The City Ground, Nottingham, NG2 5FJ
Stadion	City Ground Nottingham
Właściciel	Evangelos Marinakis
Prezes	Nicholas Randall QC
Trener	Nuno Espírito Santo
Asystent trenera	Paul Trollope Steven Reid
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Nottingham Forest Football Club – angielski klub piłkarski grający w Premier League, z siedzibą w mieście West Bridgford. Nazwę "Nottingham Forest" zawdzięcza parkowi Forest Recreation Ground w Nottingham.

Mistrz Anglii w 1978 roku, zdobywca dwóch Klubowych Pucharów Europy, w 1979 i 1980 roku. Sukcesy te klub odnosił w okresie, kiedy menedżerem był Brian Clough, który pracował z drużyną 18 lat (1975–1993). W sezonie 2020/2021 zespół występował w drugoligowych rozgrywkach angielskiej Football League Championship. Ze względu na spadek do League One w maju 2005, Nottingham Forest stał się pierwszym w historii klubem, który spadł do trzeciego poziomu ligowego, mając na swoim koncie zdobycie europejskiego pucharu^[1].

W sezonie 2022/2023 zespół wrócił do Premier League.

Nottingham Forest został założony w 1865 roku pod nazwą Nottingham Forest Football and Bandy Club^[2]. Klub zdobył Puchar Anglii w 1898 roku, pokonując Derby County 3:1^[3]. Większość pierwszej połowy XX wieku zespół spędził w drugiej lidze i musiał dokonać reelekcji w 1914 roku. W 1919 roku Pierwsza Liga Piłkarska miała zostać powiększona z dwudziestu do dwudziestu dwóch drużyn. Forest był jednym z ośmiu klubów prowadzących kampanię i otrzymał trzy głosy, a Arsenal i Chelsea zdobyły dodatkowe miejsca^[4]. W 1949 roku klub spadł do trzeciej ligi, ale dwa lata później szybko awansował jako mistrz. Zawodnicy Nottingham zdobyli w tamtym sezonie aż 110 bramek. Krótki okres sukcesów nastąpił pod koniec lat pięćdziesiątych, kiedy klub rozgrywał mecze w pierwszej lidze w 1957 i 1959 roku, kiedy to wygrał Puchar Anglii. Od tego czasu Forest zastąpił Notts County jako największy klub w mieście Nottingham. Po bardzo udanym okresie Nottingham spadło z pierwszej ligi w 1972 roku.

Nottingham Forest awansował do czołówki na koniec sezonu 1976–1977 i ukończył zmagania ligowe na trzecim miejscu. Dzięki temu stał się jednym z nielicznych zespołów, który wygrał mistrzostwo rok po awansie z 2. ligi (sezon 1977–1978). W latach 1978–1979 Forest udało się odnieść zwycięstwo w Pucharze Europy, gdzie w finale, w Monachium, pokonali Malmö FF 1:0. W latach 1979–1980 ponownie triumfowali w tych rozgrywkach, pokonując Hamburg 1:0, na stadionie Santiago Bernabéu.

Zespół zdobył również Superpuchar Europy i dwa Puchary Ligi. Klub dotarł do półfinałów Pucharu UEFA w latach 1983–1984, gdzie w kontrowersyjnych okolicznościach został pokonany przez RSC Anderlecht. Ponad dziesięć lat później okazało się, że w drugiej kolejce belgijski klub przekupił sędziego, lecz ten zmarł w wypadku samochodowym, przez co kwestia pozostała nierozstrzygnięta. Sprawę oddalono, a Anderlecht oczyszczono ze wszystkich zarzutów^[5].

Nottingham Forest w 1989 roku klub wygrał Puchar Ligi i Full Members Cup. Forest zakończył ten sezon na trzecim miejscu w lidze, a rok później zajął tę samą lokatę. Zespół Clougha triumfował w Pucharze Ligi w 1990 roku, pokonując wówczas Oldham Athletic 1:0, a zwycięską bramkę strzelił Nigel Jemson. Szansa na sukces pojawiła się w 1991 roku, kiedy Nottingham pod wodzą Briana Clougha, dotarło do finału Pucharu Anglii, w którym przegrało z Tottenhamem 1:2.

Latem 1991 roku Brian Clough dokonał rekordowego transferu, podpisując umowę z najlepszym strzelcem ligowym w tamtym okresie, napastnikiem Millwall, Teddym Sheringhamem, na łączną kwotę 2,1 miliona funtów.

W 1992 roku Forest pokonał Southampton 3:2, w finale Pucharu Full Cup, lecz później przegrał z Manchesterem United w Pucharze Ligi.

