Worinostat

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) N-hydroksy-N'-fenylooktanodiamid Inne nazwy i oznaczenia kas suberanilohydroksamowy, SAHA
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C14H20N2O3
Masa molowa	264,32 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	149647-78-9
PubChem	5311
DrugBank	DB02546
SMILES O=C(Nc1ccccc1)CCCCCCC(=O)NO
InChI InChI=1S/C14H20N2O3/c17-13(15-12-8-4-3-5-9-12)10-6-1-2-7-11-14(18)16-19/h3-5,8-9,19H,1-2,6-7,10-11H2,(H,15,17)(H,16,18) InChIKey WAEXFXRVDQXREF-UHFFFAOYSA-N
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-01-13] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Niebezpieczeństwo Zwroty H H341, H360 Zwroty P P201, P281, P308+P313
Klasyfikacja medyczna
ATC	L01XH01
Stosowanie w ciąży	kategoria D
Farmakokinetyka Okres półtrwania 2 godziny Wiązanie z białkami osocza i tkanek 71% Metabolizm Wątrobowy przez glukuronidację oraz utlenianie, cytochrom P450 nie bierze udziału w metabolizmie Wydalanie z moczem (nieistotne)
Multimedia w Wikimedia Commons

Worinostat, worynostat (łac. vorinostatum), kwas suberanilohydroksamowy – organiczny związek chemiczny będący diamidem anilinowo-hydroksamowym kwasu suberynowego. Jest członkiem większej grupy inhibitorów deacetylazy histonowej. Inhibitory deacetylazy histonowej mają szerokie spektrum aktywności epigenetycznej.

Worinostat jest sprzedawany pod nazwą Zolinza w leczeniu chłoniaka skórnego T-komórkowego (CTCL, z ang. cutaneous T-cell lymphoma), gdy choroba nie ustępuje, nasila się, bądź następuje wznowa podczas lub po leczeniu innymi lekami^[1]. Związek został wyprodukowany po raz pierwszy przez Ronalda Breslowa, chemika z Columbia University.

Worinostat był pierwszym inhibitorem deacetylazy histonowej^[2] dopuszczonym do obrotu w 2006 roku przez amerykańską Agencję Żywności i Leków do leczenia chłoniaka skórnego T-komórkowego. Jest on wytwarzany przez kanadyjską firmę Patheon dla firmy Merck & Co.^[3]

Worinostat wiąże się z miejscem aktywnym deacetylazy histonowej i działa jako chelator dla obecnych tam jonów cynku. Działanie worinostatu poprzez blokowanie deacetylazy histonowej powoduje akumulację acetylowanych histonów i białek, włączając w to czynniki transkrypcyjne kluczowe w ekspresji genów niezbędnych do wywołania różnicowania komórki^[4].

Worinostat był również stosowany do leczenia zespołu Sézary’ego, innego typu chłoniaka blisko związanego z chłoniakiem skórnym T-komórkowym^[5].

Badania z roku 2007 wskazuje, że worinostat ma pewną aktywność wobec nawracającego glejaka wielopostaciowego, która powoduje wydłużenie średniego czasu przeżycia do 5,7 mies. (w porównaniu do 4–4,4 mies. z wcześniejszego badania)^[6]. Planowane są kolejne badania skuteczności działania worinostatu na guzy mózgu w połączeniu z innymi lekami.

Włączenie worinostatu w leczenie zaawansowanego raka niedrobnokomórkowego płuc wykazało lepszą odpowiedź na terapię oraz zwiększony średni czas przeżycia bez progresji raka i ogólny czas przeżycia (chociaż te ostatnie nie były istotne statystycznie na poziomie p=0,05)^[7].

Lek dał zachęcające rezultaty w drugiej fazie badania terapii zespołów mielodysplastycznych w połączeniu z Idarubicyną i Cytarabiną^[8].

Worinostat jest interesującym celem badań dla naukowców próbujących zwalczyć wirusa HIV u zakażonych pacjentów^[9]. W jednym z badań wykazano, że worinostat działa zarówno in vitro, jak i in vivo na limfocyty T będące nosicielami wirusa HIV w stanie utajonym^[10][11].

• trichostatyna A

• Vorinostat związany z białkami w PDB