Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
194 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Klub |
WMKS Płońsk (–2000) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Trener | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Małachowski w stopniu kaprala | |
Sierżant | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby |
2004-2022 |
Siły zbrojne |
Piotr Małachowski (ur. 7 czerwca 1983 w Żurominie) – polski lekkoatleta, specjalizujący się w rzucie dyskiem. Trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich, zdobył srebrny medal w 2008 w Pekinie[1] oraz w 2016 w Rio de Janeiro. Stawał na podium mistrzostw świata oraz Europy (także w gronie młodzieżowców). Dziewięciokrotny rekordzista Polski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski seniorów[2].
Reprezentant kraju w pucharze Europy, drużynowych mistrzostwach Europy, zimowym pucharze w rzutach lekkoatletycznych oraz meczach międzypaństwowych. W 2009, 2010 i 2016 wygrywał plebiscyt Złote Kolce na najlepszego polskiego lekkoatletę w sezonie[3][4]. Zwycięzca plebiscytu Gazety Wrocławskiej i Telewizji Wrocław na najlepszego sportowca Dolnego Śląska 2010[5].
Jest żołnierzem rezerwy Wojska Polskiego, w latach 2004–2005 pełnił służbę zasadniczą, a od września 2005 jest podoficerem zawodowym w stopniu sierżanta. Służył w 2. Batalionie Dowodzenia Śląskiego Okręgu Wojskowego[6][7]; 10 Wrocławskim Pułku Dowodzenia, a od lutego 2019 w Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu[8]. Jego ostatnim przydziałem służbowym był Centralny Wojskowy Zespół Sportowy. W 2022 przeszedł do rezerwy[9].
Kariera
[edytuj | edytuj kod]Początki
[edytuj | edytuj kod]Pochodzący z Bieżunia zawodnik karierę lekkoatletyczną zaczynał na zawodach szkolnych w Ciechanowie – startując w dysku Małachowski osiągnął wynik 31 metrów i dzięki staraniom nauczyciela trafił do trenera Witolda Suskiego, który podczas imprezy sędziował konkurs rzutu dyskiem[10]. W 1999 zajął 10. miejsce w mistrzostwach Polski kadetów[11]. Na dużej imprezie międzynarodowej zadebiutował w 2001 zajmując piątą lokatę w mistrzostwach Europy juniorów[12]. W kolejnym sezonie uplasował się na szóstym miejscu rozegranych na Jamajce juniorskich mistrzostw globu[13]. Na koniec 2002 był jeszcze drugi w Libercu podczas meczu młodzieżowców Czechy – Polska[14]. Dziewiąty dyskobol młodzieżowych mistrzostw Europy w 2003[15]. Do stypendium dorabiał jako bramkarz w dyskotekach wraz z ciężarowcem Marcinem Dołęgą[16]. Jedynym międzynarodowym osiągnięciem Małachowskiego w 2004 było zwycięstwo w meczu młodzieżowców przeciwko Czechom 22 września w Krakowie[17]. W listopadzie 2004 rozpoczął służbę wojskową i stał się zawodnikiem wrocławskiego Śląska[6][6]. Zdobył – w 2005 w Erfurcie – tytuł wicemistrza Starego Kontynentu młodzieżowców przegrywając złoto o 51 centymetrów z reprezentantem Niemiec Robertem Hartingiem[18][19].
2006
[edytuj | edytuj kod]Na początku 2006 zawodnik wygrał – 18 marca w Tel Awiwie – zawody zimowego pucharu Europy w rzutach pokonując – pierwszy raz w karierze – wicemistrza świata z 2005 Estończyka Gerda Kantera oraz ustanawiając wynikiem 65,01 nowy rekord życiowy[20]. Zajął odpowiednio drugie i trzecie miejsce podczas najważniejszych krajowych mityngów sezonu – europejskiego festiwalu lekkoatletycznego w Bydgoszczy (1 czerwca) i memoriału Janusza Kusocińskiego w Warszawie (18 czerwca)[21]. 11 dni po warszawskich zawodach Małachowski zadebiutował w reprezentacji podczas superligi pucharu Europy – w Maladze wygrał konkurs dyskoboli i wynikiem 66,21 ustanowił nowy rekord Polski poprawiając o 23 centymetry rezultat Dariusza Juzyszna z 1985 roku[22]. 23 lipca zdobył w Bydgoszczy złoto mistrzostw kraju[2]. Podczas rozrywanych na stadionie Ullevi w Göteborgu mistrzostw Europy z wynikiem 63,76 zajął trzecie miejsce w eliminacjach, a w finale uzyskując 64,57 uplasował się ostatecznie na szóstym miejscu[23]. Na koniec sezonu zajął szóste miejsce w światowym finale lekkoatletycznym[24].
2007
[edytuj | edytuj kod]17 marca zajął drugie miejsce podczas zimowego pucharu Europy w rzutach w Jałcie – uzyskał wynik 65,05 i przegrał tylko z Gerdem Kanterem, którego pokonał rok wcześniej podczas poprzedniej edycji zawodów[1][25]. Wśród ważniejszych startów w pierwszej części sezonu były mityngi w Dosze (2. miejsce z wynikiem 64,32)[26], Bydgoszczy (2. miejsce z wynikiem 65,84)[27], Oslo (3. miejsce z wynikiem 66,00)[28] oraz Warszawie (3 miejsce z wynikiem 65,03)[29]. 24 czerwca wygrał w Monachium zawody superligi pucharu Europy[1], a tydzień później został na stadionie Olimpii Poznań mistrzem Polski[2]. Podczas zawodów na stadionie imienia S. Dariusa i Girėnasa w Kownie – 25 lipca – zajął trzecie miejsce (za Estończykiem Kanterem i Litwinem Alekną) ustawiając w czwartej próbie – drugi raz w karierze – rekord Polski wynikiem 66,61[30]. Na głównej imprezie sezonu – mistrzostwach świata – był dziewiąty w eliminacjach z rezultatem 63,20, a w finale zajął dwunaste miejsce z wynikiem 60,77[31]. We wrześniu zajął trzecie miejsce w światowym finale lekkoatletycznym, a 16 października zdobył w Hajdarabdzie złoto światowych igrzysk wojska ustanawiając wynikiem 65,87 rekord tej imprezy[32].