W maju 1993 roku do klubu powrócił Frank Clark i objął stanowisko menedżera, zastępując tym samym Briana Clougha. Forest zakończył sezon na trzecim miejscu i zakwalifikował się do Pucharu UEFA po raz pierwszy w erze po tragedii na stadionie Heysel, w wyniku której angielskie zespoły zostały wykluczone z rozgrywek europejskich. Clark opuścił drużynę w sezonie 1996/1997 po tym jak znalazła się ona w strefie spadkowej.

Tuż przed świętami Bożego Narodzenia w 1996 roku, tymczasowym menadżerem został 34-letni wówczas kapitan zespołu Stuart Pearce. Pod jego wodzą klub zanotował krótkotrwałą poprawę wyników, jednak już w marcu 1997 zastąpił go Dave Bassett. Nowemu menadżerowi udało się wyciągnąć drużynę ze strefy spadkowej i tym samym uniknąć relegacji.

W styczniu 1999 Basset został zwolniony, a na jego miejsce zatrudniono Rona Atkinsona.

W grudniu 2001 roku odnotowano, że klub traci ponad 100 000 funtów tygodniowo, a jego perspektywy finansowe pogorszyły się z powodu upadku ITV Digital, którzy zakończyli umowę z klubem. Pomimo trudności klub w sezonie 2002–2003 zajął szóste miejsce i zakwalifikował się do play-offów. W półfinale przegrał z Sheffield United. Z powodu straty kilku kluczowych zawodników i zagrożenia spadku do niższej ligi Paul Hart został zwolniony w lutym 2004 roku.

Na kolejnego trenera został mianowany Oe Kinnear, który poprowadził Nottingham do 14. miejsca w lidze. W sezonie 2004–2005 klub ponownie znalazł się w strefie spadkowej, co doprowadziło do rezygnacji Kinneara ze stanowiska w grudniu 2004 roku. Wtedy Mick Harford przejął tymczasowy zarząd w okresie Bożego Narodzenia, zanim Gary Megson został wyznaczony na nowego szkoleniowca. Megson nie zdołał uniknąć spadku, ponieważ klub zakończył sezon na 23. miejscu, stając się zarazem pierwszym zwycięzcą Pucharu Europy, który będzie grał na trzecim poziomie rozgrywkowym. W sezonie 2007/2008 pod wodzą Colina Calderwooda klub ponownie wrócił do Championship.

W lipcu 2012 roku klub kupiła kuwejcka rodzina Al-Hasawi. Nowi właściciele powiedzieli prasie, że mają długoterminową wizję klubu opierającą się na planie 3-5 letnim, a po rozmowie z kilkoma potencjalnymi nowymi menedżerami trenerem został Sean O’Driscoll (będący poprzednio dyrektorem Doncaster Rovers i Crawley Town).

Do 15 grudnia 2012 roku Forest, zajmujący dziewiąte miejsce z 33 punktami, był zaledwie o trzy punkty poza pozycjami gwarantującymi grę w play-offach. Plan rodziny Al-Hasawi stał się impulsem do zagrania w barażach o Premier League. Tego samego weekendu klub ogłosił, że Omar Al-Hasawi zrezygnował ze względów osobistych, a Fawaz Al-Hasawi został większościowym udziałowcem z 75% udziałów w klubie wraz z bratem Abdulazizem Al-Hasawim posiadającym 20% udziałów i jego kuzynem Omarem Al-Hasawim, posiadającym pozostałe 5% udziałów.

W Boxing Day 2012 roku Sean O’Driscoll został zwolniony tuż po zwycięstwie 4:2 nad Leeds United. Właściciele poinformowali o zamiarze zmiany wraz z rozpoczęciem styczniowego okna transferowego, mając nadzieję na powołanie menedżera z doświadczeniem w Premier League. Na to stanowisko powołano Alexa McLeisha. Ruch ten został skrytykowany przez niektórych członków zespołu i po upływie zaledwie 40 dni, 5 lutego 2013 roku, rozwiązano umowę z Alexem McLeishem.

Dwa dni później trenerem został Billy Davies. Nieco ponad rok później, w marcu 2014 roku klub zakończył współpracę z Daviesem po porażce 5:0 z Derby County F.C. Sezon 2020/2021 Forest zakończył na 17 miejscu w Championship, przegrywając w ostatniej kolejce z Preston North End F.C.

W dniu 18 maja 2017 roku potwierdzono, że nowym właścicielem klubu został Evangelos Marinakis^[6], co doprowadziło do zakończenia zarządu rodziny Al-Hasawi.

