Zobacz też: inne jednostki pływające o tej nazwie.

ORP Jastrząb

Bliźniaczy trałowiec ORP „Flaming”
Klasa	trałowiec
Typ	206F
Projekt	B206F
Oznaczenie NATO	Krogulec class
Historia
Stocznia	Stocznia im. Komuny Paryskiej, Gdynia
Położenie stępki	13 lipca 1962
Wodowanie	13 lutego 1963
Marynarka Wojenna (PRL)
Wejście do służby	4 stycznia 1964
Wycofanie ze służby	25 kwietnia 1990
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 426 ton pełna: 470 t
Długość	całkowita: 58,2 metra
Szerokość	7,97 m
Zanurzenie	2,14 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne FIAT 2312 SS o łącznej mocy 2648 kW (3600 KM) 2 śruby
Prędkość	18,4 węzła
Zasięg	2000 Mm przy prędkości 17 węzłów
Sensory
sonar Tamir-11M radar Lin-M system „swój-obcy” Kremnij-2 radionamiernik ARP-50-1,2M
Uzbrojenie
6 działek kal. 25 mm 2M-3M (3 x II) 2 zrzutnie bg, 10-16 min
Wyposażenie
trał kontaktowy MT-2 trał magnetyczny TEM-52M trał akustyczny BAT-2 radiostacja R-609
Załoga	49

ORP Jastrząb – polski trałowiec bazowy z okresu zimnej wojny, jeden z serii dwunastu okrętów proj. 206F. Jednostka mierzyła 58,2 metra długości, 7,97 metra szerokości i miała zanurzenie 2,14 metra, a jej wyporność pełna wynosiła 470 ton. Uzbrojona była w trzy podwójne zestawy działek automatycznych 2M-3M kal. 25 mm i bomby głębinowe, a ponadto była przystosowana do przewozu i stawiania min morskich.

Okręt został zwodowany 13 lutego 1963 roku w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, a do służby w Marynarce Wojennej przyjęto go 4 stycznia 1964 roku. Intensywnie eksploatowana jednostka, oznaczona znakiem burtowym 615, cały okres służby spędziła w 13. Dywizjonie Trałowców 9. Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu. „Jastrząb” został skreślony z listy floty po ponad 26-letnim okresie użytkowania w kwietniu 1990 roku.

Prace nad nowym typem trałowca rozpoczęły się w gdańskim Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 2 w 1958 roku, w celu zastąpienia służących od 1946 roku trałowców proj. 253Ł^[1]. Nowe okręty miały być więc początkowo trałowcami redowymi, zdolnymi do prowadzenia trałowań kontaktowych i niekontaktowych w rejonie baz morskich i stawiania niewielkich zagród minowych, o wyporności około 200 ton, prędkości 18 węzłów, zasięgu 3000 Mm, uzbrojeniu składającym się z dwóch działek kalibru 45 mm i czterech wkm kal. 14,5 mm i standardowym dla końca lat 50. wyposażeniu trałowym^[2]. Dowództwo Marynarki Wojennej opublikowało jednocześnie wymagania na nowy trałowiec bazowy o wyporności 570 ton, mimo trwania przygotowań do podjęcia licencyjnej produkcji radzieckich trałowców proj. 254^[3]. CKBO nr 2 pod kierownictwem inż. Henryka Andrzejewskiego przygotowało zarówno projekt trałowca redowego (pod oznaczeniem 206), jak też cztery projekty większego trałowca bazowego (proj. 250–253)^[4]. Po wielu dyskusjach postanowiono zaprzestać prac nad trałowcami bazowymi proj. 250–253 na rzecz przekształcenia w trałowiec bazowy jednostki projektu 206^[5]. W 1959 roku CKBO nr 2 opracował zmodyfikowany projekt trałowca o wyporności 425 ton, którego napęd miały stanowić włoskie silniki wysokoprężne FIAT, wobec braku odpowiednich jednostek napędowych produkowanych w państwach socjalistycznych^[5][a]. Projekt (pod oznaczeniem B206F^[b]) został przyjęty do realizacji w grudniu 1959 roku przez Ministra Obrony Narodowej, lecz ostateczny projekt techniczny zatwierdzono w Dowództwie MW dopiero 19 lutego 1962 roku^[8]. Koszty dokumentacji wyniosły 1,7 mln zł, a budowa prototypu (czyli przyszłego „Orlika”) kosztowała 80 mln zł^[9]. Roczny limit eksploatacyjny jednostki określono na 700 godzin, a żywotność konstrukcji na 20 lat^[10].