2008
[edytuj | edytuj kod]Małachowski olimpijski sezon rozpoczął od zwycięstwa 3 maja w zawodach w Białymstoku[33]. Sześć dni później dyskobol był drugi w zawodach w Dosze[34]. 24 maja wynikiem 66,65 ustanowił rekord Polski i zajął drugie miejsce w mityngu w Halle[35]. Zwyciężył w memoriale Kusocińskiego[36], był trzeci w pucharze Europy[1] oraz zajął drugie miejsce w europejskim festiwalu lekkoatletycznym[37]. 6 lipca zdobył w Szczecinie kolejny złoty medal mistrzostw Polski[38], a 27 lipca podczas Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły wynikiem 68,65 ustanowił nowy rekord Polski[39]. W ostatnim starcie przed igrzyskami zwyciężył w mityngu Beskidianathletic w Bielsku-Białej z wynikiem 67,98[33]. Na koniec sezonu wygrał zawody w Częstochowie, był drugi w światowym finale IAAF[40] i mityngu Pedro’s Cup oraz trzeci w zawodach w Tallinnie[33].
Letnie Igrzyska Olimpijskie 2008
[edytuj | edytuj kod]Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się na stadionie narodowym w Pekinie 16 sierpnia – grupa A, w której startował Małachowski rozpoczęła rywalizację o godzinie 10:40 czasu miejscowego[41]. Minimum kwalifikacyjne wynosiło 64,50 – Polak już w pierwszej próbie osiągnął lepszy rezultat (65,94) i awansował do finału z najlepszym wynikiem całej rundy eliminacyjnej[41][42].
Konkurs finałowy rozegrano 19 sierpnia wieczorem czasu pekińskiego[43]. W pierwszej kolejce Małachowski rzucił 66,45, a w drugiej serii poprawił swój wynik osiągając odległość 67,82 cały czas prowadząc w zawodach[43]. W czwartej kolejce Gerd Kanter posłał dysk na odległość 68,82 i odebrał Polakowi pozycję lidera[43]. Małachowski nie zdołał już poprawić swojego najlepszego wyniku i ostatecznie został wicemistrzem olimpijskim[43][44] – wygrał Kanter, a brąz zdobył Litwin Virgilijus Alekna z wynikiem 67,79[44].
Poniższa tabela prezentuje start Piotra Małachowskiego podczas finału olimpijskiego w Pekinie[44].
Zawody | 1 kolejka | 2 kolejka | 3 kolejka | 4 kolejka | 5 kolejka | 6 kolejka | Wynik | Miejsce |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pekin | 66,45 | 67,82 | 66,98 | 63,91 | 65,78 | x | 67,82 | 2. miejsce |
2009
[edytuj | edytuj kod]Sezon – podobnie jak poprzedni – rozpoczął od zwycięstwa w mityngu w Białymstoku 3 maja[45]. W drugim starcie, 23 maja w Halle, wynikiem z pierwszej kolejki 68,75 poprawił własny rekord Polski[46]. W maju dyskobol zaczął zmagać się z kontuzją palca wskazującego prawej ręki[16][47]. Mimo urazu 7 czerwca wygrał memoriał Janusza Kusocińskiego[45], a już dwa dni później zdobył złoty medal rozegranych w Sofii mistrzostw globu wojska[48]. Wynikiem 66,24 zwyciężył w konkursie dyskoboli podczas pierwszej edycji superligi drużynowych mistrzostw Europy[1]. 2 sierpnia ponownie został mistrzem kraju jednak występ w światowym czempionacie potwierdził dopiero 4 sierpnia po konsultacjach lekarskich związanych z kontuzją palca[47].
Eliminacje rzutu dyskiem na mistrzostwach świata odbyły się 18 sierpnia – minimum kwalifikacyjne ustalono na poziomie 64,50[49]. Małachowski w pierwszej próbie osiągnął 64,20, w drugiej 64,48, a w trzeciej 62,65 i do finału dostał się z ósmym rezultatem eliminacji, w których najlepszy okazał się Robert Harting[49].
Wieczorem 19 sierpnia na Olympiastadion rozegrano finałowy konkurs rzutu dyskiem[50]. Mimo kontuzji Małachowski już w pierwszej kolejce objął prowadzenie z nowym rekordem Polski – 68,77. W drugiej próbie rzucił 68,05, w trzeciej 67,00, czwartą miał nieudaną, a w piątej kolejce umocnił się na prowadzeniu drugi raz w konkursie poprawiając rekord kraju wynikiem 69,15[50]. W ostatniej serii rzutów rzucający jako przedostatni Niemiec Robert Harting posłał dysk na odległość 69,43 ustanawiając swój rekord życiowy i wyprzedził Polaka[50]. Małachowski w swojej ostatniej próbie uzyskał wynik 67,33 i ostatecznie zdobył srebrny medal[51]. Brązowy medal światowego czempionatu zdobył z wynikiem 66,88 Gerd Kanter[50].
Na koniec sezonu zajął jeszcze trzecią lokatę w finale lekkoatletycznym w Salonikach[52]. Po ostatnim starcie w 2009 roku – na mityngu Pedro’s Cup w Szczecinie 15 września[45] – poddał się operacji chorego palca, który utrudniał mu starty przez cały sezon[53].
