François Hollande (2017) | |
Pełne imię i nazwisko |
François Gérard Georges Nicolas Hollande |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
12 sierpnia 1954 |
Prezydent Republiki Francuskiej | |
Okres |
od 15 maja 2012 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Współksiażę Andory | |
Okres |
od 15 maja 2012 |
Poprzednik | |
Następca | |
Przewodniczący Rady Generalnej Corrèze | |
Okres |
od 20 marca 2008 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Gérard Bonnet (p.o.) |
I sekretarz Partii Socjalistycznej | |
Okres |
od 27 listopada 1997 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
ⓘFrançois Gérard Georges Nicolas Hollande (ur. 12 sierpnia 1954 w Rouen) – francuski polityk, I sekretarz Partii Socjalistycznej w latach 1997–2008, parlamentarzysta krajowy i eurodeputowany. Prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory w latach 2012–2017.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wykształcenie i działalność zawodowa
[edytuj | edytuj kod]Jest synem laryngologa Georges’a Gustave’a Hollande’a[1] oraz pracowniczki socjalnej Nicole Frédérique Marguerite Tribert. Absolwent paryskiej uczelni HEC i Instytutu Nauk Politycznych. Ukończył następnie École nationale d’administration jako siódmy słuchacz w swoim roczniku pod względem wyników w nauce. Pracował w Trybunale Obrachunkowym.
Działalność polityczna do 2012
[edytuj | edytuj kod]Zaangażował się w działalność Partii Socjalistycznej. Na początku lat 80. był dyrektorem gabinetów kolejnych rzeczników prasowych rządu Pierre’a Mauroy.
W trakcie swojej kariery politycznej obejmował szereg stanowisk w administracji terytorialnej. Był radnym miasta Ussel (1983–1989)[2], radnym regionu Limousin (1992) i jego wiceprzewodniczącym (1998–2001). Działał w samorządzie Tulle jako zastępca mera (1989–1995), radny (1995–2001) i mer tej miejscowości (2001–2008)[2]. Od 2008 do 2012 przewodniczył radzie generalnej departamentu Corrèze[3].
W latach 1988–1993 i 1997–1999 sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego[3]. W 1999 przez kilka miesięcy był deputowanym do Parlamentu Europejskiego, członkiem frakcji Partii Europejskich Socjalistów[4]. W 2002 i 2007 ponownie był wybierany do izby niższej francuskiego parlamentu[3].
W 1997 został I sekretarzem Partii Socjalistycznej, po objęciu przez Lionela Jospina urzędu premiera. Utrzymał to stanowisko po porażce lewicy w 2002. W trakcie kampanii przedreferendalnej opowiadał się za poparciem Konstytucji dla Europy, wbrew stanowisku części partyjnych liderów (w tym Laurenta Fabiusa).
W 2006 pozostawał, obok swojej ówczesnej partnerki, Ségolène Royal, najpoważniejszym „kandydatem na kandydata” socjalistów do wyborów prezydenckich. Ostatecznie zrezygnował z ubiegania się o ten urząd. 17 czerwca 2007, po drugiej turze wyborów parlamentarnych, ogłoszono rozstanie Ségolène Royal i François Hollande’a[5]. W 2008 François Hollande zakończył swoje urzędowanie jako przewodniczący Partii Socjalistycznej.
Wybory prezydenckie 2012
[edytuj | edytuj kod]W 2011 poprzez prawybory uzyskał nominację na kandydata Partii Socjalistycznej w wyborach prezydenckich przewidzianych na 22 kwietnia 2012. W pierwszej turze uzyskał najwyższe poparcie spośród 10 kandydatów. Otrzymał około 10,27 miliona głosów (28,63%), wyprzedzając ubiegającego się o reelekcję prezydenta Nicolasa Sarkozy’ego[6]. W drugiej turze uzyskał poparcie na poziomie 51,63% (18 004 656 głosów)[6], czym wygrał wybory prezydenckie. Jest drugim prezydentem (pierwszy był François Mitterrand) reprezentującym Partię Socjalistyczną.
Prezydent Francji
[edytuj | edytuj kod]Urząd prezydenta objął 15 maja 2012. Tego samego dnia mianował nowego premiera, którym został Jean-Marc Ayrault, a także udał się z pierwszą wizytą zagraniczną do Berlina, gdzie spotkał się z niemiecką kanclerz Angelą Merkel. 31 marca 2014, po przegranych przez socjalistów wyborach municypalnych, przyjął dymisję urzędującego premiera, desygnując na ten urząd Manuela Vallsa[7].