ORP „Jastrząb” zbudowany został w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni (numer stoczniowy 206F/3)^[11][12]. Nadzór wojskowy nad budową sprawował kmdr ppor. inż. Konstanty Cudny^[13]. Stocznia zastosowała metodę budowy kadłuba jednostki z sekcji, łączonych na pochylni (opracowaną wcześniej w celu masowej budowy trawlerów)^[7]. Stępkę okrętu położono 13 lipca 1962 roku^[11][14], a zwodowany został 13 lutego 1963 roku^[12][14]. Trałowiec otrzymał tradycyjną dla polskich okrętów minowych nazwę pochodzącą od ptaka^[15].

Okręt był gładkopokładowym, pełnomorskim trałowcem, przystosowanym do pływania w warunkach częściowego oblodzenia^[9][16]. Długość całkowita wynosiła 58,2 metra, szerokość 7,97 metra i zanurzenie 2,14 metra^[5][17]. Wysokość boczna miała wielkość 4 metry^[12]. Wykonany ze stali, całkowicie spawany kadłub jednostki został wzmocniony w celu zwiększenia odporności na podwodne wybuchy^[9]. Podzielony był na siedem przedziałów wodoszczelnych: (od dziobu): I – forpik (magazyn bosmański, sprzętu okrętowego i żywnościowy, skrzynia łańcuchowa i winda kotwiczna), II – stacja radiolokacyjna oraz magazyn artyleryjski i elektryczny, III – pomieszczenia mieszkalne oraz pomieszczenie żyrokompasów i centrali artyleryjskiej, IV – siłownia pomocnicza, V – siłownia główna z centrum sterowania napędem, VI – rufowe pomieszczenie załogi i VII – magazyn sprzętu trałowego, maszyna sterowa i zrzutnie bomb głębinowych^[18]. W najniższym poziomie kadłuba mieściły się zbiorniki paliwa, wody słodkiej i użytkowej oraz wały napędowe^[19]. Na dolnym poziomie nadbudówki znajdowały się kabiny oficerów, mesa, kuchnia, sanitariaty i podręczne magazyny żywności^[19]. W górnej części mieściła się sterówka oraz kabiny: radiowa, nawigacyjna i sonaru oraz, na pokładzie sygnałowym, pokryte brezentowym dachem stanowisko dowodzenia i lekki, trójpodporowy maszt z antenami urządzeń radiotechnicznych^[19][20]. Wyporność standardowa wynosiła 426 ton, a pełna 470 ton^[5][11][c].