2010
[edytuj | edytuj kod]Na początku 2010 przeszedł badania związane z urazem palca, z którym borykał się w poprzednim roku[54]. Sezon 2010 rozpoczął od startów zagranicznych – 15 maja był drugi w Halle[55], 23 maja trzeci w Szanghaju[56] i pierwszy 28 maja w Tajpej[57]. W czerwcu wygrał dwa mityngi w Polsce – w Bydgoszczy i Warszawie[55]. 10 czerwca triumfował w zawodach diamentowej ligi Golden Gala w Rzymie[58], a dziesięć dni później podczas superligi drużynowych mistrzostw Starego Kontynentu był drugi przegrywając tylko z Robertem Hartingiem[59]. Kolejne zwycięstwo w zawodach diamentowej ligi odniósł 3 lipca w Eugene wygrywając mityng Prefontaine Classic[60]. Kilka dni później został w Bielsku-Białej mistrzem Polski ustawiając wynikiem 67,48 rekord mistrzostw[61]. Dwa dni po tym sukcesie – 10 lipca – wygrał kolejne zawody diamentowej ligi poprawiając w Gateshead rekord kraju rezultatem 69,83[62][63]. W ostatnim starcie przed mistrzostwami Europy zajął trzecią lokatę w Monako 22 lipca[55].
Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się na Estadi Olímpic Lluís Companys w Barcelonie 31 lipca – minimum kwalifikacyjne do finału wynosiło 63,50[64]. Małachowski startujący w grupie eliminacyjnej B już w pierwszej próbie uzyskał wymagany rezultat osiągając wynik 63,69 – ostatecznie zajął w rundzie kwalifikacyjnej siódme miejsce[64].
Po pierwszej kolejce finału, który rozegrano 1 sierpnia, prowadził Niemiec Robert Harting z wynikiem 68,33, a Małachowski był drugi po rzucie na odległość 65,84[64]. W drugiej kolejce Polak posłał dysk na odległość 68,87 i objął prowadzenie ustanawiając jednocześnie rekord mistrzostw Europy[64][65]. Harting w kolejnych próbach trzykrotnie rzucał ponad 68 metrów jednak nie udało mu się już osiągnąć lepszego rezultatu od prowadzącego Małachowskiego[64]. Polak w trzecie serii spalił próbę, w czwartej osiągnął 64,06, piątą spalił, a w ostatniej kolejce rzucił 64,37[64]. Brązowy medal przypadł w udziale reprezentantowi Węgier Róbertowi Fazekasowi, który uzyskał wynik 66,43[65]. Małachowski jest pierwszym polskim mistrzem Europy w konkurencjach rzutowych od czasu zwycięstwa Janusza Sidło w konkursie rzutu oszczepem podczas mistrzostw Europy w Sztokholmie w 1958[1][66].
8 sierpnia – tydzień po barcelońskim czempionacie – wygrał zawody w Tallinnie, a 14 sierpnia był piąty podczas Grand Prix Londynu[55]. Między tymi startami – 11 sierpnia – odebrał z rąk Ministra Obrony Narodowej Bogdana Klicha awans na stopień kaprala[67]. Dzięki udanym startom w pierwszej części sezonu w mityngach diamentowej ligi i zajęciu drugiego miejsca w finałowym konkursie tego cyklu – zawodach Weltklasse Zürich – zwyciężył w klasyfikacji generalnej Diamentowej Ligi 2010[68][69][70]. Na konie sezonu reprezentował Europę podczas inauguracyjnych zawodów pucharu interkontynentalnego zajmując w nich czwartą lokatę z wynikiem 64,20[71].
Pod koniec września przeszedł operację przepukliny – z kontuzją tą startował przez cały sezon 2010[72].
2011
[edytuj | edytuj kod]W swoim pierwszym starcie w sezonie – podczas zawodów Qatar Athletic Super Grand Prix 2011 w Dosze – zajął piąte miejsce z wynikiem 63,59 i nie zdobył punktów do klasyfikacji diamentowej ligi[73][74]. 24 maja odniósł pierwszy triumf w sezonie – pokonując między innymi brązowego medalistę ubiegłorocznych mistrzostw Europy Węgra Róberta Fazekasa zwyciężył w zawodach w Turnovie z wynikiem 64,51[75][76]. W Hengelo, 29 maja, z wynikiem 65,25 zajął trzecie miejsce w corocznym mityngu Fanny Blankers-Koen Games 2011[77]. Na mityngu w Krakowie, 12 czerwca na obiekcie miejscowej AWF w trzeciej serii uzyskał wynik 67,97 – drugi wynik na listach światowych w sezonie[78]. Tydzień później zajął 3. miejsce podczas superligi drużynowych mistrzostw Europy w Sztokholmie[79]. 25 czerwca zwyciężył (z wynikiem 68,49) w rozegranym w Szczecinie memoriale Janusza Kusocińskiego umacniając się na drugiej pozycji na listach światowych[80]. 23 lipca na światowych igrzyskach wojska w Rio de Janeiro dyskobol borykał się z kontuzją – przerostem ciała Hoffy[81] – i zajął w tej imprezie dziesiąte miejsce[82][83]. Uraz zawodnika ostatecznie nie okazał się poważny i Małachowski 29 lipca wystąpił w mityngu DN Galan 2011 w Sztokholmie[84] zajmując w tych zawodach drugie miejsce[85]. W ostatnim starcie przed mistrzostwami świata, na mistrzostwach Polski w Bydgoszczy zdobył srebrny medal przegrywając niespodziewanie tytuł mistrza kraju z Przemysławem Czajkowskim[86]. Podczas mistrzostw świata w Daegu w eliminacjach osiągnął najlepszy rezultat ze startujących (65,48)[87], a w finale zajął dziewiąte miejsce – w pierwszej kolejce osiągnął 58,28, drugi rzut miał spalony, a w trzeciej próbie wynik 63,37 dał mu ósmą lokatę jednak ostatecznie dalej rzucił reprezentant Indii Vikas Gowda i Małachowski nie wystąpił w wąskim finale[87]. Po nieudanych mistrzostwach w Korei Południowej Polak zajął m.in. piątą lokatę na zawodach Weltklasse Zürich 2011[88], zwyciężył podczas finału ligi lekkoatletycznej w Krakowie[89] oraz był szósty na mityngu Internationales Stadionfest 2011 w Berlinie[90] i piąty podczas Hanžeković Memorial 2011 Zagrzebiu[91]. Sezon zakończył trzecią lokatą na memoriale Kamili Skolimowskiej w Warszawie uzyskując wynik 63,93[92].