8 stycznia 2018 roku nowym trenerem Forest został Aitor Karanka, zastępując tymczasowego szkoleniowca Nottingham Gary'ego Brazil^[7]. W styczniu Karanka wzmocnił klub, sprowadzając 10 zawodników. Skończywszy sezon na 17 miejscu, w trakcie letniego okienka transferowego, trener podpisał kontrakty z 14 nowymi zawodnikami. Pomimo dobrych wyników w lidze, szkoleniowiec opuścił klub 11 stycznia 2019 r. Cztery dni później klub ogłosił, że nowym trenerem Forest będzie Martin O'Neill, były szkoleniowiec Irlandii^[8]. Nowy trener wdał się jednak szybko w spór z niektórymi graczami pierwszego składu i już w czerwcu tego samego roku został zwolniony. W 18 minut po ogłoszeniu tej informacji klub przedstawił nowego szkoleniowca – Sabri'ego Lamouchi^[9].

W pierwszym sezonie Lamouchi zajął razem z Nottingham 7 miejsce w Championship, po porażce w końcówce sezonu z Stoke City^[10]. Po słabym początku sezonu 2020-21, 6 października 2020 r. Lamouchi został zwolniony, a na jego miejsce powołano byłego menedżera Brighton, Chrisa Hughtona^[11].

Przygoda nowego szkoleniowca w klubie nie trwała długo, zaledwie 11 miesięcy. Po tym jak w sezonie 2021–22 nie wygrał on żadnego z pierwszych 7 meczów, co stanowiło najgorszy start od 108 lat, 16 września został zwolniony z funkcji menedżera zespołu^[12]. Na jego miejsce, 21 września 2021, powołano Steve’a Coopera, który całkowicie odmienił styl gry zespołu, decydując się na taktykę z trójką obrońców. Drużyna szybko poprawiła wyniki i po 5 następnych kolejkach dorobek punktowy drużyny powiększył się o 13 punktów.

W pierwszej kadencji nowego trenera zespół poniósł zaledwie 6 porażek w 38 meczach co pozwoliło drużynie uzyskać czwartą lokatę w klasyfikacji Championship. W barażach o awans do Premier League klub pokonał Sheffield United oraz Huddersfield i po 23 latach powrócił na najwyższy stopień rozgrywek w Anglii^[13].

• Mistrzostwo Anglii: 1978
• Puchar Europy Mistrzów krajowych: 1979, 1980
• Puchar Anglii: 1898, 1959
• Puchar Ligi Angielskiej: 1978, 1979, 1989, 1990
• Tarcza Dobroczynności: 1978
• Superpuchar Europy: 1979

 Osobny artykuł: City Ground.

Od 1898 roku Nottingham Forest rozgrywa mecze domowe na City Ground w West Bridgford, nad brzegiem rzeki Trent.

Przed przeniesieniem się na City Ground, Forest rozgrywał swoje mecze u siebie na Forest Recreation Ground, następnie na Trent Bridge i wreszcie na specjalnie zbudowanym Town Ground.

W latach 1994–1996 przebudowano trybunę Trent End. Decyzja o jej modernizacji była związana z wyborem City Ground na jedną z aren turnieju Euro 1996. Po przebudowie trybuna mieściła 7 338 miejsc, co pozwoliło uzyskać pojemność stadionu liczącą 30 576 miejsc siedzących.

City Ground znajduje się 300 metrów od stadionu Meadow Lane w hrabstwie Notts po przeciwnej stronie Trent, co oznacza, że ​​te dwa stadiony są najbliższymi geograficznie profesjonalnymi stadionami piłkarskimi w Anglii.

 Osobna strona: Kategoria:Piłkarze Nottingham Forest F.C..

Stan na 7 grudnia 2023^[14][15].

Nr	Poz.	Piłkarz
1	1 bramkarzBR	Matt Turner
3	2 obrońcaOB	Nuno Tavares (wypożyczony z Arsenalu)
4	2 obrońcaOB	Joe Worrall (kapitan)
5	3 pomocnikPO	Orel Mangala
6	3 pomocnikPO	Ibrahim Sangaré
7	2 obrońcaOB	Neco Williams
8	3 pomocnikPO	Cheikhou Kouyaté
9	4 napastnikNA	Taiwo Awoniyi
10	3 pomocnikPO	Morgan Gibbs-White
11	4 napastnikNA	Chris Wood
12	3 pomocnikPO	Andrey Santos (wypożyczony z Chelsea)
13	1 bramkarzBR	Wayne Hennessey
14	4 napastnikNA	Callum Hudson-Odoi
15	2 obrońcaOB	Harry Toffolo
16	3 pomocnikPO	Nicolás Domínguez
18	2 obrońcaOB	Felipe

