Lucjusz II

Lucius Secundus

Gerardo Caccianemici
Papież Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne
Miejsce urodzenia	Bolonia
Data i miejsce śmierci	15 lutego 1145 Rzym
Papież
Okres sprawowania	8 marca 1144–15 lutego 1145
Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania	grudzień 1141–12 marca 1144
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Kanonicy regularni św. Frygidiana
Śluby zakonne	przed 1123
Sakra biskupia	12 marca 1144
Kreacja kardynalska	10 marca 1123 Kalikst II
Kościół tytularny	Santa Croce in Gerusalemme
Pontyfikat	8 marca 1144
Multimedia w Wikimedia Commons

Lucjusz II (łac. Lucius II, właśc. Gerardo Caccianemici; ur. w Bolonii – zm. 15 lutego 1145 w Rzymie^[1]) – papież w okresie od 8^[2] lub 12^[1][3] marca 1144 do 15 lutego 1145^[3].

Gerardo Caccianemici urodził się w Bolonii jako syn Alberto dell'Orso. Następnie został członkiem kongregacji kanoników regularnych San Frediano najpierw w Lukce^[1], a potem na Lateranie. Prawdopodobnie w marcu 1123 został mianowany przez Kaliksta II kardynałem prezbiterem kościoła Santa Croce in Gerusalemme^[1] i począwszy od 11 września 1123 pojawia się wśród sygnatariuszy bulli papieskich. W latach 1125–26 i 1127-28 był legatem papieża Honoriusza II w Niemczech. W trakcie pierwszej legacji, wspierał wybór Lotara III na króla Niemiec i asystował przy wyborze Norberta z Xanten na arcybiskupa Magdeburga^[1]. W 1128/29 i 1131-33 był gubernatorem Benewentu. Uczestniczył w podwójnej papieskiej elekcji w lutym 1130 i poparł wybór Innocentego II. W następnych latach trzykrotnie służył jako jego legat w Niemczech (1130-31, 1133-34 i 1136). W 1137 był członkiem komisji kardynalskiej badającej legalność wyboru opata Rainaldo z Monte Cassino^[1]. W grudniu 1141 został kanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego^[3]. W chwili wyboru na papieża był też protoprezbiterem Kolegium Kardynałów.

 Osobny artykuł: Papieska elekcja 1144.

8 marca 1144^[2] kardynałowie jednogłośnie obrali go na następcę Celestyna II (1143-44). Przyjął imię Lucjusz II. 12 marca 1144 otrzymał sakrę biskupią i został uroczyście koronowany przez archidiakona Gregorio Tarquini.

Lucjusz II odziedziczył po swoich dwóch poprzednikach dwa problemy. Pierwszym z nich byli rzymscy mieszczanie, podburzani przez Arnolda z Brescii, którzy nie uznawali świeckiej władzy papieża^[3]. Drugim był konflikt z nominalnym wasalem papiestwa królem Roger II sycylijskim^[1]. W rozwiązywaniu obu tych spraw papież nie odniósł sukcesów. W czerwcu 1144 zawarł rozejm z Rogerem II na warunkach przez niego podyktowanych^[1]. Z kolei w Rzymie wbrew woli papieża obrano na senatora Giordano Pierleoni, brata antypapieża Anakleta II (1130-1138), a kiedy Lucjusz II zwrócił się o pomoc do króla Niemiec Konrada III, wybuchł otwarty bunt^[1]. Według zapisów kronikarskich, Lucjusz II, w trakcie walk o Kapitol, został ranny od uderzenia kamieniem i, wskutek odniesionych ran, zmarł kilka dni później, po 11 miesiącach pontyfikatu^[3].

Na polu wewnątrzkościelnym Lucjusz II wspierał rozwój niedawno utworzonego zakonu premonstratensów, sprowadził benedyktynów z Cluny do klasztoru S. Saba na Awentynie i nadał kościół tytularny S. Croce in Gerusalemme kanonikom regularnym kongregacji San Frediano. Mianował 12 kardynałów na dwóch konsystorzach. Przyjął Portugalię jako lenno Stolicy Piotrowej, a także potwierdził prymat Toledo nad nią^[1].

• Ian Stuart Robinson, The Papacy 1073-1198. Continuity and Innovation, Cambridge University Press 1990
• Hans-Walter Klewitz, Reformpapsttum und Kardinalkolleg, Darmstadt 1957
• Philipp Jaffé, Regesta pontificum Romanorum ab condita Ecclesia ad annum post Christum natum MCXCVIII, Berlin 1851
• J.M. Brixius, Die Mitglieder des Kardinalkollegiums von 1130-1181, Berlin 1912
• CACCIANEMICI DELL'ORSO, Can. Reg. of S. Maria di Reno, Gerardo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2012-12-06]. (ang.).
• Pope Lucius II. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-06]. (ang.).