Po zakończeniu sezonu Małachowski poddał się operacji kolana, z którego bólem borykał się od maja[93]. Zabieg polegał na wycięciu fałdu błony maziowej – po operacji dyskobol poddał się trzytygodniowej rehabilitacji[94].
2012
[edytuj | edytuj kod]Olimpijski sezon 2012 Małachowski rozpoczął, podobnie jak cztery lata wcześniej, 3 maja na mityngu w Białymstoku[95], podczas którego zwyciężył osiągając rezultat 65,62[96]. Wynik dyskobola był lepszy od minimum Polskiego Związku Lekkiej Atletyki na igrzyska olimpijskie w Londynie jednak zawody w Białymstoku nie znajdowały się na liście imprez, na których można uzyskiwać wskaźniki na igrzyska[96]. W swoim drugim starcie w 2012, 11 maja na Qatar Athletic Super Grand Prix 2012 w Dosze (mityngu zaliczanym do cyklu Samsung Diamentowa Liga), zwyciężył z wynikiem 67,53 i wypełnił jednocześnie minimum PZLA na igrzyska w Londynie[97]. Podczas mityngu rzutowego w niemieckim mieście Halle, 19 maja, zajął drugie miejsce za Robertem Hartingiem (który uzyskał 70,31) z wynikiem 68,94 (seria: 68,31-66,02-66,93-68,37-68,94-68,49)[98]. W połowie czerwca Małachowski zwyciężył w mistrzostwach Polski, swój najlepszy wynik (66,89) uzyskując już w pierwszej próbie[99]. 7 sierpnia zajął 5. lokatę w konkursie dyskoboli podczas igrzysk olimpijskich w Londynie[100].
2013
[edytuj | edytuj kod]8 czerwca 2013 r. podczas mityngu w Hengelo ustanowił fantastyczny rekord Polski 71,84 m, najlepszy od wielu lat na świecie, który przyniósł mu pierwsze miejsce na listach światowych w całym sezonie lekkoatletycznym. W superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Gateshead uplasował się jednak poza podium, zajmując czwarte miejsce ze słabiutkim wynikiem 59,68 m. Po raz ósmy został mistrzem Polski, a sukces medalowy osiągnął również podczas mistrzostw świata w Moskwie, zdobywając po raz drugi srebro wynikiem 68,36 m. Na koniec sezonu wywalczył jeszcze brązowy medal mistrzostw Europy wojskowych w Warendorfie (61,80). W klasyfikacji Diamentowej Ligi zajął 2. miejsce, gromadząc 14 punktów (m.in. triumfował na mityngach w Szanghaju, Londynie i Sztokholmie).
2014
[edytuj | edytuj kod]17 maja 2014 r. w Halle Piotr Małachowski uzyskał 69,28 m, pokonując Roberta Hartinga. Wynik ten okazał się najlepszy w całym sezonie lekkoatletycznym. Małachowski reprezentował Polskę w superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Brunszwiku, gdzie zajął 2. miejsce z wynikiem 65,36 m. Został po raz dziewiąty mistrzem Polski, jednak podczas mistrzostw Europy w Zurychu zajął dopiero 4. miejsce (63,54), przegrywając m.in. z Robertem Urbankiem. Po raz drugi zwyciężył natomiast w klasyfikacji Diamentowej Ligi, gromadząc w serii mityngów 22 punkty (1. miejsca zajął na mityngach w Dausze, Lozannie i Monaco).
2015
[edytuj | edytuj kod]Piotr Małachowski zdobył w Krakowie wynikiem 65,60 m 10. w karierze tytuł mistrza Polski. Zwyciężył również po raz pierwszy na mistrzostwach świata w Pekinie z rezultatem 67,40 m (brązowy medal zdobył Robert Urbanek). Trzeci raz w karierze triumfował w Diamentowej Lidze, gromadząc 21 punktów i pokonując o 2 punkty R. Urbanka. Małachowski zwyciężył na mityngach DL w Szanghaju, Eugene, Paryżu i Sztokholmie[101]. Najlepszy wynik w sezonie uzyskał 1 sierpnia w Cetniewie – 68,29 m. W podsumowaniach sezonu zajął szóste miejsce w 81. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszych sportowców Polski.
2016
[edytuj | edytuj kod]To był jeden z najlepszych sezonów w karierze Piotra Małachowskiego. Na zawodach w Bydgoszczy po raz 11 zdobył tytuł mistrza Polski (68,10). W mistrzostwach Europy w Amsterdamie okazał się najlepszy z wynikiem 67,06 m. Podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro zdobył srebrny medal wynikiem 67,55 cm. Polski mistrz prowadził do ostatniej kolejki, w której został przerzucony o 80 cm przez Christopha Hartinga, brata swego odwiecznego rywala, Roberta. Swój medal z Rio Małachowski przeznaczył na cele charytatywne. Najlepszy wynik sezonu – 68,15 – uzyskał 28 maja w Warszawie. 9 września 2016 r. w finałowym mityngu Diamentowej Ligi w Brukseli zajął 2. miejsce z wynikiem 65,27 m (wygrał z wynikiem 65,78 m Szwed Daniel Ståhl, lider list światowych). Małachowski po raz czwarty zwyciężył w łącznej klasyfikacji DL, gromadząc 54 punkty (wcześniej zwyciężył w mityngach w Dausze, Rabacie, Birmingham i Monaco). Na koniec roku został uznany jedną z 10 osobowości roku przez magazyn Spikes, finansowany przez IAAF. W 82. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na 10. najlepszych sportowców Polski zajął, najwyższe w karierze, 3. miejsce. 9 stycznia 2017 na spotkaniu noworocznym Rodziny Olimpijskiej prezydent Andrzej Duda odznaczył Małachowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Podobne odznaczenie otrzymał również trener Witold Suski.