1 grudnia 2016 François Hollande w orędziu ogłosił, że nie będzie ubiegał się o reelekcję w wyborach prezydenckich zaplanowanych na 23 kwietnia i 7 maja 2017[8]. W ostatnich przed ujawnieniem tej decyzji sondażach prezydenckich uzyskiwał poparcie poniżej 10%[9]. Stał się pierwszym prezydentem w powojennej historii Francji nieubiegającym się o ponowny wybór[9]. Sprawowanie urzędu prezydenta Francji zakończył 14 maja 2017, przekazując władzę Emmanuelowi Macronowi[10].
Interwencje wojskowe w Afryce
[edytuj | edytuj kod]W styczniu 2013 na prośbę prezydenta Mali Dioncoundy Traorégo zadecydował o wsparciu militarnym tego państwa w konflikcie z rebeliantami, którzy przejęli kontrolę nad północnymi terenami państwa[11]. Interwencja francuska uzyskała poparcie ONZ, której rezolucja nr 2085 z 20 grudnia 2012 autoryzowała rozmieszczenie w Mali wojsk międzynarodowych, w szczególności afrykańskich[12]. Według François Hollande’a operacja „Serwal” angażująca 2500 żołnierzy francuskich miała spowodować osiągnięcie trzech celów: powstrzymanie agresji dżihadystów, zachowanie integralności terytorialnej Mali i obronę Bamako, w którym mieszkało wówczas około 6 tys. obywateli francuskich[13].
W grudniu 2013 na prośbę Nicolasa Tiangaye, premiera Republiki Środkowoafrykańskiej, François Hollande zdecydował o wysłaniu francuskich żołnierzy do stolicy tego kraju, Bangi[14]. Interwencja wojsk francuskich oraz Unii Afrykańskiej także została zaakceptowana przez Radę Bezpieczeństwa ONZ w dniu 4 grudnia 2013 na mocy rezolucji nr 2127[15]. Według François Hollande’a operacja „Sangaris” podjęta została podczas środkowoafrykańskiej wojny domowej celem powstrzymania masakr ludności w ramach konfliktu wyznaniowego między muzułmanami i chrześcijanami. Operacja miała być krótka i skuteczna, a po około 6 miesiącach żołnierzy francuskich miały zastąpić siły afrykańskie[16].
Stosunki z państwami amerykańskimi
[edytuj | edytuj kod]François Hollande odbył wizytę państwową w USA od 10 do 12 lutego 2014, 18 lat po podobnej wizycie Jacques’a Chiraca w 1996[17]. W dniach 10–11 kwietnia 2014 francuski prezydent przebywał w Meksyku, także w ramach wizyty państwowej, w 50 lat po historycznej wizycie prezydenta Charles’a de Gaulle’a w tym kraju w marcu 1964, gdy m.in. uzgodniono udział firm francuskich w budowie metra w stolicy Meksyku. Wizyta była możliwa dzięki uwolnieniu Florence Cassez w styczniu 2013, obywatelki francuskiej, której uwięzienie spowodowało kryzys w stosunkach francusko-meksykańskich i odwołanie „Roku Meksyku” we Francji w 2011[18]. Podczas wizyty podpisano 42 porozumienia z zakresu gospodarki, bezpieczeństwa i kultury oraz przekazano zaproszenie dla prezydenta Meksyku, Enrique Peña Nieto, do przybycia do Francji z wizytą państwową 14 lipca 2015[19].
Stosunki z Polską
[edytuj | edytuj kod]Po wyborze François Hollande’a na urząd prezydenta zwiększyła się częstotliwość spotkań dwustronnych w relacjach z Polską niż u poprzednika. W 2013 Francja wysłała 1,2 tys. żołnierzy na ćwiczenia NATO w Polsce w 2013, poparła też inicjatywy Polski odnośnie do kryzysu ukraińskiego[20].
Późniejsza działalność
[edytuj | edytuj kod]W 2024 powrócił do aktywności politycznej. W przedterminowych wyborach w tymże roku z ramienia koalicyjnego Nowego Frontu Ludowego uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego[21].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]François Hollande przez około trzydzieści lat był związany z Ségolène Royal, z którą ma czwórkę dzieci: Thomasa (ur. 1984), Clémence (ur. 1985), Juliena (ur. 1987) i Florę (ur. 1992). Thomas, który jest adwokatem, pomagał w kampaniach prezydenckich obojga rodziców[22]. Rozstanie polityków zostało ogłoszone w czerwcu 2007, wkrótce po porażce Ségolène Royal w wyborach prezydenckich[23].
