 Widok od północy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2352[1] m n.p.m. |
| Wybitność |
20 m |
| Pierwsze wejście |
1889 |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°10′29,8″N 20°00′49,5″E/49,174944 20,013750
| |
Pośrednia Bednarzowa Turnia (niem. Vorderer Bednarz-Turm, słow. Prostredná Bednárova veža, węg. Középső-Bednarz-torony[2]) – turnia w Grani Hrubego w słowackiej części Tatr Wysokich. Od Bednarzowej Kopki oddzielona jest siodłem Zadniej Bednarzowej Ławki, a od Skrajnej Bednarzowej Turni oddziela ją Pośrednia Bednarzowa Ławka. Na południowo-zachodnią stronę opada ściankami o wysokości kilkunastu metrów, poniżej nich piarżysto-trawiasty stok opada do dna Niewcyrki. Od strony Doliny Hlińskiej z turni opada ściana o wysokości około 350 m, mająca podstawę w żlebie opadającym do Bednarzowej Zatoki. Jej dolna część jest pionowa, a powyżej niej znajduje się obryw z filara Skrajnej Bednarzowej Turni o czerwonawej barwie skał. Górną część ściany tworzą wielkie płyty. Ściana ta do czasu napisania przez Władysława Cywińskiego przewodnika wspinaczkowego była dziewicza – bez dróg wspinaczkowych. Tylko fragmentem jej górnej, względnie łatwej części prowadzi jedna z dróg wspinaczkowych.
Pośrednia Bednarzowa Turnia jest środkową z czterech Bednarzowych Turni – pozostałymi są Zadnia Bednarzowa Turnia, Skrajna Bednarzowa Turnia i Bednarzowa Kopka. Nazwy trzech Bednarzowych Turni utworzył Witold Henryk Paryski w 1956 r., Władysław Cywiński w 2008 r. dołożył Bednarzową Kopkę[3]. Ich nazwy upamiętniają Wojciecha Bednarza – przewodnika zasłużonego dla poznania masywu Hrubego Wierchu[4], który razem z Ksawerym Gnoińskim dokonał pierwszego wejścia na Pośrednią Bednarzową Turnię – miało to miejsce w 1889 roku. Dotarli oni tutaj od strony południowo-zachodniej, z Niewcyrki[5]. Jest to łatwe przejście (0+ w skali tatrzańskiej), ale obecnie Niewcyrka jest obszarem ochrony ścisłej TANAP-u z zakazem wstępu[3].
.jpg)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2021-02-11] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b Władysław Cywiński. tom 14. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska. Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956.