2021
[edytuj | edytuj kod]Karierę sportową zakończył 5 września 2021 roku podczas 12. Memoriału Kamili Skolimowskiej zajmując w turnieju 4. miejsce[102][103].
Osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]Międzynarodowe
[edytuj | edytuj kod]Rankingi
[edytuj | edytuj kod]Ranking Track and Field News[113]
[edytuj | edytuj kod]Rok | Pozycja |
---|---|
2006 | 6. miejsce |
2007 | 5. miejsce |
2008 | 2. miejsce |
2009 | 2. miejsce |
2010 | 2. miejsce |
2011 | 5. miejsce |
2012 | 5. miejsce |
2013 | 2. miejsce |
2014 | 2. miejsce |
2015 | 1. miejsce |
2016 | 1. miejsce |
2017 | 4. miejsce |
2019 | 6. miejsce |
Mistrzostwa Polski
[edytuj | edytuj kod]Piotr Małachowski w latach 2001–2021 dwadzieścia razy startował w wąskim finale mistrzostw Polski seniorów[2]. W klasyfikacji medalowej wszech czasów mistrzostw Polski dyskobol zajmuje pierwsze miejsce z trzynastoma złotymi, trzema srebrnymi oraz dwoma brązowymi medalami[1]. Podczas zawodów w 2016 ustanowił – wynikiem 68,10 – aktualny rekord czempionatu. Dyskobol stawał także na podium mistrzostw Polski juniorów[114] oraz trzykrotnie był mistrzem kraju w kategorii młodzieżowców[115][116][117].
Mistrzostwa Polski | Pozycja | Wynik |
---|---|---|
Bydgoszcz 2001 | 8. miejsce | 50,01 |
Bielsko-Biała 2003 | 4. miejsce | 54,12 |
Bydgoszcz 2004 | 3. miejsce | 59,64 |
Biała Podlaska 2005 | 1. miejsce | 64,74 |
Bydgoszcz 2006 | 1. miejsce | 64,82 |
Poznań 2007 | 1. miejsce | 63,16 |
Szczecin 2008 | 1. miejsce | 65,29 |
Bydgoszcz 2009 | 1. miejsce | 64,15 |
Bielsko-Biała 2010 | 1. miejsce | 67,48 |
Bydgoszcz 2011 | 2. miejsce | 63,21 |
Bielsko-Biała 2012 | 1. miejsce | 66,89 |
Toruń 2013 | 1. miejsce | 66,87 |
Szczecin 2014 | 1. miejsce | 64,15 |
Kraków 2015 | 1. miejsce | 65,60 |
Bydgoszcz 2016 | 1. miejsce | 68,10 |
Białystok 2017 | 2. miejsce | 64,44 |
Lublin 2018 | 1. miejsce | 65,78 |
Radom 2019 | 2. miejsce | 63,17 |
Włocławek 2020 | 3. miejsce | 60,15 |
Poznań 2021 | 1. miejsce | 64,67 |
Progresja wyników
[edytuj | edytuj kod]Rezultat | Data | Miejsce |
---|---|---|
48,18[b] | (dts) | 1 maja 1999Łęczyca |
57,81[b] | (dts) | 17 września 2000Warszawa |
54,19 | (dts) | 19 maja 2001Zielona Góra |
56,84 | (dts) | 3 maja 2002Białystok |
57,83 | (dts) | 6 września 2003Warszawa |
62,40 | (dts) | 22 września 2004Kraków |
64,74 | (dts) | 26 czerwca 2005Biała Podlaska |
66,21 | (dts) | 29 czerwca 2006Malaga |
66,61 | (dts) | 25 lipca 2007Kowno |
68,65 | (dts) | 27 lipca 2008Sopot |
69,15 | (dts) | 19 sierpnia 2009Berlin |
69,83 | (dts) | 10 lipca 2010Gateshead |
68,49 | (dts) | 25 czerwca 2011Szczecin |
68,94 | (dts) | 21 maja 2012Halle |
71,84 | (dts) | 8 czerwca 2013Hengelo |
69,28 | (dts) | 17 maja 2014Halle |
68,29 | (dts) | 1 sierpnia 2015Cetniewo |
68,15 | (dts) | 28 maja 2016Warszawa |
67,68 | (dts) | 29 lipca 2017Cetniewo |
65,78 | (dts) | 21 lipca 2018Lublin |
67,23 | (dts) | 9 lipca 2019Székesfehérvár |
Rekordy
[edytuj | edytuj kod]Rezultat | Data | Miejsce | Zawody | Źródło |
---|---|---|---|---|
66,21 | (dts) | 29 czerwca 2006Malaga | superliga pucharu Europy | [1][118] |
66,61 | (dts) | 25 lipca 2007Kowno | Mityng Kowno 2007 | [30][118] |
66,65 | (dts) | 24 maja 2008Halle | Erdgas Werfertage 2008 | [35][118] |
68,65 | (dts) | 27 lipca 2008Sopot | Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły | [39][118] |
68,75 | (dts) | 23 maja 2009Halle | Erdgas Werfertage 2009 | [118] |
68,77 | (dts) | 19 sierpnia 2009Berlin | mistrzostwa świata | [118][119] |
69,15 | ||||
69,83 | (dts) | 10 lipca 2010Gateshead | Aviva British Grand Prix | [118][120] |
71,84 | (dts) | 8 czerwca 2013Hengelo | Fanny Blankers-Koen Games | [121] |
Rekordy życiowe
[edytuj | edytuj kod]Rezultat | Data | Miejsce | Zawody | Wynik w historii | Źródła |
---|---|---|---|---|---|
71,84 | (dts) | 8 czerwca 2013Hengelo | Fanny Blankers-Koen Games 2013 | 8. | [122][123] |
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2016)[124][125]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2009)[126]
- Złoty Krzyż Zasługi (2008)[127]
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (2009)[6]
- Coin CSWIiCh (2019)[8]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m Janusz Rozum, Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftam, Stefan Pietkiewicz, Tadeusz Wołejko: 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919–2009. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2009. ISBN 978-83-902509-9-1.
