 Pm2-34 w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1930-1937 |
| Układ osi |
2'C1 |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
91 000 kg |
| Masa służbowa |
100 300 kg (bez tendra) |
| Długość |
15 100 mm |
| Długość z tendrem |
23 905 mm |
| Wysokość |
4 550 mm |
| Rozstaw osi skrajnych |
12 000 mm[1] |
| Średnica kół napędnych |
2 000 mm |
| Średnica kół tocznych |
850/1250 mm (wczesne) lub 1000/1250 mm (przód/tył)[1] |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
32D2, 34D44 |
| Ciśnienie w kotle |
16 atm |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
202,2 lub 203,65 m² |
| Powierzchnia przegrzewacza |
70 lub 72,2 m² |
| Powierzchnia rusztu |
4,05 lub 4,09 m² |
| Średnica cylindra |
570 mm |
| Skok tłoka |
660 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc znamionowa |
1950 KM (1433 kW) |
| Maksymalna siła pociągowa |
11 500 kG |
| Prędkość konstrukcyjna |
130 km/h |
| Nacisk osi na szyny |
17,7 lub 18,1 t |
Pm2 – polskie oznaczenie na PKP niemieckiego parowozu pospiesznego znormalizowanej serii 03, w układzie osi 2'C1' (2-3-1, Pacific), budowanego w latach 1930–1937.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W związku z opóźnieniem w realizacji programu modernizacji torowisk w Niemczech, spowodowanym Wielkim Kryzysem, nastąpiły trudności z wprowadzeniem nowych lokomotyw pospiesznych serii 01. Postanowiono więc zbudować lżejszą wersję znormalizowanej lokomotywy pospiesznej, która dysponowałaby mniejszymi naciskami osiowymi i przez to byłaby zdolna do jazdy po gorszych torowiskach, o dopuszczalnym nacisku 17,5 t na oś zamiast 20 t[1]. Trzy prototypy zbudowano przez firmę Borsig w 1930 roku, a w 1931 uruchomiono produkcję seryjną w czterech fabrykach, dostarczając pierwsze 52 egzemplarze[1]. Kocioł parowozu osiągał ciśnienie pary 16 atm i wyposażony był w przegrzewacz Schmidta. Wodę podawały inżektory Strubego oraz pompa z podgrzewaczem. Skrzynia ogniowa była wykonana z miedzi. Dopływ pary do dwu cylindrów regulował rozrząd Heusingera. Parowozy były przewidziane dla pociągów o masie 400-450 ton, lecz w praktyce mogły ciągnąć składy o masie do 750 ton[1].
Produkcję kontynuowano do roku 1937, łącznie budując 298 egzemplarzy (Borsig – 116 sztuk, wliczając prototypy, Henschel – 66, Schwartzkopff – 64 i Krupp – 52)[1]. W czasie jej trwania wprowadzono pewne zmiany konstrukcyjne (m.in. wymiana skrzyni ogniowej na stalową) i podniesiono prędkość konstrukcyjną ze 120 na 130 km/h. Dalszym rozwinięciem była seria 0310 wyposażona w otulinę aerodynamiczną i trzeci cylinder.
Po II wojnie światowej przez Polskę zostało przejęte prawdopodobnie 36 egzemplarzy, z czego ostatecznie 34 wpisano na stan PKP, pod oznaczeniem Pm2 i numerami Pm2-1 do Pm2-34[1]. Istniał także parowóz o numerze Pm2-35, lecz nie został on odbudowany, a numer ten następnie nadano przenumerowanemu Pm1-1[1]. Maszyny wyposażone w aerodynamiczną otulinę zostały oznaczone jako Pm3. W trakcie eksploatacji w Polsce wymieniano pompę wodną z podgrzewaczem na drugi inżektor, pozostałe jeszcze miedziane skrzynie ogniowe zastępowano stalowymi, a niemieckie oświetlenie i armaturę kotła – typowymi urządzeniami polskimi. Większość polskich Pm2 pracowała do lat 70., ostatnie wycofano w 1978 roku[1]. Maszyny pozostałe w RFN wycofano w 1972 roku, a w NRD wycofano do 1981 roku[1]. Warszawskie Muzeum Kolejnictwa ma w swoich zbiorach zarówno Pm2-34 jak i Pm3.