Okręt napędzany był przez dwa nienawrotne, turbodoładowane 12-cylindrowe czterosuwowe silniki wysokoprężne w układzie V FIAT 2312SS o maksymalnej mocy 1324 kW (1800 KM) każdy (nominalna moc wynosiła 1400 KM przy 920 obr./min), poruszające poprzez przekładnie redukcyjne Lohman GUB dwiema śrubami nastawnymi Lips-Schelde^[7][21]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 18,4 węzła (ekonomiczna – 17 węzłów)^[11][22]. Okręt mógł zabrać 55,5 tony paliwa okrętowego, co zapewniało zasięg wynoszący 2000 Mm przy prędkości 17 węzłów^[17][21][d]. Na rufie znajdowały się dwa podwieszane, zrównoważone stery, poruszane maszynką sterową MS25^[7]. Energię elektryczną zapewniały cztery brytyjskie generatory główne Ruston(inne języki) S324M o mocy 60 kVA każdy (składające się z prądnicy i silnika Leyland SW400 o mocy 72 KM przy 1500 obr./min), generator postojowy S322M o mocy 27 kVA oraz generator trału elektromagnetycznego M50^[7][11]. Autonomiczność okrętu wynosiła 12 dób^[12][22]. Jednostka mogła bezpiecznie pływać przy stanie morza 8, a zadania trałowe wykonywać do stanu morza 4, z prędkością od 0 do 12 węzłów^[7][21].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiły trzy podwójne zestawy działek automatycznych 2M-3M kal. 25 mm, z łącznym zapasem amunicji wynoszącym 6000 naboi, umieszczone przed nadbudówką na osi symetrii okrętu (jedno stanowisko) oraz na nadbudówce rufowej (dwa stanowiska obok siebie)^[17][23]. Broń ZOP stanowiły dwie podpokładowe zrzutnie bomb głębinowych z łącznym zapasem 12 bomb B-1^[11][21]. Ponadto okręt miał dwa pokładowe tory minowe, na których mógł zamiennie przenosić: 10 min typu KB lub AMD-500, 16 wz. 08/39 lub 8 typu AMD-1000^[11][24]. Załoga uzbrojona była także w broń indywidualną, którą stanowiły 22 kbk AK i 8 pistoletów, z łącznym zapasem 17 000 sztuk amunicji^[21].

Początkowe wyposażenie trałowe stanowiły: trał kontaktowy MT-2, elektromagnetyczny TEM-52M i akustyczny BAT-2^[11][21]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało system rozpoznawczy „swój-obcy” typu Kremnij-2, radiostację UKF R-609M, nadajnik KF R-644, odbiornik KF R-671, odbiornik pełnozakresowy R-619, radionamiernik ARP-50-1,2M, sonar Tamir-11M (MG-11M), radar obserwacji ogólnej Lin-M i system radionawigacji Rym-K^[7][11][e]. Jednostka wyposażona była też w zrzutnie dla 8 świec dymnych MDSz, żyrokompas Kurs-4, kompasy magnetyczne UKPM-1M i UKPM-3M, echosondę NEŁ-5, log MGŁ-25 i pracujący w podczerwieni system pływania zespołowego Chmiel^[7].

Trałowiec został dostosowany do biernej obrony przeciwatomowej i przeciwchemicznej. W tym celu zbudowano trzy pomieszczenia z urządzeniami filtrowentylacyjnymi, a także zamontowano urządzenia dozymetryczne oraz rurociągi do zraszania i spłukiwania okrętu^[21]. Wyposażenie uzupełniały urządzenia demagnetyzacyjne^[7].

Załoga okrętu składała się początkowo z 49 osób – 5 oficerów, 16 podoficerów i 28 marynarzy^[12][25] .

4 stycznia 1964 roku w porcie wojennym Hel ORP „Jastrząb” został wcielony do służby w Marynarce Wojennej, cu usankcjonował rozkaz dowódcy MW nr 03/org. z 14 stycznia^[26][27]. Okręt z oznaczeniem burtowym 615 wszedł w skład 13. Dywizjonu Trałowców 9. Flotylli Obrony Wybrzeża, stacjonując w Helu^[11][27]. Zadaniem okrętu było poszukiwanie pól minowych i ich niszczenie, trałowanie rozpoznawcze i kontrolne, wytyczanie torów pływania i prowadzenie za trałami okrętów lub ich zespołów^[7][23]. Jednostka wraz z bliźniaczymi trałowcami brała udział w niemal wszystkich ważniejszych ćwiczeniach polskich okrętów oraz manewrach flot Układu Warszawskiego, uczestnicząc też często w unieszkodliwianiu niewybuchów pochodzących z okresu II wojny światowej^[28].