- ↑ a b c d Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
- ↑ „Złote kolce” dla Włodarczyk i Małachowskiego. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 2010-12-14]. (pol.).
- ↑ Janusz Rozum , Włodarczyk i Małachowski laureatami „Złotych kolców 2010” [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2014-09-13] (pol.).
- ↑ Małachowski sportowcem roku według Gazety Wrocławskiej [online], Oficjalny portal Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, 9 stycznia 2011 [dostęp 2011-01-11] (pol.).
- ↑ a b c d Wicemistrz świata u ministra B. Klicha. wp.mil.pl, 27 sierpnia 2009. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-21)].
- ↑ Spotkanie ministra Bogdana Klicha z mistrzem Europy. wp.mil.pl. [dostęp 2011-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-03)]. (pol.).
- ↑ a b Mistrz w Centrum. cswiich.wp.mil.pl. [dostęp 2019-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2019)]. (pol.).
- ↑ Do zobaczenia Mistrzu! Sierż. Piotr Małachowski żegna się z mundurem. wojsko-polskie.pl. [dostęp 2023-09-02]. (pol.).
- ↑ Radosław Leniarski , Jak Majewski i Małachowski zostali odkryci w Ciechanowie [online], sport.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ LA'99. 2000, s. 125. ISBN 83-910012-5-3.
- ↑ a b European Junior Championships 2001. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
- ↑ a b World Junior Championships 2002. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
- ↑ CZEvPOL Liberec CZE 14 September 2002 [online], tilastopaja.org [dostęp 2014-09-13] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
- ↑ a b EJ Bydgoszcz POL 17 – 20 July 2003 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-12] (ang.).
- ↑ a b Radosław Leniarski , Berlin 2009. Delikatne, srebrne palce – mówi trener Małachowskiego [online], sport.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ POLvCZE Kraków POL 22 September 2004 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ a b EJ Erfurt GER 14 – 17 July 2005 / U23 European Championships [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-10] (ang.).
- ↑ European Under 23 Championships [online], gbrathletics [dostęp 2009-09-24] (ang.).
- ↑ Janusz Rozum , Małachowski zwycięża w Tallinnie [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ Janusz Rozum (opracowanie) oraz Komisja Statystyczna Polskiego Związku Lekkiej Atletyki: Rocznik PZLA 2006. Warszawa: Dział sportowo-techniczny PZLA, 2007.
- ↑ Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość – Sandomierz: 2007.
- ↑ a b ME: Małachowski szósty, Krawczyk dziesiąty [online], sports.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ a b 2006 IAAF World Athletics Final – Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ 7th European Cup Winter Throwing [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2009-07-18] (ang.).
- ↑ Qatar IAAF World Super Tour 2007 [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-05] (ang.).
- ↑ EAF Bydgoszcz POL 10 June 2007 [online], tilastopaja.org [dostęp 2014-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
- ↑ Exxon Mobil Bislett Games [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-05] (ang.).
- ↑ Janusz Kusocinski Memorial [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-05] (ang.).
- ↑ a b Janusz Rozum , Rekord Polski Małachowskiego w mityngu EAA w Kownie [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ a b WC Osaka JPN 25 August – 2 September / 11th World Championships, Nagai Stadium [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-11-23] (ang.).
- ↑ a b Janusz Rozum: IV Igrzyska CISM – złoto Małachowskiego, 3 medale Polaków w drugim dniu. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 2014-09-13]. (pol.).
- ↑ a b c Piotr Małachowski w sezonie 2008, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ Qatar Athletic Super Grand Prix 2008 [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ a b Rekord Polski Małachowskiego na dobry początek [online], Onet.pl, 23 maja 2009 [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-05-18] (pol.).
- ↑ Janusz Kusocinski Memorial (APM-Q) [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ Tamex Cup Bydgoszcz POL 1 July 2008 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
- ↑ NC Szczecin POL 4 – 6 July 2008 [online], tilastopaja.org [dostęp 2014-09-13] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
- ↑ a b Adam Suska , Rekord Polski w rzucie dyskiem Małachowskiego [online], naszemiasto.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ a b 2008 IAAF/VTB Bank World Athletics Final – Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ a b 2008 Olympic Games – Discus Throw – M Qualification [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-02] (ang.).
- ↑ Athletics at the 2008 Beijing Summer Games: Men’s Discus Throw Qualifying Round [online], sports-reference.com [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2010-08-04] (ang.).
- ↑ a b c d 2008 Olympic Games – Discus Throw – M Final [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ a b c Athletics at the 2008 Beijing Summer Games: Men’s Discus Throw [online], sports-reference.com [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2009-04-12] (ang.).
- ↑ a b c Piotr Małachowski w sezonie 2009, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ Rafał Bała , Rekord Polski Małachowskiego [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ a b Małachowski wystartuje [online], eurosport.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ a b CISM Sofia BUL 9 – 11 June 2009 [online], tilastopaja.org [dostęp 2014-09-13] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05] (ang.).
