 FUG eksponowany w Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej. | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu |
kołowy wóz rozpoznawczy |
| Trakcja |
kołowa |
| Załoga |
6 osób |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
4-suwowy, 4-cylindrowy silnik wysokoprężny Csepel D414.44 o mocy 73,55 kW przy 2300 obr./min |
| Długość |
kadłuba: 5790 mm |
| Szerokość |
2500 mm |
| Wysokość |
1910 mm |
| Prześwit |
280 mm |
| Masa |
6300 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
80 km/h |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: pływający |
| Rowy (szer.) |
1,2 m |
| Kąt podjazdu |
30 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x karabin maszynowy kal. 7,62 mm | |
| Użytkownicy | |
 | |
D-442 FUG (Felderítő Úszó Gépkocsi) – węgierski opancerzony wóz rozpoznawczy skonstruowany w latach 60. XX w. Odpowiednik radzieckiego samochodu rozpoznawczego BRDM-1. Od BRDM różni się jednak tym, że jego silnik usytuowany jest w tylnej części pojazdu, dzięki czemu jest bardziej odporny na uszkodzenia, np. w razie ostrzału. Pojazdy tego typu znajdowały się na uzbrojeniu armii węgierskiej, czechosłowackiej, a także w niewielkiej liczbie Wojska Polskiego. Mimo że FUG charakteryzował się bardziej przemyślaną konstrukcją układu napędowego niż w radzieckim odpowiedniku, to jednak miał istotną wadę, jaką był brak stałego uzbrojenia. Z tego powodu zastąpił go PSzH-IV, pozbawiony wady poprzednika. Pojazd ten nie był już sprowadzany do Polski.
Egzemplarze muzealne
[edytuj | edytuj kod]Pojazdy FUG można oglądać w następujących muzeach:
- Lubuskie Muzeum Wojskowe w Drzonowie – FUG z numerem taktycznym 042,
- Muzeum Techniki Wojskowej im. Jerzego Tadeusza Widuchowskiego,
- Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu,
- Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej,
- Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie – pojazd znajduje się na terenie Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej,
- Muzeum Historii i Uzbrojenia w Opolu – pojazd w pełni sprawny, w ciągłej eksploatacji,
- Stare koszary - Góra Kalwaria.
Użytkownicy
[edytuj | edytuj kod]Aktualni użytkownicy
Byli użytkownicy
Czechosłowacja: 275 zamówionych w 1965 roku i dostarczonych w 1968. Dostały oznaczenie OT-65A Otter[1]. Kolejne 200 PSzH pozyskane i oznaczone jako OT-66[1].
NRD – 50 PSzH.[1]
Niemcy – wszystkie zezłomowane lub sprzedane.
Irak – 200 PSzH-IV dostarczonych w 1981 roku. Prawdopodobnie zostały zastąpione przez BRDM-2[1].
Polska – 100 OT-65A Otter[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Jackowski, Tadeusz Wysocki. Kołowe środki transportu armii węgierskiej. „Nowa Technika Wojskowa”. 1993. Nr. 1. s. s. 7-9. ISSN 1230-1655.
- Janusz Magnuski "Wozy Bojowe LWP", Wydawnictwo MON, Warszawa 1985