Od 5 do 10 listopada 1964 roku zespół polskich okrętów, z dowódcą Marynarki Wojennej wiceadm. Zdzisławem Studzińskim na czele, złożył wizytę w Leningradzie (tworzyły go OORP „Jastrząb”, „Krogulec”, „Błyskawica”, „Orzeł” i „Sokół”)^[29][30]. W dniach 3–7 lipca 1965 roku zespół okrętów MW (OORP „Jastrząb”, „Orlik” i „Wicher”) pod dowództwem kmdra por. dypl. Tadeusza Mandata złożył wizytę w Helsinkach^[31][32][f].

Na początku lat 70. ORP „Jastrząb” wchodził w skład I grupy 13. Dywizjonu Trałowców^[33]. W latach 1970–1974 okręt uczestniczył w poszukiwaniu min na obszarze przeznaczonym pod budowę Portu Północnego w Gdańsku^[14]. W dniach 12–13 marca 1974 roku rejs okrętem po Zatoce Gdańskiej odbyła delegacja władz Czechosłowacji na czele z sekretarzem generalnym Komunistycznej Partii Czechosłowacji Gustávem Husákiem, której towarzyszyli m.in. I sekretarz KC PZPR Edward Gierek i premier Piotr Jaroszewicz^[34]. W czerwcu 1975 roku, w związku z wprowadzeniem przez MW zmiennego systemu numeracji okrętów, jednostce zmieniono numer burtowy na 645^[35]. W połowie 1976 roku dokonano kolejnej zmiany oznaczenia jednostki, która otrzymała numer 670^[36]. W listopadzie 1977 roku „Jastrząb”, dowodzony przez por. mar. Andrzeja Makowskiego, zdobył tytuł najlepszego okrętu Marynarki Wojennej^[37][38]. Do pierwotnego oznaczenia (615) okręt powrócił w połowie 1978 roku^[39]. W dniach 15–18 sierpnia 1978 roku zespół okrętów MW (OORP „Jastrząb”, „Sokół”, „Warszawa” i „Zwrotny”) pod dowództwem pod dowództwem kadm. Henryka Pietraszkiewicza złożył wizytę w Karlskronie^[40][41].

Podczas długoletniej służby modernizacji poddano wyposażenie radioelektroniczne okrętu: radar Lin-M został zastąpiony nowszym TRN-823, system „swój-obcy” Kremnij-2 wymieniono na Nichrom-RR, dodano też drugą stację radiolokacyjną SRN-206^[42]. Usunięto również przestarzały system radionawigacji Rym-K, zastępując go nowocześniejszym Bras (z odbiornikiem Hals); zamontowano też odbiorniki brytyjskiego systemu radionawigacyjnego Decca – Pirs-1M^[7][14]. W pierwszej połowie lat 80. wzmocniono uzbrojenie przeciwlotnicze trałowca, instalując na wysokości komina po obu burtach dwie poczwórne wyrzutnie Fasta-4M rakiet przeciwlotniczych Strzała-2M (z łącznym zapasem 16 pocisków)^[11][20]. Zmiany objęły również wyposażenie trałowe: trał kontaktowy MT-2 zmodernizowano do wariantu MT-2W (z przecinakami wybuchowymi), zainstalowano też nowy polski trał elektromagnetyczny TEM-PE-2 i głębokowodny, szybkobieżny trał akustyczny BGAT^[11][14]. W dniach 27–28 września 1988 roku na jednostce testowano prototyp zestawu rakietowo-artyleryjskiego ZU-23-2MR Wróbel II^[43][g].

ORP „Jastrząb” został wycofany ze służby po ponad 26-letnim okresie eksploatacji 25 kwietnia 1990 roku^[11][14].