- ↑ a b 2009 IAAF World Championships in Athletics – Discus Throw – M Qualification [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ a b c d e 2009 IAAF World Championships in Athletics – Discus Throw [online], berlin.iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ Rafał Bała , MŚ W BERLINIE: MAŁACHOWSKI WICEMISTRZEM ŚWIATA! [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ a b 2009 IAAF/VTB Bank World Athletics Final – Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ Ożywili mu palec [online], gwizdek24.se.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ Rafał Bała , Małachowski po kolejnych badaniach [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ a b c d Piotr Małachowski w sezonie 2010, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ Diamentowa Liga: Zwycięstwo Bednarka w Szanghaju [online], SportoweFakty.pl, 23 maja 2010 [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-11] (pol.).
- ↑ Mityng w Tajpej: Trzy zwycięstwa Polaków [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki (pol.).
- ↑ GGala Roma ITA 10 June 2010 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
- ↑ a b ETC Bergen NOR 19 – 20 June 2010 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ Janusz Rozum , Diamentowa Liga w Eugene – zwycięstwo Małachowskiego (67.66) życiówka Nogi (13.29) [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2014-09-13] (pol.).
- ↑ Pyrrusowe zwycięstwo Pyrek [online], bielsko.biala.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ Aviva Gateshead GBR 10 July 2010. tilastopaja.org. [dostęp 2011-04-09]. (ang.).
- ↑ DIAMENTOWA LIGA W GATESHEAD: Zwycięstwo i rekord Polski Małachowskiego [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2014-09-13] (pol.).
- ↑ a b c d e f g 2010 European Athletics Championships – Men’s Discus Throw [online], sportsresult.com [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ a b Rafał Bała , Małachowski mistrzem Europy, rekord Polski i brąz sprinterek [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ European Championships (Men) [online], gbrathletics [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ Piotr Małachowski został kapralem [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ Triumf Piotra Małachowskiego w Diamentowej Lidze [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2014-09-13] (pol.).
- ↑ Droga Małachowskiego do diamentu [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2014-09-13] (pol.).
- ↑ Piotr Małachowski i 30 zwycięzców Diamentowej Ligi [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ a b Jon Mulkeen , Event Report – Men’s Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ Rafał Kazimierczak , Polski mistrz stresuje się jak nigdy dotąd [online], Sports.pl, 8 kwietnia 2011 [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-04-13] (pol.).
- ↑ Samsung Diamond League Doha / Doha (QAT) – Friday, May 06, 2011 – Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-05-06] (ang.).
- ↑ Małachowski piąty w Dausze [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-05-06] (pol.).
- ↑ Małachowski zwycięża w Memoriale Danka [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-05-24] (pol.).
- ↑ Turnovskému disku kraloval Malachowski, tyčkařka Ptáčníková dokročila do Tegu [online], atletika.cz [dostęp 2012-09-08] (cz.).
- ↑ Fanny Blankers Koen Games Hengelo NED 28 – 29 May 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-05-29] (ang.).
- ↑ SAC W KRAKOWIE: Znakomity Małachowski, rekordowy Kuć [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-06-13] (pol.).
- ↑ ETC Stockholm SWE 18 – 19 June 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-06-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
- ↑ 57. MEMORIAŁ KUSEGO: Powrót Włodarczyk, minimum sztafety [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-06-25] (pol.).
- ↑ Lekkoatletyczne MŚ: Kontuzja Małachowskiego nie tak poważna [online], sport.interia.pl [dostęp 2012-02-06] (pol.).
- ↑ a b Janusz Rozum , RIO: Złoto Wojciechowskiego i 4x400m [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-07-24] (pol.).
- ↑ Andrzej Czech , Kontuzja Małachowskiego na MŚ wojska [online], slowosportowe.pl [dostęp 2011-08-09] (pol.).
- ↑ MŚ: kontuzja Małachowskiego nie tak poważna [online], sport.wp.pl [dostęp 2011-08-09] (pol.).
- ↑ DN Galan, Samsung Diamond League, Olympic Stadium / Stockholm SWE 28 – 29 July 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-08-09] (ang.).
- ↑ MP W BYDGOSZCZY: Majewski złoty po raz 9-ty [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2012-11-20] (pol.).
- ↑ a b 2011 IAAF World Championships – Men’s Discus Throw [online], daegu2011.iaaf.org [dostęp 2011-10-02] (ang.).
- ↑ WK Zürich SUI 7 – 8 September 2011 24th Weltklasse, Stadion Letzigrund [online], tilastopaja.org [dostęp 2013-01-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05] (ang.).
- ↑ Finał ligi: AZS-AWF Kraków obronił tytuł [online], pzla.pl [dostęp 2012-05-03] (pol.).
- ↑ ISTAF Berlin GER 11 September 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2012-05-03] (ang.).
- ↑ Hanzekovic Zagreb CRO 13 September 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2012-05-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-12] (ang.).
- ↑ Skolimowska Warszawa POL 20 September 2011 / 2nd Kamila Skolimowska Memorial [online], tilastopaja.org [dostęp 2013-01-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-12] (ang.).
- ↑ Lekkoatletyka. Małachowski: Trzy operacje wystarczą [online], sport.pl [dostęp 2012-05-03] (pol.).
- ↑ Maciej Petruczenko , Piotr Małachowski walczy o Londyn 2012 [online], przegladsportowy.pl, 26 października 2011 [dostęp 2012-05-03] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-14] (pol.).
- ↑ Czy wicemistrz olimpijski powtórzy wspaniały sezon? Zaczyna podobnie [online], Sport.pl [dostęp 2012-05-02] (pol.).
- ↑ a b Dalekie rzuty w Białymstoku [online], pzla.pl [dostęp 2012-05-03] (pol.).