W październiku 2010 François Hollande ogłosił publicznie, że jest związany z Valérie Trierweiler, dziennikarką polityczną „Paris Match”[24] (para spotykała się od 2006[25]).
Na początku 2013 pojawiły się pogłoski o związku François Hollande’a z francuską aktorką Julie Gayet, co skłoniło ją do skierowania do sądu powództwa dotyczącego naruszenia jej prywatności[26]. 10 stycznia 2014 tabloid „Closer” zamieścił siedem stron relacji i zdjęć na temat potajemnych spotkań prezydenta i aktorki w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciół Julie Gayet w pobliżu Pałacu Elizejskiego[27]. Zostało to szeroko skomentowane przez tak światowe jak i francuskie media, które w przeszłości raczej nie zajmowały się szczegółami życia prywatnego prezydentów. François Hollande powiedział, że żałuje „naruszenia jego prywatnego życia” i myśli o krokach prawnych, jednak nie zaprzeczył istnieniu samego romansu[28]. Po kilkunastu dniach François Hollande oficjalnie ogłosił rozstanie z Valérie Trierweiler[29]. François Hollande i Julie Gayet zawarli związek małżeński w 2022[30].
Jego bratem był muzyk jazzowy Philippe Hollande (1952–2017)[31].
Wybrane publikacje
[edytuj | edytuj kod]- La gauche bouge (współautor, pod pseudonimem Jean-François Trans), 1985.
- L’Heure des choix. Pour une économique politique (współautor, z Pierre’em Moscovicim), 1991.
- L’Idée socialiste aujourd’hui (współautor), 2001.
- Devoirs de vérité, 2006.
- Discours du Bourget et autres discours de la campagne présidentielle, 2012.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Wielki Mistrz Legii Honorowej – 2012, ex officio
- Wielki Mistrz Orderu Narodowego Zasługi – 2012, ex officio
- Krzyż Wielki Orderu Narodowego – Mali, 2013
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Karola – Monako, 2013[32]
- Order Orła Białego – Polska, 2012[33]
- Kawaler Krzyża Wielkiego Udekorowany Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – Włochy, 2012[34]
- Order Króla Abdulaziza I klasy – Arabia Saudyjska, 2013
- Order Podwójnego Białego Krzyża I klasy – Słowacja, 2013[35]
- Wielka Gwiazda Odznaki Honorowej za Zasługi dla Republiki Austrii – Austria, 2013
- Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Lwa Niderlandzkiego – Holandia, 2014[36]
- Krzyż Wielki Orderu Łaźni – Wielka Brytania, 2014[37]
- Order Serafinów – Szwecja, 2014
- Łańcuch Orderu Izabeli Katolickiej – Hiszpania, 2015
- Order Wolności – Ukraina, 2017[38]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Marek Ostrowski. Wybór Marianny. „Polityka”, s. 44–46, 18 kwietnia 2012. [dostęp 2012-05-06].
- ↑ a b François Hollande. lepoint.fr. [dostęp 2021-04-04].
- ↑ a b c François Hollande na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. [dostęp 2012-05-06]. (fr.).
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2012-05-06].
- ↑ Royal: «J’ai demandé à François Hollande de quitter le domicile». liberation.fr, 17 czerwca 2007. [dostęp 2012-05-06]. (fr.).
- ↑ a b Résultats de l'élection présidentielle 2012: Résultats 2nd tour. interieur.gouv.fr, 7 maja 2012. [dostęp 2012-05-07]. (fr.).
- ↑ Valls zastąpi Ayraulta. We Francji zmiana premiera po wyborczej porażce. tvn24.pl, 31 marca 2014. [dostęp 2014-04-02].
- ↑ Francois Hollande rezygnuje ze startu w wyborach prezydenckich. wp.pl, 1 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-01].
- ↑ a b François Hollande will not seek re-election as president of France. theguardian.com, 1 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-01]. (ang.).
- ↑ Francois Hollande przekazał władzę prezydencką Emmanuelowi Macronowi. tvp.info, 14 maja 2017. [dostęp 2017-05-14].
- ↑ Jarosław Giziński: Francja uderza w islamistów. Rzeczpospolita, 12 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-12].
- ↑ Mali : Paris obtient le soutien de l’ONU. lefigaro.fr, 15 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-16]. (fr.).
- ↑ Mali: La France renforce son contingent et précise ses objectifs. la-croix.com, 15 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-27)]. (fr.).
- ↑ Co najmniej 98 osób zginęło w walkach w Republice Środkowoafrykańskiej. onet.pl, 5 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-06].
