L’Espoir (1931)

L’Espoir (Q167)
	; Jednostka bliźniacza „L’Espoir” – „Ajax”
Klasa	okręt podwodny
Typ	Redoutable
Projekt	M6
	Historia
Stocznia	Arsenal de Cherbourg, Cherbourg
Położenie stępki	1 sierpnia 1929
Wodowanie	18 lipca 1931
	Marine nationale
Wejście do służby	1 lutego 1934
Zatopiony	samozatopiony 27 listopada 1942
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 1570 ton; 2084 t
Długość	92,3 m
Szerokość	8,2 m
Zanurzenie	4,7 m
Zanurzenie testowe	80 m
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
	Napęd
	2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 7200 KM; 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM; 2 śruby
Prędkość; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 19 węzłów; 10 w.
Zasięg	powierzchnia: 10 000 Mm przy 10 w.; zanurzenie: 100 Mm przy 5 w.
	Uzbrojenie
	1 działo kal. 100 mm, 2 wkm kal. 13,2 mm, 13 torped
Wyrzutnie torpedowe	7 × 550 mm; 2 × 550/400 mm
Załoga	61

L’Espoir (Q167) – francuski oceaniczny okręt podwodny z okresu międzywojennego i II wojny światowej, jedna z 31 jednostek typu Redoutable. Okręt został zwodowany 18 lipca 1931 roku w stoczni Arsenal de Cherbourg w Cherbourgu, a do służby w Marine nationale wszedł w lutym 1934 roku. Podczas wojny jednostka pełniła służbę na Morzu Śródziemnym, Atlantyku i Oceanie Indyjskim, a od zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami znajdowała się pod kontrolą rządu Vichy. 27 listopada 1942 roku „L’Espoir” został samozatopiony w Tulonie.

Projekt i budowa

„L’Espoir”^[a] zamówiony został na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z lat 1928/1929^[1]^[2]. Projekt (o sygnaturze M6^[3]) był ulepszeniem pierwszych powojennych francuskich oceanicznych okrętów podwodnych – typu Requin^[1]. Poprawie uległa krytykowana w poprzednim typie zbyt mała prędkość osiągana na powierzchni oraz manewrowość^[1]^[4]. Okręty typu Redoutable miały duży zasięg i silne uzbrojenie; wadą była ciasnota wnętrza, która powodowała trudności w dostępie do zapasów prowiantu i amunicji^[4]. Konstruktorem okrętów był inż. Jean-Jacques Roquebert(inne języki)^[4]. „L’Espoir” należał do 2. serii jednostek, które otrzymały silniki Diesla o większej mocy, dzięki czemu osiągały one na powierzchni prędkość 19 węzłów^[3]^[5].

„L’Espoir” zbudowany został w stoczni Arsenal de Cherbourg w Cherbourgu (numer stoczniowy Q51)^[3]^[5]. Stępkę okrętu położono 1 sierpnia 1929 roku^[6], a zwodowany został 18 lipca 1931 roku^[5]^[7].

Dane taktyczno–techniczne

„L’Espoir” był dużym, oceanicznym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej^[1]^[4]. Długość całkowita wynosiła 92,3 metra (92 metry między pionami), szerokość 8,2 metra i zanurzenie 4,7 metra^[5]^[8]. Wyporność standardowa w położeniu nawodnym wynosiła 1384 tony (normalna 1570 ton), a w zanurzeniu 2084 tony^[5]^[7]^[b]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer(inne języki) o łącznej mocy 7200 KM^[5]^[9]^[c]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM^[4]^[5]^[d]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 19 węzłów na powierzchni i 10 węzłów w zanurzeniu^[3]^[5]^[e]. Zasięg wynosił 10 000 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym (lub 4000 Mm przy prędkości 17 węzłów) oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów w zanurzeniu^[1]^[2]. Zbiorniki paliwa mieściły 95 ton oleju napędowego^[3]^[5]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, a czas zanurzenia 45-50 sekund^[1]^[4]. Autonomiczność okrętu wynosiła 30 dób^[3]^[10].

Okręt wyposażony był w siedem wyrzutni torped kalibru 550 mm: cztery na dziobie i jeden potrójny zewnętrzny aparat torpedowy. Prócz tego za kioskiem znajdował się jeden podwójny dwukalibrowy (550 lub 400 mm) aparat torpedowy^[3]^[4]. Na pokładzie było miejsce na 13 torped, w tym 11 kalibru 550 mm i dwie kalibru 400 mm^[3]^[4]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kalibru 100 mm M1925 L/45 oraz zdwojone stanowisko wielkokalibrowych karabinów maszynowych Hotchkiss kalibru 13,2 mm L/76^[3]^[4].

