 Widok z Doliny Hlińskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2343[1] m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
| Data zdobycia |
1 września 1906 |
| Pierwsze wejście |
I. Król, E. Panek |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°10′17,9″N 20°01′29,6″E/49,171639 20,024889
| |
Teriańska Przełęcz Wyżnia (niem. Obere Terianskoscharte, słow. Vyšné terianske sedlo, węg. Felső Terianszkocsorba[2]) – przełęcz w Grani Hrubego w słowackiej części Tatr Wysokich. Przełęcz ta oddziela Zadnią Teriańską Turnię (2381 m) od Zadniej Niewcyrskiej Turni (2362 m). Znajduje się w miejscu, w którym Grań Hrubego, obniżywszy się dość stromo od kopuły szczytowej Hrubego Wierchu, zaczyna biec niemalże poziomo. Od tego momentu przekształca się ona w licznie postrzępiony turniami grzebień[3]. Do Wielkiego Ogrodu spod przełęczy opada urwisko o 300-metrowej wysokości. W dolnej części, mniej więcej w połowie wysokości wcina się w nie żleb[4].
Nazwę Teriańskiej Przełęczy Wyżniej utworzył Witold Henryk Paryski w 8. tomie przewodnika wspinaczkowego. Pochodzi od Teriańskich Stawów znajdujących się w Niewcyrce[4].
Taternictwo
[edytuj | edytuj kod]Na jej siodło nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, dla taterników stanowi jeden z najważniejszych punktów dostępowych do Grani Hrubego i najdogodniej dostępna jest od strony doliny Niewcyrki (z Teriańskiej Równi)[3]. Obecnie dolina ta jest obszarem ochrony ścisłej z zakazem wstępu[4].
Pierwszego wejścia turystycznego na Teriańską Przełęcz Wyżnią dokonano 1 września 1906 r., a autorami jego byli Ignacy Król i Eugeniusz Panek[3].
- Od południa, z Teriańskiej Równi; 0+ w skali tatrzańskiej, 30 min
- Z Wielkiego Ogrodu, na lewo od linii spadku przełęczy; IV, 3 godz.[4]
-
Widok z Zaworów -
Widok z południowego wschodu
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2021-02-05] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Młynicka Przełęcz – Krywań, t. 8, Warszawa: Sport i Turystyka, 1956.
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Grań Hrubego, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
