Zobacz też: Biskupice.

Biskupice

wieś
Kościół parafialny w Biskupicach
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Powiat	świdnicki
Gmina	Trawniki
Liczba ludności (2021)	817[2][3]
Strefa numeracyjna	81
Kod pocztowy	21-044[4]
Tablice rejestracyjne	LSW
SIMC	0392106[5]
Położenie na mapie Polski Biskupice
Położenie na mapie województwa lubelskiego Biskupice
Położenie na mapie powiatu świdnickiego Biskupice
Położenie na mapie gminy Trawniki Biskupice
51°09′09″N 22°56′42″E/51,152500 22,945000[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Biskupice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie świdnickim, w gminie Trawniki^[5][6].

Miejscowość położona jest nad rzeką Giełczew. Dawniej miasto; uzyskały lokację miejską w 1450 roku, zdegradowane w 1869 roku^[7]. W 1827 roku miasto prywatne Królestwa Kongresowego położone było w powiecie lubelskim, obwodzie lubelskim województwa lubelskiego^[8]. Do 1870 istniała gmina Biskupice. W latach 1870–1954 istniała gmina Jaszczów, której siedzibą były Biskupice. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Biskupice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.

Wieś jest sołectwem w gminie Trawniki^[9]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 853 mieszkańców^[10].

W XV wieku Biskupice były wzmiankowane jako wieś należąca do biskupów krakowskich. W 1450 r. miejscowość otrzymała prawa miejskie. W XV wieku wzmiankowany był w Biskupicach dwór biskupi związany m.in. ze Zbigniewem Oleśnickim^[11]. W XVII wieku Biskupice przestały być własnością biskupów krakowskich i przeszły na własność rodziny Piaseckich. Od 1634 roku w mieście zaczęli osiedlać się Żydzi, wcześniej biskupi krakowscy nie pozwalali im na osiedlanie się. W 1685 roku na 23 domy, 5 było żydowskich^[12]. W 1787 roku Żydzi stanowili 37% ogółu mieszkańców (173 osoby na 459 mieszkańców). W 1827 roku było ich 139, w 1860 roku – 262, w 1897 roku – mieszkało 543 Żydów^[13].

Ludność żydowska zajmowała się głównie krawiectwem, handlem drobiem, bydłem oraz solą. Społeczność żydowska zorganizowana była w gminę. Posiadała

13 stycznia 1870 r. pozbawiono Biskupice praw miejskich^[14].

W czasie I wojny światowej liczba mieszkańców wyznania mojżeszowego znacznie spadła. Wiązało się to z masowymi wyjazdami na wschód wraz z armią rosyjską.

W 1921 roku w Biskupicach zamieszkiwało 129 Żydów – 14% populacji miejscowości^[12].

W okresie międzywojennym pod nadzorem gminy żydowskiej była synagoga, bet midrasz, budynek kahału, mykwa, rzeźnia rytualna oraz dwa cmentarze: stary – już nie użytkowany oraz nowy.

Podczas okupacji Niemcy w Biskupicach w 1940 roku założyli getto. Niemcy zniszczyli synagogę, a także należące do Żydów domy mieszkalne. Macewy ze zdewastowanych cmentarzy wykorzystali do utwardzania dróg w mieście. W marcu 1943 roku hitlerowcy zlikwidowali getto a większość ludności żydowskiej wywieźli do obozu koncentracyjnego na Majdanku^[13].

Od 5 maja 1999 r. funkcjonuje Szkoła Podstawowa tworząca Zespół Placówek Oświatowych im. Stefana Batorego^[15].

• Kościół barokowy z lat 1712–1727, ufundowany przez Remigiusza Piaseckiego w miejscu wcześniejszego drewnianego. Konsekrowany w 1781 roku. W 1907 roku podwyższono wieże. Po zniszczeniach wojennych z 1915 roku, odbudowany. We wnętrzu wyposażenie barokowe.
• Plebania barokowa z 1730 roku, wybudowana przez majstra warszawskiego Rybińskiego.
• Cmentarz katolicki z murem z 1 poł. XVIII w.
• Kapliczka barokowa św. Jana Nepomucena z XVIII w.
• Figura przydrożna w Łysołajach z XVIII w. w stylu barokowym
• Stary cmentarz żydowski
• Nowy cmentarz żydowski
• pozostałości po dworze biskupów krakowskich w zachodniej części wsi, w dolinie rzeki Giełczwi. W XVIII wieku zlokalizowano w jego miejscu cmentarz żydowski^[8]
• Pomnik poświęcony Żołnierzom AK Walczącym o Wolną i Niepodległa Polskę^[15].

Na terenie wsi linia kolejowa z Lublina do Chełma przecina się z drogą krajową nr 12 z Lublina do Chełma.

• Historia Żydów w Biskupicach na portalu Wirtualny Sztetl
• Biskupice (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 238 .