Załoga okrętu składała się z 4 oficerów oraz 57 podoficerów i marynarzy^[2]^[5]^[f].

Służba

„L’Espoir” został przyjęty do służby w Marine nationale 1 lutego 1934 roku^[6]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q167^[3]. 15 czerwca 1939 roku „L’Espoir” nieopodal Cam Ranh uczestniczył w ćwiczeniach wraz z krążownikiem „La Motte-Picquet” i siostrzanym okrętem „Phénix”, podczas których ten ostatni zatonął wraz z całą załogą^[11]. W momencie wybuchu II wojny światowej okręt przechodził remont w Sajgonie, który zakończył się 22 października 1939 roku^[11]. Dowódcą okrętu był w tym okresie kpt. mar. H.S.A. Tezenas du Montcel^[11]. Jednostka wchodziła nominalnie w skład 5. dywizjonu 3. eskadry 1. Flotylli okrętów podwodnych w Tulonie (wraz z siostrzanymi okrętami „Monge” i „Pégase”)^[11]. Po zakończeniu remontu „L’Espoir” wyruszył w rejs do Europy, docierając 5 listopada do Singapuru, 13 listopada do Kolombo, by zawijając jeszcze do Dżibuti dotrzeć do Tulonu w grudniu 1939 roku^[11]^[12].

W czerwcu 1940 roku okręt (wraz z „Monge” i „Pégase”) stacjonował w Bizercie w składzie 5. dywizjonu okrętów podwodnych, a jego dowódcą był nadal kmdr ppor. H.S.A. Tezenas du Montcel^[13]. 22 czerwca, w dniu zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami, jednostka znajdowała się w remoncie, który zakończył się w sierpniu 1940 roku^[13]^[14]. 11 października 1940 roku „Vengeur” i „L’Espoir” wypłynęły z Tulonu i w towarzystwie „Pégase” i „Monge” (które tego samego dnia opuściły Bizertę), w eskorcie awiza „La Batailleuse(inne języki)”, pokonały 17 października Cieśninę Gibraltarską i dotarły do Casablanki^[15]. 17 stycznia 1942 roku „L’Espoir” wypłynął z Diégo Suarez i razem z bliźniaczymi jednostkami „Vengeur”, „Monge” i „Pégase” udał się do Sajgonu^[16]. 27 listopada 1942 roku, podczas ataku Niemców na Tulon, jednostka została samozatopiona^[4]^[17].

Uwagi

↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 273 i Fontenoy 2007 ↓, s. 187, Gogin 2015 ↓ i Helgason 2019 ↓ podają, że okręt nosił nazwę „L’Espoire”.
↑ Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje wyporność 1644/2080 ton, zaś Lipiński 1999 ↓, s. 539 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 – 1384/2080 ton.
↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 187 podaje, że okręt posiadał cztery silniki Diesla, zaś według Parkes 1934 ↓, s. 199 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 okręt posiadał dodatkowo pomocniczy silnik Diesla o mocy 750 KM.
↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 75 podaje, że łączna moc silników elektrycznych wynosiła 1000 KM.
↑ Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje, że prędkość na powierzchni wynosiła 18 węzłów, zaś według Lipiński 1999 ↓, s. 539 okręt osiągał na powierzchni 19,5 węzła.
↑ Parkes 1934 ↓, s. 199 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 podają, że załoga okrętu liczyła 67 osób.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 274.
↑ ^a ^b ^c Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 76.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gogin 2015 ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Fontenoy 2007 ↓, s. 187.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 273.
↑ ^a ^b Helgason 2019 ↓.
↑ ^a ^b Fontenoy 2007 ↓, s. 186.
↑ Lipiński 1999 ↓, s. 539.
↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 75.
↑ Parkes 1934 ↓, s. 199.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Kindell 1939a ↓.
↑ Kindell 1939b ↓.
↑ ^a ^b Kindell 1940a ↓.
↑ Kindell 1940b ↓.
↑ Kindell 1940c ↓.
↑ Kindell 1942 ↓.
↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 273-274.

