Ten artykuł dotyczy 14 Armii RFSRR. Zobacz też: 14 Armia – inne armie z numerem 14.

14 Armia

14-я армия

Historia
Państwo	Rosyjska FSRR
Sformowanie	VI 1919
Rozformowanie	1921
Tradycje
Rodowód	2 Ukraińska Armia Radziecka
Działania zbrojne
wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka
Organizacja
Podległość	Front Południowo-Zachodni

14 Armia (ros. 14-я армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

14 Armia sformowana została w czerwcu 1919 z jednostek 2 Ukraińskiej Armii Radzieckiej oraz oddziałów ściągniętych z Rosji^[1]. Brała udział w walkach z Siłami Zbrojnymi Południa Rosji A. Denikina, wypierając je z Charkowa, Donbasu i Odessy. W 1919 dowodzona przez Ijeronima Uborewicza wspólnie z 13 Armią w walkach w rejonie Orła i Kromami pokonała wojska białogwardyjskiego gen. Aleksandra Kutiepowa^[2].

10 stycznia 1920 weszła w skład Frontu Południowo-Zachodniego Aleksandra Jegorowa. W wojnie polsko-bolszewickiej podeszła pod Lwów, lecz miasta nie zdobyła. Podczas polskiej ofensywy w Galicji w okresie wrzesień-październik 1920 poniosła szereg porażek i wiele strat, które groziły jej demoralizacją i rozpadem. Po zawarciu rozejmu, wzmocniona nowymi oddziałami, walczyła z powodzeniem z ukraińskimi powstańcami. Rozformowana w 1921^[3].

• Ijeronim Uborewicz^[2]
• Michaił Wasilewicz Mołkoczanow (7 VII 1920^[4] -)

w kwietniu 1920

• 41 Dywizja Strzelców
• 45 Dywizja Strzelców
• 60 Dywizja Strzelców
• 1 Samodzielna Brygada Kawalerii
• III Brygada Galicyjska CzUHA.

w maju 1920

• 21 Dywizja Strzelców
• 41 Dywizja Strzelców
• 60 Dywizja Strzelców

• Iwan Jakubowski: Ziemia w ogniu. Warszawa: 1976.
• Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek, Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920, Koszalin 1990.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Lech Wyszczelski: Kijów. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2008. ISBN 978-83-11-11431-9.