- ↑ La Centrafrique au cœur du sommet de l’Elysée. lemonde.fr, 5 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-06]. (fr.).
- ↑ Centrafrique: les Français de l’opération Sangaris prêts à entrer en action. rfi.fr, 6 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-06]. (fr.).
- ↑ François Hollande aux États-Unis. lefigaro.fr, 10 lutego 2013. [dostęp 2014-04-18]. (fr.).
- ↑ L'annulation de l'Année du Mexique en France entérinée. lemonde.fr, 8 marca 2011. [dostęp 2014-04-19]. (fr.).
- ↑ Hollande treads delicately in Mexico after Trierweiler tweet. rfi.fr, 11 kwietnia 2014. [dostęp 2024-07-07]. (ang.).
- ↑ Krzysztof Soloch: Polska i Francja kontra kryzys na Ukrainie. forsal.pl, 19 kwietnia 2014. [dostęp 2014-07-02].
- ↑ Wally Bordas: Résultats des législatives: élu en Corrèze, François Hollande demande que la gauche mette «toute la pression nécessaire» à l’Assemblée. lefigaro.fr, 7 lipca 2024. [dostęp 2024-07-07]. (fr.).
- ↑ Wawrzyniec Smoczyński: Jak to w rodzinie. polityka.pl, 23 maja 2012. [dostęp 2012-05-26].
- ↑ Elaine Sciolino: French Socialists’ First Couple Disclose a Parting of Ways. nytimes.com, 19 czerwca 2007. [dostęp 2012-05-10]. (ang.).
- ↑ Hollande officialise son histoire avec une journaliste. lepoint.fr, 13 października 2010. [dostęp 2012-05-10]. (fr.).
- ↑ Marie Guichoux. De l’ombre à la lumière. „Le Nouvel Observateur”, s. 68–69, 20–26 października 2011. (fr.).
- ↑ François Hollande – Julie Gayet: itinéraire d’une rumeur. voici.fr, 29 marca 2013. [dostęp 2014-01-12]. (fr.).
- ↑ Francois Hollande ma romans z aktorką Julie Gayet? „Closer” publikuje zdjęcia. polskatimes.pl, 10 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-12].
- ↑ Closer: Hollande regrette mais ne dément pas. europe1.fr, 10 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-12]. (fr.).
- ↑ David Chazan: It’s official: François Hollande and Valérie Trierweiler announce separation. telegraph.co.uk, 25 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-25]. (ang.).
- ↑ Julie Gayet explique pourquoi elle a accepté d’épouser François Hollande. 20minutes.fr, 2 marca 2023. [dostęp 2024-07-10]. (fr.).
- ↑ Le frère de François Hollande est mort à l'hôpital d'Antibes. francetvinfo.fr, 18 maja 2017. [dostęp 2017-05-18]. (fr.).
- ↑ Ordonnance Souveraine n° 4.575 du 14 novembre 2013 portant élévation dans l’Ordre de Saint-Charles. legimonaco.mc, 14 listopada 2013. [dostęp 2014-07-31]. (fr.).
- ↑ M.P. z 2013 r. poz. 275
- ↑ Cavaliere di Gran Croce Decorato di Gran Cordone Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 15 listopada 2012. [dostęp 2013-10-29]. (wł.).
- ↑ Rad Bieleho dvojkríža, I. trieda. prezident.sk, 29 października 2013. [dostęp 2013-10-29]. (słow.).
- ↑ Koning krijgt grootkruis van Legioen van Eer. telegraaf.nl, 20 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-26]. (niderl.).
- ↑ Débarquement: la visite millimétrée de la reine Elizabeth II en France. bfmtv.com, 5 czerwca 2014. [dostęp 2014-06-08]. (fr.).
- ↑ Указ Президента України № 250/2017 Про відзначення державними нагородами України громадян іноземних держав. rada.gov.ua, 23 sierpnia 2017. [dostęp 2021-08-25]. (ukr.).
- ISNI: 0000000078314422
- VIAF: 64555
- LCCN: n92033817
- GND: 123636205
- BnF: 122353562
- SUDOC: 031063357
- SBN: TO0V557603
- NKC: osa2016923052
- BNE: XX5261839
- NTA: 299329356
- BIBSYS: 12029071
- CiNii: DA06586737
- PLWABN: 9810691272605606
- NUKAT: n2016183819
- CANTIC: a11585754
- LNB: 000274816
- CONOR: 266492259
- ΕΒΕ: 323919
- LIH: LNB:CL19;=su