Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego UB-52 z 1917 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.

SM UB-52

Jednostka bliźniacza UB-52 – SM UB-125, w służbie japońskiej jako Maru-6
Klasa	okręt podwodny
Typ	UB III
Historia
Stocznia	Blohm & Voss, Hamburg (Werk 297)
Początek budowy	20 maja 1916
Wodowanie	8 marca 1917
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	9 sierpnia 1917
Wycofanie ze służby	23 maja 1918
Los okrętu	zatopiony
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	516 ton 651 ton
Długość	56,3 metra
Szerokość	5,8 metra
Zanurzenie	3,68 metra
Zanurzenie testowe	50 metrów
Napęd
2 x silnik Diesla (1085 KM), 2 x silnik elektryczny (780 KM) 2 wały napędowe, 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	13,5 węzła 8 węzłów
Zasięg	9040 Mm przy 6 węzłach (pow.) 55 Mm przy 4 węzłach (zan.)
Uzbrojenie
10 torped, działo kal. 8,8 cm SK L/30
Wyrzutnie torpedowe	5 × 500 mm (4 na dziobie, 1 na rufie)
Załoga	34 osoby

SM UB-52 – niemiecki okręt podwodny typu UB III zbudowany w stoczni Blohm & Voss (Werk 297) w Hamburgu w roku 1917. Zwodowany 8 marca 1917 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 9 sierpnia tego roku. W czasie swojej służby SM UB-52 odbył 4 patrole, w czasie których zatopił 12 statków o łącznej pojemności 41 411 BRT oraz pięć uszkodził (27 076 BRT).

SM UB-52^[a] był piątym z typu UB III, który był następcą typu UB II^[1]. Był średnim okrętem przeznaczonym do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji, długości 55,3 metra, wyporności w zanurzeniu 651 ton, zasięgu 9040 Mm przy prędkości 6 węzłów na powierzchni oraz 55 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu^[2]. W typie III poprawiono i zmodernizowano wiele rozwiązań. Zwiększono moc silników Diesla do 1085 KM produkcji MAN SE, silników elektrycznych produkcji Siemens-Schuckert(inne języki) do 780 KM^[3].

9 sierpnia 1917 roku (w dniu przyjęcia okrętu do służby) dowódcą jednostki został mianowany porucznik marynarki (niem. Oberleutnant zur See) Otto Launburg, który wcześniej był dowódcą okrętu SM UC-37^[4]. Jednostka 13 października 1917 roku została przydzielona do służby we Flotylli Pola(inne języki) (niem. Deutsche U-Halbflotille Pola) z bazą w Kotorze^[5].

W czasie swojej służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej odbył cztery patrole, w czasie których zatopił i uszkodził 27 jednostek o łącznej pojemności 68 487 BRT^[6].

W czasie pierwszego patrolu UB-52 zatopił pięć statków oraz trzy uszkodził. Pierwszym był rosyjski statek pasażerski o napędzie parowym SS^[b] „Empress Ekaterina II” o pojemności 5545 BRT^[7][8]. Statek został zbudowany w 1913 roku w stoczni William Denny & Bros w Dumbarton dla rosyjskiego armatora Russian Steam Navigation & Trading Co z Odessy^[9]. Statek, który płynął z ładunkiem drobnicowym z Bizerty, 30 stycznia 1918 roku został storpedowany i zatopiony na północ od Bidżaja w Algierii. Dwa dni później, 1 lutego na pozycji 37°25′N 4°18′E/37,416667 4,300000, SM UB-52 storpedował i zatopił, należący od 1915 roku do francuskiego Cie Generale Transatlantique, parowiec „La Dives” o pojemności 2108 BRT^[10]. Statek został zbudowany w 1897 roku w Amsterdamie w stoczni Nederlandsche Ship Maats, był używany do przewozu wojska oraz ładunku drobnicowego. W czasie rejsu z Marsylii do Bidżaja w Algierii statek przewoził żołnierzy. 134 osoby poniosły śmierć^[11]. 4 lutego 1918 roku UB-52 zatrzymał i zatopił żaglowy kuter rybacki „Maid Of Harlech” o pojemności 315 BRT^[12]. Tego samego dnia storpedował należący do Peninsular & Oriental Steam Navigation Company, statek pasażerski „Sardinia” o pojemności 6580 BRT^[13]. Statek płynął z Bombaju do Londynu. Wypłynął 27 stycznia z Port Saidu w konwoju oznaczonym HE5. Został trafiony i uszkodzony na pozycji 36°28′N 0°55′W/36,466667 -0,916667, około 60 mil od Oranu. W asyście jednego z okrętów eskorty, statek dopłynął do portu w Oranie. 9 lutego na pozycji 37°45′N 1°45′W/37,750000 -1,750000 UB-52 storpedował i uszkodził kolejny brytyjski parowiec płynący w konwoju oznaczonym symbolem OE9, „Antenor” o pojemności 5319 BRT^[14]. Podobnie jak „Sardinia” statek pod osłoną okrętów eskorty dotarł do portu w Algierze. 20 lutego 1918 roku na południe od Malty UB-52 zatopił dwa brytyjskie statki parowe płynące pod balastem. Najpierw na pozycji 35°07′N 14°01′W/35,116667 -14,016667 został zatopiony „Balgray” o pojemności 3603 BRT. Statek został zbudowany w Glasgow w 1903 roku. Płynął z Malty do portu w Safakis. Nikt z załogi nie zginął^[15]. Tego samego dnia około 10 mil na południe od miejsca zatopienia „Balgraya” UB-52 zatopił zbudowany w 1893 roku w stoczni C.S. Swan & Hunter w Newcastle parowiec „Zeno” o pojemności (2890 BRT). Statek należący do Turner, Brightman & Co. z Londynu płynął z Aleksandrii do portu La Goulette w pobliżu Tunisu^[16].