Zestawienie zostało opracowane na podstawie Wierzykowski 2012 ↓, s. 40 i Wierzykowski 2017 ↓, s. 142:

• 1963–1964 – kpt. mar. Jan Zgodziński
• 1964–1967 – por. mar. Andrzej Ciećwierz
• 1967–1969 – por. mar. Jan Krawczyk
• 1969–1971 – por. mar. Lech Kołakowski
• 1971 – por. mar. Ryszard Dziubiński
• 1971–1974 – por. mar. Jan Kalinowski
• 1974 – por. mar. Wacław Drobniewski
• 1974–1975 – por. mar. Andrzej Adamczyk
• 1975–1978 – por. mar. Andrzej Makowski
• 1978 – por. mar. Jan Wnuk
• 1978–1981 – por. mar. Włodzimierz Czarciński
• 1981–1982 – por. mar. Jan Kanturski
• 1982–1985 – kpt. mar. Wojciech Lewicki
• 1985–1990 – kpt. mar. Mirosław Podgórski

• Czesław Ciesielski, Walter Pater, Jerzy Przybylski: Polska Marynarka Wojenna 1918-1980. Wyd. I. Warszawa: Bellona, 1992. ISBN 83-1108-202-2.
• Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995: okręty, samoloty i śmigłowce, uzbrojenie, organizacja. Wyd. I. Warszawa: Lampart & Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej, 6. ISBN 83-86776-08-0.
• Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Franciszek Czerski, Zdzisław Waśko: Mała Kronika Polskiej Marynarki Wojennej. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Obronnej, 1980.
• Ivan Gogin: ORLIK minesweepers (project 206F, 1963 - 1967). Navypedia. [dostęp 2021-03-19]. (ang.).
• Jerzy M. Kamiński. Współczesne „ptaszki” czyli historia projektu 206. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 9 (81), 2008. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
• Witold Koszela: Okręty Floty Polskiej. T. II. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-68-9.
• Grzegorz Nowak: ORP Flaming – trałowce bazowe proj. 206F. T. 26. Warszawa: Wydawnictwo Edipresse, 2021, seria: Okręty Polskiej Marynarki Wojennej. ISBN 978-83-8177-542-7.
• Walter Pater. Polskie trałowce typu Orlik (proj. „206F”). „Okręty Wojenne”. Nr 11, 1994. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
• M.B. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
• Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989. ISBN 83-10-08902-3.
• Robert Rochowicz. Narcyz – system zmiennych numerów burtowych. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 11-12 (201), 2020. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
• Robert Rochowicz. Z dziejów Polskiej Marynarki Wojennej. Rok 1964. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 3 (28), 2001. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
• Robert Rochowicz. Z dziejów Polskiej Marynarki Wojennej. Rok 1965. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 5 (30), 2001. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
• Mieczysław Serafin: Polska Marynarka Wojenna 1945-2007. Kronika wydarzeń. Gdynia: Zespół Redakcyjno-Wydawniczy Marynarki Wojennej, 2008. ISBN 978-83-88698-03-3.
• Henryk Sołkiewicz (red.): Ewolucyjny rozwój sił okrętowych Marynarki Wojennej w latach 1945–2010. Gdynia: Wydawnictwo BP/Akademia Marynarki Wojennej, 2015. ISBN 978-83-941308-4-8.
• Józef Wąsiewski (red.): Kalendarium dziejów polskiej Marynarki Wojennej 1918–1993. Gdynia: Dowództwo Marynarki Wojennej.
• Waldemar Wierzykowski: Od kanonierki do fregaty. Okręty spod biało-czerwonej i ich dowódcy 1920-2011. Świnoujście: 2012.
• Waldemar Wierzykowski: Polska Marynarka Wojenna: ilustrowane kalendarium 1918-2018. T. II: 1946–1989. Świnoujście, Gdynia: Wydawnictwo BP, Akademia Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte, 2017. ISBN 978-83-65763-07-5.
• Z dziejów oręża polskiego na morzu. Edmund Pioterek (red.). Gdynia: Wydawnictwo Zarządu Politycznego Marynarki Wojennej, 1982.