Bibliografia

Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
Ivan Gogin: REDOUTABLE submarines (1931-1939). Navypedia. [dostęp 2019-12-13]. (ang.).
Guðmundur Helgason: FR L'Espoire. uboat.net. [dostęp 2019-12-13]. (ang.).
Don Kindell: FRENCH, POLISH, GERMAN NAVIES, also US SHIPS IN EUROPE, SEPTEMBER 1939. Naval History Homepage. [dostęp 2019-12-13]. (ang.).
Don Kindell: NAVAL EVENTS, NOVEMBER 1939, Part 1 of 2 Wednesday 1st - Tuesday 14th. Naval History Homepage. [dostęp 2019-12-13]. (ang.).
Don Kindell: FRENCH NAVY SHIPS, JUNE 1940. Naval History Homepage. [dostęp 2019-12-13]. (ang.).
Don Kindell: NAVAL EVENTS, JUNE 1940 (Part 4 of 4) Saturday 22nd - Sunday 30th. Naval History Homepage. [dostęp 2019-12-13]. (ang.).
Don Kindell: NAVAL EVENTS, OCTOBER 1940 (Part 2 of 2) Tuesday 15th - Thursday 31st. Naval History Homepage. [dostęp 2019-12-13]. (ang.).
Don Kindell: NAVAL EVENTS, JANUARY 1942 (Part 2 of 2) Thursday 15th – Saturday 31st. Naval History Homepage. [dostęp 2019-12-13]. (ang.).
Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: Ian Allan Ltd., 1971. ISBN 0-7110-0153-7. (ang.).
Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).

[1] Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 273 i Fontenoy 2007 ↓, s. 187, Gogin 2015 ↓ i Helgason 2019 ↓ podają, że okręt nosił nazwę „L’Espoire”.

[10] Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje wyporność 1644/2080 ton, zaś Lipiński 1999 ↓, s. 539 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 – 1384/2080 ton.

[12] Fontenoy 2007 ↓, s. 187 podaje, że okręt posiadał cztery silniki Diesla, zaś według Parkes 1934 ↓, s. 199 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 okręt posiadał dodatkowo pomocniczy silnik Diesla o mocy 750 KM.

[13] Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 75 podaje, że łączna moc silników elektrycznych wynosiła 1000 KM.

[14] Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje, że prędkość na powierzchni wynosiła 18 węzłów, zaś według Lipiński 1999 ↓, s. 539 okręt osiągał na powierzchni 19,5 węzła.

[16] Parkes 1934 ↓, s. 199 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 podają, że załoga okrętu liczyła 67 osób.

[CITEREFGardinerChesneau1980274-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 274.

[CITEREFLabayle-Couhat197176-3] Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 76.

[CITEREFGogin2015-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gogin 2015 ↓.

[CITEREFFontenoy2007187-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Fontenoy 2007 ↓, s. 187.

[CITEREFGardinerChesneau1980273-6] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 273.

[CITEREFHelgason2019-7] Helgason 2019 ↓.

[CITEREFFontenoy2007186-8] Fontenoy 2007 ↓, s. 186.

[CITEREFLipiński1999539-9] Lipiński 1999 ↓, s. 539.

[CITEREFLabayle-Couhat197175-11] Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 75.

[CITEREFParkes1934199-15] Parkes 1934 ↓, s. 199.

[CITEREFKindell1939a-17] Kindell 1939a ↓.

[CITEREFKindell1939b-18] Kindell 1939b ↓.

[CITEREFKindell1940a-19] Kindell 1940a ↓.

[CITEREFKindell1940b-20] Kindell 1940b ↓.

[CITEREFKindell1940c-21] Kindell 1940c ↓.

[CITEREFKindell1942-22] Kindell 1942 ↓.

[CITEREFGardinerChesneau1980273-274-23] Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 273-274.

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[b]

[9]

[c]

[d]

[e]

[10]

[f]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

Seria 1	„Redoutable” „Vengeur” „Pascal” „Pasteur” „Henri Poincaré” „Poncelet” „Archimède” „Fresnel” „Monge” „Achille” „Ajax” „Actéon” „Achéron” „Argo” „Prométhée” „Persée” „Protée” „Pégase” „Phénix”
Seria 2	„L’Espoir” „Le Glorieux” „Le Centaure” „Le Héros” „Le Conquérant” „Le Tonnant”
Seria 3	„Agosta” „Bévéziers” „Ouessant” „Sidi Ferruch” „Sfax” „Casabianca”

Jednostka bliźniacza „L’Espoir” – „Ajax”
Klasa	okręt podwodny
Typ	Redoutable
Projekt	M6
Historia
Stocznia	Arsenal de Cherbourg, Cherbourg
Położenie stępki	1 sierpnia 1929
Wodowanie	18 lipca 1931
Marine nationale
Wejście do służby	1 lutego 1934
Zatopiony	samozatopiony 27 listopada 1942
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	1570 ton 2084 t
Długość	92,3 m
Szerokość	8,2 m
Zanurzenie	4,7 m
Zanurzenie testowe	80 m
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 7200 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	19 węzłów 10 w.
Zasięg	powierzchnia: 10 000 Mm przy 10 w. zanurzenie: 100 Mm przy 5 w.
Uzbrojenie
1 działo kal. 100 mm, 2 wkm kal. 13,2 mm, 13 torped
Wyrzutnie torpedowe	7 × 550 mm 2 × 550/400 mm
Załoga	61