W czasie drugiego patrolu, który miał miejsce w marcu i kwietniu 1918 roku, UB-52 zatopił cztery statki^[6]. Do pierwszego zatopienia doszło 17 marca na pozycji 38°49′N 6°32′W/38,816667 -6,533333, kiedy UB-52 storpedował i zatopił płynący z Safakis do Gibraltaru brytyjski parowiec „Ivydene” o pojemności 3541 BRT. Zbudowany w 1901 roku w stoczni W. Doxford & Sons, Ltd. statek płynął z ładunkiem fosforanów. W wyniku ataku śmierć poniosła jedna osoba^[17]. Następnego dnia w niedalekiej odległości od miejsca zatopienia statku „Ivydene” UB-52 zatopił kolejna dwie brytyjskie statki parowe. Pierwszym był pochodzący z 1899 roku „John H. Barry” (3083 BRT). Statek, który płynął z La Goulette do Barrow z ładunkiem rudy żelaza został zatopiony na pozycji 38°42′N 5°45′W/38,700000 -5,750000. W wyniku ataku śmierć poniosły 3 osoby^[18]. Drugim był zbudowany w 1911 roku w Swan, Hunter & Wigham Richardson, Ltd. parowiec „Saldanha” (4594 BRT)^[19]. Statek został storpedowany 18 marca i poważnie uszkodzony. W dniu następnym ponownie storpedowany zatonął. Śmierć poniosło sześciu członków załogi^[20]. Czwartego kwietnia na południe od Malty UB-52 zatopił włoski statek parowy, zbudowany w 1877 roku w Sunderland, „Sincerita” (1722 BRT)^[21].

W maju 1918 roku UB-52 odbywał swój ostatni patrol. 2 maja zatopił brytyjski parowiec „Flawyl” (3592 BRT). Statek, który został zbudowany w 1906 roku w stoczni Sunderland SB. Co., Ltd. w Sunderland odbywał rejs z ładunkiem metali z Malty do Bizerty. Został storpedowany około 30 mil na wschód od włoskiej wyspy Pantelleria^[22]. 9 maja na południe od Sardynii UB-52 storpedował i uszkodził francuski transatlantyk SS „Atlantique” (6479 BRT)^[23]. Statek, zbudowany w stoczni należącej do francuskiego przedsiębiorstwa żeglugowego La Compagnie des messageries maritimes w La Ciotat, wszedł do służby 5 kwietnia 1899 roku^[24]. Jednostka odbywała rejs z Yokohamy do Marsylii. 3 maja 1918 roku wyszedł w morze z Port Saidu w składzie konwoju oznaczonego HE11. Został trafiony w prawą burtę. Uszkodzony statek pod ochroną slupa HMS „Cyclamen” dotarł do portu w Bizercie, gdzie został naprawiony. Dziewięciu przebywających na statku arabskich kierowców poniosło śmierć^[24]. 11 maja, 37 mil na południe od przylądka Spartivento na Sardynii UB-52 zatopił francuski statek „Suzette Fraissinet” (2288 BRT)^[25]. 12 maja 1918 roku UB-52 zatopił największy statek w swojej historii. Był to należący do brytyjskiego armatora Orient Steam Navigation Co., Ltd. z Glasgow transatlantyk „Omrah” (8130 BRT)^[26]. Ostatnim zaatakowanym przez UB-52 statkiem był brytyjski parowiec „Media” (5437 BRT). Zbudowany w 1911 roku w Glasgow statek płynął z ładunkiem drobnicowym z Londynu poprzez Gibraltar do Bombaju. Został zaatakowany torpedami na południe od Sycylii 1 maja 1918 roku i doznał uszkodzeń na pozycji 36°13′N 13°17′E/36,216667 13,283333^[27]. 23 maja 1918 roku na pozycji 41°46′N 18°52′E/41,766667 18,866667, okręt został storpedowany i zatopiony przez brytyjski okręt podwodny HMS H4. Z załogi przeżyły tylko dwie osoby^[28].

• Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 43. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Robert Gardiner (red.): Conway’s All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 181. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007, s. 99. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Eberhard Gibson, Maurice Prendergast: The German Submarine War 1914-1918. Penzance: Periscope Publishing Ltd, 2002, s. 274. ISBN 1-904381-08-1. (ang.).
• Eberhard Rossler: The U-boat The evolution and technical history of German submarines. Penzance: Cassell & Co, 2001, s. 56–66, 332. ISBN 0-304-36120-8. (ang.).