Stefan II (papież)
| Papież Biskup Rzymu | |
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Papież | |
| Okres sprawowania |
26 marca 752–26 kwietnia 757 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Pontyfikat |
26 marca 752 |
Stefan II lub Stefan III[a][1] (zm. 26 kwietnia 757) – 92. papież w okresie od 26 marca 752 do 26 kwietnia 757[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był Rzymianinem, synem Konstantyna z rodziny zamieszkującej rejon S. Maria in Via Lata (Via del Corso)[3][4]. Późniejsza tradycja przypisała mu przynależność do bogatego rodu Orsinich[2], co jednak jest wątpliwe z uwagi na brak potwierdzenia w źródłach mu współczesnych[5][6]. Wraz ze swoim bratem Pawłem (późniejszym papieżem), został diakonem, za czasów Zachariasza[1].
Jego pontyfikat był okresem słabości papiestwa. Rzym był atakowany przez króla Longobardzkiego, Aistulfa, który pomimo że przyrzekł 40-letni pokój z Rzymem, nałożył na każdego mieszkańca roczny podatek[1]. Ponieważ kolejne poselstwa do Aistulfa i do cesarza Konstantyna V nie skutkowały, Stefan jako pierwszy papież przeszedł Alpy i zwrócił się po pomoc do frankijskiego króla Pepina Małego[1], uczestnicząc w pokutnej procesji[2]. Pepin, pamiętając o długu wdzięczności, wysłał do papieża Chrodeganga z Metzu, który wraz ze Stefanem wyruszyli do Pawii, a następnie do Ponthiou[1]. 6 stycznia 754 władca Franków spotkał się z papieżem, który w pokutnym stroju padł mu do stóp i prosił o ochronę przed Longobardami[1]. Pepin i jego synowie zobowiązali w roku 755 dbać o bezpieczeństwo Rzymu oraz kilku innych miast i obszarów, jako własności św. Piotra (darowizna Pepina Małego, która dała początek Państwu Kościelnemu – jego pozostałością jest dzisiejszy Watykan)[1].
W zamian Stefan namaścił króla i jego rodzinę oraz nadał dziedziczny tytuł patricius romanorum[1]. Stało się to podwalinami ścisłych powiązań papiestwa z francuskimi królami. Niewiele później odnowione zostało Cesarstwo Rzymskie – Leon III koronował 25 grudnia 800 roku syna Pepina Małego, Karola Wielkiego, na cesarza.
Pepin dotrzymał obietnicy i w sierpniu 754 pokonał Aistulfa i zawarł z nim pierwszy pokój w Pawii. Wkrótce potem król Longobardów ponownie wkroczył do Rzymu i Pepin ponownie go pokonał i wygnał z miasta (drugi pokój w Pawii w czerwcu 756). Dzięki temu Rzym odzyskał Rawennę, Pentapolis i Emilię[1]. Po śmierci Aistulfa, który nie miał dzieci, Stefan skutecznie poparł kandydaturę Dezyderiusza z Toskanii i dzięki temu odzyskał Bolonię[1].
Następcą Stefana został jego brat, który przyjął imię Paweł I.
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stefan II (papież elekt) nie zdążył przyjąć sakry i był różnie umieszczany w spisach papieskich, co stwarza trudności z numeracją papieży noszących to imię
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 130-132. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ a b c Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 47-48. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ STEFANO II. Enciclopedia dei Papi (2000). [dostęp 2012-10-21]. (wł.).
- ↑ STEFANO (?-757). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2012-10-21]. (ang.).
- ↑ ORSINI. Enciclopedia dell' Arte Medievale (1997). [dostęp 2012-10-21]. (wł.).
- ↑ Orsini. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-10-21]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Hubert Jerzy Kaczmarski: Poczet Papieży: Biskupi Rzymu od św. Piotra do Jana Pawła II. Warszawa: Novum, 1986, s. 193.
- Pope Stephen (II) III. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-10-14]. (ang.).
