Polska służba poczty polowej w wojnie polsko-bolszewickiej – organizacja i działania poczty polowej w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Służba poczty polowej powołana została 4 lutego 1919 i składała się z Centralnego Zarządu Poczt Polowych w Warszawie, Głównej Poczty Polowej w Warszawie i ekspozytur w Przemyślu, Lwowie i Lublinie. Funkcjonowała w strukturach wojsk frontowych i etapowych. Zapewniała między innymi możliwość kontaktu listowego żołnierzy na froncie z rodzinami i znajomymi w głębi kraju i tym samym utrzymywała pożądany stopień morale żołnierzy[1].
Struktura poczty polowej
[edytuj | edytuj kod]Służba poczty polowej powołana została rozkazem Ministerstwa Spraw Wojskowych z 4 lutego 1919[2].
Skład służby[2]:
- Centralny Zarząd Poczt Polowych w Warszawie – szef: Jan Moszczyński
- Główna Poczta Polowa w Warszawie
- Ekspozytura w Przemyślu – szef: Stanisław Biegański
- Ekspozytura we Lwowie – szef: Franciszek Kulma
- Ekspozytura w Lublinie – szef: Antoni Milli
Organy wykonawcze umocowane były na szczeblu związków operacyjnych i taktycznych. W etacie dywizji piechoty i jazdy znajdowała się poczta polowa o odpowiedniej numeracji podległa bezpośrednio dowódcy[2][3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wyszczelski 2014 ↓, s. 46.
- ↑ a b c Wyszczelski 2006 ↓, s. 201.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 312.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2006. ISBN 83-89729-56-3.
- Lech Wyszczelski: Wojsko II Rzeczypospolitej. Armia ułanów, szarej piechoty i serca w plecaku. Od odzyskanej niepodległości do tragicznego września. Warszawa: Wydawnictwo Bellona. Spółka Akcyjna, 2014. ISBN 978-83-11-13061-6.