- ↑ Janusz Rozum , Diamentowa Liga: zwycięstwo Małachowskiego [online], pzla.pl [dostęp 2012-05-12] (pol.).
- ↑ Janusz Rozum , Halle: Majewski 21.12, Glanc 65.34, Małachowski 68.94 [online], pzla.pl [dostęp 2012-05-21] (pol.).
- ↑ II dzień rywalizacji w Bielsku-Białej [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2013-02-02] (pol.).
- ↑ a b Janusz Rozum , Piotr Małachowski piąty w finale IO [online], pzla.pl [dostęp 2012-08-08] (pol.).
- ↑ Trzeci diament Małachowskiego [online], pzla.pl [dostęp 2015-09-04] (pol.).
- ↑ Wiele wspaniałych wyników na LOTTO Silesia Memoriale Kamili Skolimowskiej. memorialkamili.pl, 2021-09-06.
- ↑ LOTTO Silesia Memoriał Kamili Skolimowskiej CHORZÓW, 5 września/September 2021. skolimowska.domtel-sport.pl, 2021-09-06. (ang.).
- ↑ a b Zbigniew Jonik i Janusz Rozum , Historia Zimowego Pucharu Europy w Rzutach [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ 2007 IAAF/VTB Bank World Athletics Final – Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
- ↑ Rafał Bała , SKŁAD REPREZENTACJI NA DME W SZTOKHOLMIE [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-06-13] (pol.).
- ↑ Rafał Bała , MŚ W DAEGU: Wyniki Polaków w IV dniu [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-08-31] (pol.).
- ↑ DME w Gateshead: Polacy na piątym miejscu [online], pzla.pl [dostęp 2013-06-27] (pol.).
- ↑ European Athletics Championships 2014 Discus Throw Men [online] [dostęp 2014-08-20] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-23] (ang.).
- ↑ Discus Throw Men – 15 IAAF World Championships – Beijing (National Stadium) PR of China 22 Aug 2015 – 30 AUG 2015 [online] [dostęp 2015-08-30] (ang.).
- ↑ Lekkoatletyczne ME. Piotr Małachowski mistrzem Europy w rzucie dyskiem. sport.interia.pl. [dostęp 2016-07-09]. (pol.).
- ↑ Athletics – Men's Discus Throw – Final Results. 13 sierpnia 2016. [dostęp 2016-08-15]. (ang.).
- ↑ World Rankings – Men’s Discus. trackandfieldnews.com. [dostęp 2016-09-06]. (ang.).
- ↑ NC-j Bielsko-Biala POL 29 – 30 June 2002 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
- ↑ NC-j Biala Podlaska POL 13 – 14 September 2003 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
- ↑ NC-j Gdansk POL 4 – 5 September 2004 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
- ↑ NC-j Kraków POL 27 – 28 August 2005 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
- ↑ a b c d e f g Janusz Waśko, John Brant, György Csiki, Andrzej Socha: National Records Evolution 1912 – 2012. Zamość: 2013, s. 144. ISBN 978-83-62033-30-0.
- ↑ Mirko Jalava , Event Report – Men’s Discus Throw – Final [online], berlin.iaaf.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-10] (ang.).
- ↑ Diamentowa Liga: rekord Polski Małachowskiego, szybki bieg Gaya [online], sport.onet.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
- ↑ REKORD POLSKI MAŁACHOWSKIEGO! [online], pzla.pl [dostęp 2013-06-13] (pol.).
- ↑ All-time men’s best discus throw [online], alltime-athletics.com [dostęp 2013-06-08] (ang.).
- ↑ Results – Discus Throw Men [online], fbk-games.nl [dostęp 2013-06-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-10] (ang.).
- ↑ M.P. z 2016 r. poz. 1225 – pkt 3.
- ↑ Noworoczne Spotkanie Polskiej Rodziny Olimpijskiej. prezydent.pl, 2017-01-09. [dostęp 2017-01-09].
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 258 – pkt 3.
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 25, poz. 339 – pkt 21.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Małachowski w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2014-04-12].
- Piotr Małachowski w bazie Polskiego Związku Lekkiej Atletyki (pol.) [dostęp 10 kwietnia 2011].
- Piotr Małachowski, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2015-07-20] (ang.).
- Wyniki olimpijskie zawodnika w serwisie sports-reference.com (ang.) [dostęp 10 kwietnia 2011]. (archiwum) [dostęp 10 lipca 2017].
- Polski Komitet Olimpijski: Piotr Małachowski – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2015-08-29]. (pol.).
- Maciej Petruczenko , Focus on Athletes – Piotr Malachowski [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-10] (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Małachowski doczekał się złota [online], Sports.pl, 26 października 2010 [dostęp 2010-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-06] (pol.).
- Malachowski on the road to success at the World Championships [online], European Athletics [dostęp 2011-01-05] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03] (ang.).
- Janusz Rozum , Mixing success with injury par for the course for Malachowski [online], iaaf.org [dostęp 2011-02-08] (ang.).
- Piotr Małachowski. Człowiek z blizną [online], Sport.pl Gazeta Wyborcza [dostęp 2011-05-02] (pol.).
- Maciej Petruczenko , Piotr Małachowski walczy o Londyn 2012 [online], Przegladsportowy.pl, 26 października 2011 [dostęp 2011-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-04] (pol.).
- Lekkoatletyka. Małachowski: Trzy operacje wystarczą [online], Sport.pl, 8 listopada 2011 [dostęp 2011-11-08] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-02] (pol.).
- Kapral Małachowski wicemistrzem świata [online], polska-zbrojna.pl [dostęp 2013-08-15] (pol.).
- Wyróżnienia dla najlepszych sportowców wojskowych [online], mon.gov.pl [dostęp 2014-04-08] (pol.).