Nr	Poz.	Piłkarz
19	2 obrońcaOB	Moussa Niakhaté
21	4 napastnikNA	Anthony Elanga
22	3 pomocnikPO	Ryan Yates (wicekapitan)
23	1 bramkarzBR	Odiseas Wlachodimos
24	2 obrońcaOB	Serge Aurier
26	2 obrońcaOB	Scott McKenna
27	3 pomocnikPO	Divock Origi (wypożyczony z AC Milanu)
28	3 pomocnikPO	Danilo
29	2 obrońcaOB	Gonzalo Montiel (wypożyczony z Sevilli)
30	2 obrońcaOB	Willy Boly
32	2 obrońcaOB	Andrew Omobamidele
34	1 bramkarzBR	Ethan Horvath
40	2 obrońcaOB	Murillo
41	3 pomocnikPO	Brandon Aguilera
43	2 obrońcaOB	Ola Aina

Rok Zwycięzca 1977 Tony Woodcock[16] 1978 Kenny Burns[16] 1979 Garry Birtles[16] 1980 Larry Lloyd[16] 1981 Kenny Burns[17] 1982 Peter Shilton[17] 1983 Steve Hodge[17] 1984 Chris Fairclough[17] 1985 Jim McInally[17] 1986 Nigel Clough[17] 1987 Des Walker[17] 1988 Nigel Clough[17] 1989 Stuart Pearce[17] 1990 Des Walker[18] 1991 Stuart Pearce[18] 1992 Des Walker[18]

Rok Zwycięzca 1993 Steve Sutton[18] 1994 David Phillips[18] 1995 Steve Stone[18] 1996 Stuart Pearce[18] 1997 Colin Cooper[18] 1998 Pierre van Hooijdonk[18] 1999 Alan Rogers[18] 2000 Dave Beasant[19] 2001 Chris Bart-Williams[19] 2002 Gareth Williams 2003 David Johnson 2004 Andy Reid 2005 Paul Gerrard 2006 Ian Breckin 2007 Grant Holt 2008 Julian Bennett

Rok Zwycięzca 2009 Chris Cohen 2010 Lee Camp 2011 Luke Chambers 2012 Garath McCleary 2013 Chris Cohen 2014 Andy Reid 2015 Michail Antonio 2016 Dorus de Vries 2017 Eric Lichaj 2018 Ben Osborn 2019 Joseph Lolley 2020 Matty Cash 2021 Joe Worrall 2022 Scott McKenna 2023 Joe Worrall

Sezon	Rozgrywki	Runda	Klub	Dom	Wyjazd	Ogólnie
1961/62	Puchar Miast Targowych	1R	Valencia CF	1–5	0–2	1–7
1967/68	Puchar Miast Targowych	1R	Eintracht Frankfurt	4–0	1–0	5–0
		2R	FC Zürich	2–1	0–1	2–2, w.
1978/79	Puchar Europy	1R	Liverpool	2–0	0–0	2–0
		1/8	AEK Ateny	5–1	2–1	7–2
		1/4	Grasshopper Club Zürich	4–1	1–1	5–2
		1/2	1. FC Köln	3–3	1–0	4–3
		F	Malmö FF	1–0 (N)
1979	Superpuchar Europy	F	FC Barcelona	1–0	1–1	2–1
1979/80	Puchar Europy	1R	Östers IF	2–0	1–1	3–1
		1/8	Argeș Pitești	2–0	2–1	4–1
		1/4	BFC Dynamo Berlin	0–1	3–1	3–2
		1/2	AFC Ajax	2–0	0–1	2–1
		F	Hamburger SV	1–0 (N)
1980	Superpuchar Europy	F	Valencia CF	2–1	0–1	2–2, w.
1980/81	Puchar Europy	1R	CSKA Sofia	0–1	0–1	0–2
1983/84	Puchar UEFA	1R	FC Vorwärts Frankfurt	2–0	1–0	3–0
		2R	PSV Eindhoven	1–0	2–1	3–1
		1/8	Celtic F.C.	0–0	2–1	2–1
		1/4	Sturm Graz	1–0	1–1	2–1, Dogr.
		1/2	RSC Anderlecht	2–0	0–3	2–3
1984/85	Puchar UEFA	1R	Club Brugge	0–0	0–1	0–1
1995/96	Puchar UEFA	1R	Malmö FF	1–0	1–2	2–2, w.
		2R	AJ Auxerre	0–0	1–0	1–0
		1/8	Olympique Lyon	1–0	0–0	1–0
		1/4	Bayern Monachium	1–5	1–2	2–7

• Oficjalna strona klubu (ang.)