| Lamberto (Scannabecchi?) | |
| Papież Biskup Rzymu | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Papież | |
| Okres sprawowania |
21 grudnia 1124–13 lutego 1130 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
przed 20 kwietnia 1117 |
| Kreacja kardynalska |
najpóźniej 23 września 1116 |
| Kościół tytularny |
kardynał biskup Ostii |
| Pontyfikat |
21 grudnia 1124 |
Honoriusz II (łac. Honorius II, właśc. Lamberto; ur. w Bolonii[1], zm. 13 lutego 1130 w Rzymie[2]) – papież w okresie od 21 grudnia 1124 do 13 lutego 1130[3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wczesne życie
[edytuj | edytuj kod]Lamberto pochodził z Bolonii z ubogiej rodziny[2]. Współczesne źródła nie podają żadnego nazwiska rodowego[4]. Począwszy od XVI wieku przypisywana mu jest przynależność do szlacheckich rodów Fagnano, Scannabecchi lub Toschi, co jednak kłóci się z wcześniejszymi, dwunastowiecznymi przekazami wskazującymi, że jego rodzina należała do plebsu[5]. Z kolei podawana niekiedy informacja, że urodził się w zamku Fiagnano koło Imoli oparta jest na treści sfałszowanego przywileju odpustowego, którego miał udzielić tej miejscowości Honoriusz II, podczas gdy współczesne mu źródła jednogłośnie podają, że pochodził z Bolonii[6]. Za błędną należy uznać także hipotezę o jego przynależności do kanoników regularnych S. Maria di Reno. Pierwotnym źródłem tej informacji jest notka obituarna w nekrologu kanoników S. Maria di Reno. Nekrolog ten zawiera jednak liczne interpolacje i dodatki z późniejszych stuleci, a sama wspólnota w S. Maria di Reno powstała prawdopodobnie dopiero w latach 1130–1136[7].
Lambert był początkowo archidiakonem w swoim rodzinnym mieście[1]. Najpóźniej w roku 1116[8] papież Paschalis II mianował go kardynałem biskupem Ostii[3]. Reprezentował papieża Kaliksta II w czasie rozmów z cesarzem Henrykiem V, zakończonych podpisaniem konkordatu w Wormacji[3]. Jego podpis widnieje na ponad dwudziestu bullach papieskich datowanych między 20 kwietnia 1117 a 1 czerwca 1124[9].
Wybór Lamberta na papieża nastąpił w czasie walk między rodzinami Pierleonich i Frangipanich[2]. Większość kardynałów wybrała na papieża kardynała Teobaldo Buccapecusa – Celestyna II; gdy przygotowywano się do koronacji, rodzina Frangipanich, wraz z kanclerzem Kościoła rzymskiego, Aymericiem wybrała na papieża kard. Lamberta, biskupa Ostii[2]. Przybrał on imię Honoriusz II. Celestyn II uznał się za pokonanego, nie chcąc doprowadzić do schizmy zrezygnował z przyjęcia godności następcy św. Piotra, pozostawił papieskie insygnia i zrezygnował z ubiegania się o urząd biskupa Rzymu[2]. 21 grudnia zrezygnował także z godności Honoriusz II, który jednak tego samego dnia został przez zgromadzenie kardynałów powtórnie wybrany na papieża i intronizowany.
Pontyfikat
[edytuj | edytuj kod]Papież dążył do zachowania pokoju z cesarzem, mając za podstawę prawa ustalone w Wormacji. Jednak w 1125 roku poparł Lotara III jako kandydata do tronu niemieckiego, a w trzy lata później rzucił klątwę na jego rywala, Konrada III i biskupa Anzelma[2]. Jego politykę zewnętrzną charakteryzował też spór z Normanami, którzy zajęli południową Italię[3]. Honoriusz starał się zebrać sojuszników i zbrojnie odebrać zabraną ziemię, jednak do tego nie doszło[3]. Z tego powodu, papież musiał podpisać w Benewencie pakt, oddający w lenno Rogerowi II Apulię w 1128 roku[3]. Zawarł także pokój z Rawenną, gdzie od dawna popierany był antypapież Grzegorz VIII[3].
Popierał kanoników regularnych, gdyż uważał, że są oni równie dobrze przygotowani do służby liturgicznej, jak do pracy duszpasterskiej[2]. Takie zadania postawił przed zakonem premonstratensów, Norbertanów założonych w 1120 r. przez Norberta z Xanten, który łączył kontemplacyjne życie zakonne z aktywnością kaznodziejską i duszpasterską[2]. Na synodzie w Troyes w styczniu 1129 r. poprzez swojego legata Mateusza z Albano[10] zaaprobował regułę zakonu templariuszy[2]. Z drugiej strony był skonfliktowany z tradycyjnymi ośrodkami monastycznymi, m.in. w 1126 ekskomunikował i złożył z urzędu opata Oderisio di Sangro z Monte Cassino[2].
Honoriusz II ciężko zachorował w styczniu 1130 r. Kardynał Aymeric de la Chatre, kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego przewidując, że po śmierci papieża Honoriusza II dojdzie do walk o tron papieski, umieścił go w ufortyfikowanym klasztorze św. Grzegorza na wzgórzu celiańskim w Rzymie[2]. Honoriusz zmarł 13 lutego 1130 roku, w nocy[3]; pochowano go na terenie klasztoru i przystąpiono natychmiast do elekcji nowego papieża. Po wyborze na papieża Innocentego II ciało Honoriusza II przeniesiono do bazyliki św. Jana na Lateranie[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Hüls, s. 106.
- ↑ a b c d e f g h i j k l John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 231-233. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ a b c d e f g h Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 83. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ Johannes M. Watterich, Vitae Pontificum romanorum, Lipsk, 1862, s. 157-173; por. Hüls, s. 106-107.
- ↑ zob. Hüls, s. 106; J. M. Watterich, Vitae Pontificum romanorum, Lipsk, 1862, s. 157-158; Girolamo Fantuzzi, Notizie degli scrittori Bolognesi. Tomo Quinto, Bolonia 1786, s. 187-188; A. Ciacconius, Vitae et res gestae Pontificum Romanorum et S.R.E. Cardinalium, Rzym 1601, s. 393.
- ↑ Paul Fridolin Kehr, 'Italia pontificia. Volumen V: Aemilia sive provincia Ravennas., Berlin 1911, s. 173; por. J. M. Watterich, Vitae Pontificum romanorum, Lipsk, 1862, s. 157-158; Girolamo Fantuzzi, Notizie degli scrittori Bolognesi. Tomo Quinto, Bolonia 1786, s. 187-188.
- ↑ por. Werner Maleczek: Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216. Die Kardinäle unter Coelestin III. und Innocenz III. Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. Wiedeń 1984, s. 220-221. ISBN 3-7001-0660-2; Pier Luigi Chierici: La storia di Casalecchio su Casalecchio Notizie: I Canonici Renani.
- ↑ Hüls, s. 84, 106; Klewitz, s. 119 nr 3.
- ↑ Hüls, s. 106-107.
- ↑ Hüls, s. 97-98.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Hüls, Rudolf: Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1977, ISBN 978-3-484-80071-7
- Klewitz, Hans Walter: Reformpapsttum und Kardinalkolleg. Die Entstehung des Kardinalkollegiums. Studien über die Wiederherstellung der römischen Kirche in Süditalien durch das Reformpapsttum. Das Ende des Reformpapsttums., Hermann Gentner Verlag. Darmstadt 1957 (brak ISBN)
- Pope Honorius II. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-03]. (ang.).
